ΚΑΚΟΚΑΙΡΙΑ

          Κρύο, βροχή, αεράκι, στοιχεία της φύσης που συνθέτουν ένα άκρως φθινοπωρινό τοπίο. Φθινοπωρινό όμως όχι ανοιξιάτικο που θα έπρεπε να θυμίζει αυτή την εποχή.

            Όχι δε παραπονιέμαι, αντίθετα αρχίζει και μου αρέσει πολύ αυτό το κλίμα των 2 τελευταίων ημερών, παρόλο που τους τελευταίους μήνες παραπονιόμουνα συνέχεια όταν χαλούσε έστω και λίγο ο καιρός.

            Όμως ξέρω που οφείλετε η ευδιαθεσία που νιώθω. Οφείλετε στο ότι μου χε λείψει πολύ αυτή η φθινοπωρινή μπόρα ίσως και καταιγίδα για άλλες περιοχές της Ελλάδας. Μου έλειψε πολύ και τώρα την ευχαριστιέμαι πολύ περισσότερο από την εποχή που της άρμοζε να εμφανιστεί.

            Τελικά πολλά πράγματα που λαμβάνουν χώρα της ζωή μας μα και στη καθημερινότητά μας γενικότερα, από το πιο ασήμαντο έως το πιο σημαντικό, έχουν να κάνουν με το σωστό λεγόμενο timing που πολλοί αναφέρουν μα και το πόσο μας έχεις λείψει κάτι. Είτε αυτό είναι άνθρωπος, είτε δραστηριότητα, είτε ζώο, είτε φυσικό φαινόμενο τη συγκεκριμένη στιγμή. Κι έρχομαι στα από πάνω λόγια μου. Όταν κάτι μας έχει λείψει πολύ πάντα όταν έρθει το ευχαριστιόμαστε πολύ περισσότερο από τότε που κατά κάποιο τρόπο το είχαμε δεδομένο και μπορούσαμε να το απολαύσουμε στο έπακρο. Το απολαύσαμε τόσο πολύ που στο τέλος βαρεθήκαμε και θέλαμε κάτι νέο, κάτι διαφορετικό.

            Να λοιπόν γιατί οι άνθρωποι αλλάζουν τόσο εύκολα πλέον συντρόφους μα και φίλους. Είναι σα να συμβαίνει αυτό που ανέφερα πιο πάνω έχοντας ως αντικείμενο απόλαυσης τον ίδιο τον άνθρωπο πια. Γι αυτό άλλωστε και σε συχνούς χωρισμούς ζευγαριών ακούγεται  η αιτιολογία πως «με είχε δεδομένη-δεδομένο γι αυτό με παράτησε αλλά τώρα που θα καταλάβει τι έχασε θα του/της δείξω εγώ". 

            Μεγάλη συζήτηση το παραπάνω θέμα και με ποικίλες απόψεις όμως δε νομίζω πως θέλω να το αναλύσω περαιτέρω.

            Θέλω απλά να πω πως ο συγκεκριμένος καιρός είναι άκρως δημιουργικός για τους περισσότερους ανθρώπους για ποικίλους λόγους φυσικά.

            Αδιαμφισβήτητα φέρνει πιο κοντά τους ανθρώπους. Μια τέτοια μέρα κατά κάποιο τρόπο επιβάλλει καλή φιλική παρέα ή συντροφικότητα.

            Κι απ την άλλη και όσοι απολαμβάνουν μόνοι τη κακοκαιρία έχουν τη δυνατότητα να δημιουργήσουν επάνω σε ότι αγαπά ο καθένας, να σκεφτούν, να ανασυγκροτηθούν, να θέσουν νέους στόχους και γιατί όχι ακόμη και να κλάψουν, εξάλλου το δάκρυ πολλές φορές ίσως και πάντοτε να είναι λύτρωση.

            Άσχετο με τα  παραπάνω αλλά είδα πρόσφατα την ελληνική κωμωδία νήσος 2 και επειδη είχα δει παλαιοτέρα το νούμερο 1 και θυμάμαι πως είχα γράψει πολύ καλά λόγια εδώ θέλω να πως επίσης και το νούμερο 2 μου άρεσε πολύ και με έκανε να γελάσω και να ευχαριστηθώ το κάθε δευτερόλεπτο της ταινίας. Δε βαρέθηκα καθόλου. Εντάξει γούστα είναι αυτά αλλά αν με ρώταγε κάποιος να του προτείνω μια καλή κατά τη γνώμη μου ελληνική κωμωδία θα πρότεινα ευχαρίστως τη συγκεκριμένη και τα δυο νούμερά της φυσικά.

            Χωρίς παρεξήγηση αλλά πολύ λίγες ελληνικές ταινίες για μένα αξίζουν πραγματικά. Επειδή μου αρέσουν πολύ οι ταινίες και τυχαίνει να έχω δει αρκετές και θέλοντας να στηρίξω τη χώρα μου πολλές από αυτές ήταν ελληνικής παραγωγής με λύπη μου αναφέρω  πως οι περισσότερες είναι από μέτριες έως χάλια. Και θυμάμαι μάλιστα μία που δε θα αναφέρω όνομα γιατί έχω πολύ κακή άποψη στην οποία έπαιζαν γνωστοί ηθοποιοί και ηταν και πολυδιαφημισμένη, που μόλις τελείωσε αισθάνθηκα το απόλυτο τίποτα κι όταν λέω τίποτα εννοώ τίποτα. Αυτό για μένα είναι πιο χάλια κι απ το χάλια. Όταν λέω δε μου έδωσε τίποτα εννοώ τίποτα, κανένα συναισθήματα, ούτε καν αυτό της αγανάκτησης. Του ότι είδα μια ταινία τσάμπα, χάνοντας μιάμιση ώρα. Τη βρήκα τόσο αδιάφορη που πραγματικά δε πήρα τίποτα από αυτή. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι το ότι την είδα όλη θέλοντας να δω το τέλος της και το τέλος της ηταν τόσο «για γέλια και για κλάματα που λένε» που με φρίκαρε στην ιδέα πως την είδα όλη για να δω ένα τίποτα στο τέλος.

            Επίσης το Ταγκό των Χριστουγέννων ελληνικής παραγωγής και αυτή είναι πολύ αξιόλογη! Επίσης τη προτείνω ανεπιφύλακτα ειδικά κατά τη περίοδο των Χριστουγέννων. Έτσι για να κλείσω όμορφα την άποψή μου περί ελληνικών ταινιών ως οφείλω ως γνήσια Ελληνίδα….

            Και μια που ανέφερα πολλές φορές τη λέξη  Ελληνικής, Ελληνικών, Ελληνίδας, να πω και κάτι τελευταίο για την Ελλάδα μας. Απορώ πως μπορεί και αντέχει ακόμη! Πραγματικά απορώ! Χαίρομαι γι αυτό αλλά αγχώνομαι συνάμα επειδη δε ξέρω για πόσο μα και αν θα κρατήσει.

            Είναι σαν ένα ερείπιο που προσπαθείς να το αναστηλώσεις μα έχεις ξεχάσει πως όλο το βάρος που έχει επάνω του δεν είναι ικανό να κρατηθεί από τις πλάκες που ρίχνεις για την αναστύλωση και παρ’ όλα αυτά εσύ προσπαθείς ενώ ξέρεις πως καποια στιγμή θα πέσει και το πιο άσχημο είναι πως θα παρασύρει και σένα μαζί.

            Εσείς τι πιστεύετε; Θα χρεοκοπήσουμε; Κι αν χρεοκοπήσουμε τι πραγματικά θα συμβεί και πόσο μπορεί να κρατήσει;

* Από τη κακοκαιρία ξεκίνησα στη χρεοκοπία κατέληξα. Σας το έχω πει ότι κάνω διάφορα τέτοια αλλά τη συγκεκριμένη στιγμή νομίζω πως αυτά τα δυο έχουν ένα κοινό γνώρισμα, τη διαδικασία τους. Ξεκινάνε σχετικά ήπια και ενώ μας έχουν κατά κάποιο τρόπο προειδοποιήσει, αναπτύσσονται ξαφνικά και στο τέλος προκαλούν πολλά και σοβαρά προβλήματα.