Ονειροπολούσες αγάπη μου, ονειροπολούσες και μέσα στα μάτια σου είδα τότε και δεν θα ξεχάσω ποτέ, την σπουδαιότητα των ονείρων

 

 

" Σήμερα δεν πρόλαβα να μαγειρέψω, συγνώμη.

Είχα σκεφτεί πως θα ήταν όμορφο να είχα ετοιμάσει το αγαπημένο σου φαγητό. Να επέστρεφες και να έβλεπες ένα τραπέζι ρομαντικό, να σε περιμένει. Με το αγαπημένο σου σερβίτσιο, με το αγαπημένο σου, δαντελένιο τραπεζομάντιλο. Με το αγαπημένο σου φαγητό, να το συνοδέψω με το κρασί που σε ηρεμεί και να έχω φροντίσει με την κατάλληλη μουσική, να σε γαληνέψω. Όλα τα είχα σκεφτεί, όλα. Ήθελα να ήταν τέλεια, ιδανικά για εσένα. Να θυμάσαι αυτή την μέρα σαν προάγγελο  και γι’ αυτό το λόγο θα είχα φροντίσει να ήταν όλα λευκά, μα τίποτα δεν κατάφερα να κάνω, συγνώμη.

Ντρέπομαι τόσο πολύ.

Λυπάμαι τόσο πολύ.

Ανάξια.

Ακόμη και γι’ αυτό, ανάξια.

Λυπάμαι τόσο μα τόσο πολύ.

Σ’ αγαπάω βαθιά κι αυτό κάνει την στενοχώρια μου, αβάσταχτη.

 

Ήθελα τόσα λίγα να σου γράψω και τώρα δεν μπορώ να αφήσω από τα χέρια μου το μολύβι. Και αποφεύγω να κοιτάζω τα χέρια μου, γιατί τρομάζω στην σκέψη, πως θα πρέπει να αποχωριστώ το δαχτυλίδι μας.

Τώρα, τώρα εδώ, αυτήν την στιγμή που τα χέρια μου τρέμουν και τα χείλη μου συσπώνται, θέλω να σου γράψω τόσα πολλά, που νιώθω πως δέκα τόμοι δεν θα μου φτάνουν.

Θέλω να έρθει μια ανώτερη δύναμη και να μου πάρει το χαρτί από το χέρι.

Θέλω να έρθει μια ανώτερη δύναμη και να μου πάρει την ψυχή από το σώμα.

Θέλω να εκφράσω τα συναισθήματα με λίγες λέξεις, όπως έκανες κι εσύ κι εγώ, μέχρι τώρα στη ζωή μας, μα δεν μπορώ.

Είναι η πρώτη φορά που δεν θα έχω χρόνο να σου πω περισσότερα, που δεν θα περιμένω το αύριο να έρθει, που μπορώ ευθέως να σου πω τα όσα νιώθω και δεν με νοιάζει πόσο χρόνο θα πάρει, πόσο χώρο θα πιάσει, θέλω να ανοίξω την καρδιά μου, να την κάνω κομμάτια μπροστά σου και να σου μεταφέρω σε λόγια, τις μειλίχιες σκέψεις της ψυχής μου, για να δεις πόσο σε αγαπώ και να με συγχωρέσεις.

Και δεν ξέρω αν θα το καταφέρεις αυτό.

Και δεν ξέρω και αν το αξίζω.

Και πιάνω τον εαυτό μου να μην ξέρει τίποτα αλλά και να μην θέλει να μάθει και τίποτα.

Λες και όλα να άρχισαν τώρα, εδώ.

Και εδώ, να τελειώνουν.

Για μένα τουλάχιστον.

Τρομάζω στη σκέψη πως δεν θα καταλάβεις.

Κι από την άλλη, δεν μπορώ να σου περιγράψω με λέξεις τίποτα και εγώ θέλω να σου πω τόσα πολλά και η καρδιά μου, με προστάζει για πρώτη και τελευταία φορά, να σου μιλήσω ανοιχτά και εγώ παλεύω, παλεύω να μην υπακούσω μα δεν μπορώ.

Έρμαιό της!

Συγνώμη, μα δεν μπορώ.

Χάνω.

 

Σήμερα το πρωινό μου το πέρασα σκεπτόμενη εσένα, εμένα, εμάς.

Το πρώτο μας κοίταγμα, το πρώτο μας χάδι, το πρώτο μας φιλί, το γάμο μας, την πρώτη φορά που κάναμε ερώτα, την πρώτη φορά που μου είπες «σ’ αγαπώ» και δεν είχα ανάγκη να το ακούσω γιατί το έβλεπα στα μάτια σου.

Θεέ μου, είναι τόσο δύσκολο αυτό.

Ξεριζώνω την καρδιά μου για να την κάνω δέντρο, ένα μεγάλο πράσινο δέντρο γεμάτο καρπούς για να γεμίσουν το σπίτι σου, το σπίτι μας.

Το σπίτι μας, το πολυαγαπημένο.

Και γι’ αυτό δεν πρόλαβα να μαγειρέψω, γιατί σκεφτόμουν όλα αυτά.

Και κοιτούσα και τις λιγοστές φωτογραφίες που έχουμε.

Αυτές θα μου επιτρέψεις να τις πάρω εγώ. Τις θέλω μαζί μου, στην αγκαλιά μου. Σαν ένα κρυφό φυλακτό, για τον άγριο και παγερό κόσμο που με περιμένει.

 

 

Σήμερα, φόρεσα το αγαπημένο σου φόρεμα.

Εκείνο το λευκό, μεταξωτό φόρεμα που μου αγόρασες στην τρίτη επέτειο του γάμου μας. Δεν θα ξεχάσω ποτέ, το πώς ένιωσα όταν το άγγιξα για πρώτη φορά. Το ύφασμά του, μου θύμισε τα αισθήματά μου, για εσένα. Τρυφερά και αγνά, σαν το χρώμα που επέλεξες να του δώσεις. Ξέρω πως το παρήγγειλες ειδικά για εμένα. Ξέρω πως δυσκολεύτηκες να δώσεις τα μέτρα μου στον ράφτη, ειδικά αυτά που αφορούσαν τον κορσέ και δεν ξέρω και πως τα κατάφερες αλλά η έκπληξή σου ήταν ιδανική. Λες και πήραν τα μέτρα από εμένα, λες και το ζήτησα εγώ. Πόσο μέσα ήσουν πάντα, στις επιθυμίες και στα όνειρά μου. Ακόμη και το τελείωμα στο φουστάνι, χαραγμένο με την δαντέλα που ξέρεις πόσο αγαπώ, έμοιαζε με την αγάπη μας. Υπερήφανο, όπως εμείς.

Θεέ μου, πόσο σε αγαπώ.

Να ήξερες μόνο.

Φρόντισα να φορέσω και τις μεταξωτές, λευκές κάλτσες με τις οποίες είχες εμπλουτίσει το δώρο σου. Και τα παπούτσια, επίσης. Και τα γάντια, φόρεσα. Και την ομπρέλα θα πάρω μαζί μου. Και το καπέλο. Τα έχω φορέσει όλα, θέλω να είμαι «λευκή» και κατά κάποιο τρόπο, να σε φοράω. Το φτερό στο καπέλο χάλασε, αλλά φρόντισα να το καλύψω κάπως, με το δίχτυ που έπεφτε μπροστά και όπως έλεγες, μου έδινε άλλη χάρη. Θα φορέσω και το πανωφόρι, με το οποίο φρόντισες να ολοκληρώσεις το δώρο σου, για να νιώθω πως δεν άφησα τίποτα πίσω μου, πως σε πήρα ολοκληρωτικά μαζί μου. Ίσως έτσι, να σε έχω για πάντα στην αγκαλιά μου.

Επίσης, έκανα και το απαλό μακιγιάζ που σου αρέσει. Ελαφρώς ροδαλά μάγουλα και χείλη. Και τα μαλλιά μου φυσικά, αυτά τα ατίθασα όπως λες, φρόντισα να τα στριμώξω όλα, κάτω από το καπέλο. Είμαι όμορφη που να πάρει και τι δεν θα έδινα για να μην ήμουν η πιο άσχημη κοπέλα του κόσμου αλλά να μπορώ να μείνω για πάντα κοντά σου. Γιατί και πάλι θα με αγαπούσες, το ξέρω. Ακόμη κι αν ήμουν παράλυτη, θα με αγαπούσες. Ακόμη κι αν ήμουν ζητιάνα, θα με αγαπούσες. Ακόμη κι αν το πρόσωπό μου ήταν παραμορφωμένο, θα με αγαπούσες. Και ξέρεις γιατί; Γιατί εμείς ήρθαμε στον κόσμο για να Αγαπηθούμε.

Όμως….

Όμως εγώ σε αγαπάω τόσο, που καθημερινά πεθαίνω.

Πεθαίνω και δεν αντέχω άλλο, μέρα με την μέρα, να νιώθω την ψυχή μου να εξαφανίζεται.

Πονάω, πονάω τόσο πολύ.

Πάει καιρός που πονάω, πάει καιρός που τα πρωινά κλαίω, πάει καιρός που πήρα αυτήν  την απόφαση αλλά δεν βρήκα το θάρρος να την υλοποιήσω.

 

Φοβάμαι πως θα με μισήσεις.

Ξέρω πως θα με μισήσεις, παρηγορούμαι μόνο με την σκέψη, πως στο μέλλον θα γίνεις ολοκληρωτικά ευτυχισμένος και θα με συγχωρήσεις.

Γιατί Αγάπη μου, αυτό δεν μπορώ να σου προσφέρω εγώ, την ολοκληρωτική ευτυχία και αυτό, μου είναι αβάσταχτο.

Σε αγαπάω πέρα και πάνω από τον εαυτό μου.

Σε αγαπάω με όλη την δύναμη της ψυχής μου.

Σε αγαπάω και δεν μπορώ να περιμένω άλλο, να γίνει το θαύμα εκείνο, που δεν θα γίνει ποτέ.

Γιατί ξέρω τώρα πια Αγάπη μου, είμαι σίγουρη και ξέρω πως δεν θα καταφέρω ποτέ να σου προσφέρω αυτό που από μικρό παιδί, επιθυμούσες.

Και εγώ νιώθω Ανάξια να είμαι πλάι σου.

Νιώθω λειψή που δεν θα μπορέσω να σου δώσω κάτι που ανέκαθεν αγαπούσες.

Δεν  θα ξεχάσω ποτέ, στα πρώτα μας ραντεβού, όταν μου μιλούσες για τα παιδιά που θέλεις να αποκτήσουμε.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα μάτια σου, το βλέμμα σου.

Άστραφταν, έλαμπαν.

Ονειροπολούσες αγάπη μου, ονειροπολούσες και μέσα στα μάτια σου είδα τότε και δεν θα ξεχάσω ποτέ, την σπουδαιότητα των ονείρων.

 

________________

 

 

Αυτή η φωτογραφία, με το που την είδα, εκτός από το ο,τι μου άρεσε πολύ, μου θύμισε μια "σκηνή" από το τελευταίο μου βιβλίο, από την ιστορία εκείνη, των "Σκουριασμένων Καραβιών". 

Είναι μια ιστορία που την οραματίστηκα με πράξεις. Δύο ήρωες, ένα ζευγάρι εν προκειμένω, που η μία πράξη, ως διαδοχή, ακολουθεί τον  εκάστοτε ήρωα μη δίνοντάς τους την ευκαιρία, να συναντηθούν. Προϋπάρχει η επιθυμία από την ανάγκη. Και στο τέλος, η ανάγκη που γίνεται θυσία γιατί όπως χαρακτηριστικά έχω γράψει στην αρχή του βιβλίου, η αγάπη είναι θυσία και αφοσίωση.

Είναι περίπλοκο και ιδιαίτερο, αν το έχετε διαβάσει ξέρετε τι εννοώ και νομίζω πως ειδικά αυτή την ιστορία την έχετε ξεχωρίσει και αγαπήσει. Και τι δεν θα έδινα να δω την ηρωίδα live, σε μια σκηνή θεάτρου, ως προς το γράμμα της, σίγουρα με αναπροσαρμοσμένη διασκευή αλλά θεωρώ πως με τους κατάλληλους ιθύνοντες, θα είχε ένα άρτιο αποτέλεσμα. Εστιάζω φυσικά ως προς τη σκηνή του γράμματος, το στοιχείο εκείνο, που πρωταγωνιστεί. Που δένει και χωρίζει τους ήρωες. Που λυτρώνει τη γυναίκα και πληγώνει τον άνδρα. Που φανερώνει στους αναγνώστες, την αλήθεια εκείνη, που με τόση δυσκολία η ηρωίδα, δεν ήθελε εξαρχής να τους δείξει. Χαρακτηριστικά θα σας πω, πως όταν έγραφα το γράμμα της τόσο δυνατής για εμένα γυναίκας, έπιασα τον εαυτό μου να κλαίει. Ποτέ δεν μου είχε συμβεί μέχρι τότε, αυτή η ξαφνική αλλά τόσο έντονη εκδήλωση συναισθήματος. Αυτή η φωτογραφία λοιπόν, μου έφερε θύμησες και θέλησα με αγάπη, να μοιραστώ μαζί σας το επάνω απόσπασμα και τις σκέψεις/ συναισθήματά μου, που ακολούθησαν.

Αυτά...

Να είστε καλά, εκφραστικοί μου!