Καμιά νιφάδα χιονιού δεν πέφτει σε λάθος μέρος

 

Πιστεύω στο δίπολο, νομίζω φαίνεται και στους στίχους μου.

Στον τρόπο γραφής μου, στις ερωτοαπαντήσεις μου (υποθετικές ή μη), σε όλα μου.

Πιστεύω πως τα αντίθετα, όσο μπορεί να απέχουν, τόσο ίδια μπορεί να γίνουν, κυρίως, ως προς την παραβίαση του ορίου τους.

Πιστεύω στη καλή και κακή πλευρά, των όποιων πραγμάτων, τεκμηριώνοντας τον τρόπο σκέψεις μου, με όσα σας είπα επάνω.

Ναι, πιστεύω στο αιώνιο και στο υπάρχον, δίπολο.

Τα χιόνια για παράδειγμα.

Από τη μια χαρά και από την άλλη ταλαιπωρία.

Όσοι μπορούν να τα γευτούν και όσοι θα ήθελαν, αλλα δεν μπορούν.

Προβλήματα στις δουλειές, προβλήματα στην ηλεκτροδότηση, στην υδροδότηση, στους δρόμους, άνθρωποι να πεθαίνουν από το κρύο. Η μια πλευρά. Η άσχημη και στο τέλος, η τραγική διότι ο θάνατος μόνο τραγικός μπορεί να είναι στη συγκεκριμένη περίπτωση.

Χαμόγελα μικρών και μεγάλων ανθρώπων, ξενοιασιά, διαφυγή από την καθημερινότητα και τα άσχημα των καιρών, κάποιοι έχουν έναν παραπάνω λόγο (λόγος – έκπληξη, ειδικά όταν δεν το περιμένεις) να μείνουν σπίτι, χιονοπόλεμος, χιονάνθρωπος, απόλαυση, συναισθήματα (όλα τα θετικά θα μπορούσαν να ανήκουν στα συναισθήματα που προκαλεί το χιόνι στα παιδιά και στους ανθρώπους που δεν έχασαν το παιδί μέσα τους.)

Μεγάλωσα σε ένα μέρος που το να δω και να πατήσω χιόνι όπως χαρακτηριστικά λέγαμε, ήταν εφικτό σχεδόν κάθε χειμώνα. Δεν μεγάλωσα σε ένα μέρος που θα έπρεπε να καταφύγω στο βουνό για να πατήσω χιόνι, ή, να κάνω χρόνια να το δω στην πόρτα μου. Θεωρώ πως αν μεγάλωνα σε ένα μέρος όπου δεν το συναντούσα συχνά, θα το λαχταρούσα πολύ περισσότερο, αλλά ακόμη και τώρα, υπάρχουν φορές που το λαχταρώ, όμως οι συνθήκες πλέον, ως ενήλικας, δεν μου το επιτρέπουν με την ίδια ένταση. Ειδικά αν το κράτος δεν εχει μεριμνήσει όπως θα έπρεπε για αυτό. Όμως πίστευα και πιστεύω, πως η φύση είναι πάνω από όλα και δεν χαλιναγωγείται, οπότε, ό,τι και να κάνουν οι υπηρεσίες, πάντα τα καιρικά φαινόμενα θα είναι άνω από εμάς. Για εμένα ο καιρός δεν μπορεί ποτέ να είναι πλήρως προβλέψιμος. Όσο όμορφα μπορεί να είναι τα καιρικά φαινόμενα, για όσους αγαπάμε τη φύση, γνωρίζουμε και το πόσο επικίνδυνα, μπορεί να γίνουν. Είναι και αυτό μέσα στη μαγεία τους. Η φύση δεν μας ανήκει, εμείς της ανήκουμε.

Όταν ήμασταν παιδιά, έχοντας άλλες έγνοιες τότε στο μυαλό μας, μπορούσαμε να απολύσουμε το χιόνι χωρίς να σκεφτόμαστε τις πιθανές αρνητικές παραμέτρους, μεγαλώνοντας όμως, ειδικά εαν ανήκουμε σε κάποια ομάδα που πλήττεται με κάποιο τρόπο από τη σφοδρή χιονόπτωση, θέλοντας και μη, θα έχουμε και δεύτερες και τρίτες και τέταρτες αγχωτικές σκέψεις. Αυτό, μας κάνει ενήλικες. Αυτό, μας κάνει να σκεφτόμαστε τους κουριερ, τους ντελίβερι, τους ανθρώπους που είναι εκεί έξω και δίνουν μάχη με τα χιόνια, τους συνάδελφους μας που θα πρέπει να τους αλλάξουμε βάρδια γιατι θα εχει χρειαστεί να δουλέψουν περισσότερες ώρες εάν εχουν αποκλειστεί, τον γέιτονά μας αν χρειάζεται φαγητό, νερό, κουβέρτα ή ζεστά ρούχα σε περίπτωση που δεν έχει ρεύμα ή αν είναι μόνος.  Σας είπα τη γνώμη μου, ότι ξεπερνά το όριο, αλλάζει κατεύθυνση. Είσαι παιδί και απολαμβάνεις το χιόνι - παραμένεις στο «μυαλό» και όχι στο συναίσθημα - παιδί, σκέφτεσαι τον εαυτό σου και τίποτα περισσοτερο. Προσωπικά, προσπαθώ να τα σκέφτομαι όλα. Έτσι μπορώ να ξέρω τι απολαμβάνω και γιατί.

Μου αρέσει το χιόνι, δεν το αναζητώ όπως άλλοι, μιας και όπως σας ειπα, το έχω ζήσει αρκετά, όμως μου αρέσει, αλλα δεν θέλω να μου αρέσει μονο, μιλώντας εκ του ασφαλούς. Μου αρέσει κι όταν μείναμε στο χωριό, κάποτε, χωρίς ρεύμα και νερό, τρεις μέρες. Μου αρέσουν οι ταινίες με χιονισμένα τόπια, μου αρέσουν πάρα πάρα πολύ. Μπορώ να δω ταινία μονο και μονο για το χιονισμένο τοπίο, θα τη δω μεχρι το τέλος και ας μη μου αρέσει. Θα τη δω, με μαγεύει. Λες και την κάνει ομορφότερη και καλύτερη στα μάτια μου. Αγαπώ επίσης βιβλία που περιγραφούν χιονισμένα τόπια και ψυχρές ιστορίες, εντός τους. Καποια στιγμή μάλιστα, εύχομαι να καταφέρω να γράψω μια ποιητική συλλογή και μια αστυνομική ιστορία στα χιόνια. Θα δούμε, θα δείξει το μέλλον.

Τωρα που πέρασε η «Μήδεια» και θα αποκατασταθούν οι όποιες ζημιές – θλίβομαι για τις ζωές που χαθηκαν, θλίβομαι πολύ γιατι μονο αυτές δεν αποκαθίσταται - απολαύετε όσο μπορειτε ακόμη το λευκό σύννεφο στη πόρτα σας. Όμως προσοχή, όσο υπέροχα πατιέται σαν βαμβάκι στην αρχή, τοσο γυαλιστερό γίνεται όσο κρυώνει και επικίνδυνο για τους πεζούς και τα αυτοκίνητα. Οπότε, προσέχουμε ακόμη τους ντελίβερι φίλους μας, δεν παραγγελθούμε αργά και εάν είμαστε επιχειρηματίας αυτού του τομεα, καλό είναι να έχουμε ήδη μεριμνήσει για αυτό.

Να προσέχετε εκφραστικοί μου και όσο γίνεται, να περνάτε καλά.

Είναι που είναι δύσκολες οι συνθήκες, ας προσπαθήσουμε να μη τις κάνουμε ακόμη δυσκολότερες.

 

Κουράγιο δεν είναι η γιγάντια βελανιδιά που βλέπει τις καταιγίδες να πάνε και να έρχονται. Είναι το ευαίσθητο μπουμπούκι που ανθίζει στο χιόνι.

Alice Mackenzie Swaim, 1911-1996, Αμερικανίδα συγγραφέας

 

Τι όμορφο να βλέπεις το χιόνι πάνω στο χωριό! Δεν είναι όλα τόσο άσχημα σ’ αυτόν τον κόσμο. Το χιόνι θα μπορούσε να είναι μαύρο.

Maurice Chapelan, 1906-1992, Γάλλος γνωμικογράφος & δημοσιογράφος

 

Καινούριο χιόνι πέφτει
Επάνω στο παλιό
Κι άλλες νιφάδες βιάζονται να γίνουν λάσπη.

Ντίνος Χριστιανόπουλος, 1931-2020, Ποιητής

 

Να είσαι σαν το χιόνι που λιώνει. Να ξεπλένεις τον εαυτό σου με τον εαυτό σου.

Τζελαλαντίν Αλ Ρουμί, 1207-1273, Πέρσης ποιητής

 

Καμιά νιφάδα χιονιού δεν πέφτει σε λάθος μέρος.

Διδασκαλία Ζεν