Έτσι άρχισα να το πολεμάω…
Πονούσαν τα δάχτυλά μου
Πονούσαν πολύ
Έτσι, όπως ήταν τοποθετημένα βαθιά, στη γη,
βαθιά στη πίσσα, στο σκοτάδι, στη μνήμη, στη λήθη, στο οδυνηρό «γιατί»,
νόμιζα πως θα με τραβήξουν μέσα στο χώμα,
πως θα με φέρουν κοντά, στην απόλυτη σιωπή, στη Γαλήνη.
Να απολογηθώ, να κατανοήσω, να αποσιωπήσω, να μη μοιραστώ….
Ήταν τότε,
τότε,
που βρήκα τα ποιήματά μου.
Η
στιγμή, που με έκανε να πλημμυρίσω αισθήματα, να καώ από τα δάκρυά μου,
να απελευθερωθώ από τις χειροπέδες, να ζήσω, να πλάσω νέα όνειρα, να
τολμήσω, να ελπίσω ξανά.
Δες! Πόσο όμορφα, χορεύουν οι πεταλούδες, γύρω μας…
~~ Τέταρτη Διαδικασία - Κική Κωνσταντίνου
Και σε αυτό σου το ποίημα διακρίνω μια κρυμμένη δύναμη που γυρεύει να βγει στην επιφάνεια, να λυτρωθεί, να εκφραστεί. Καλησπέρα Κική μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕιναι αυτό το συναίσθημα που νιώθεις ότι θέλει να βγει από μέσα σου και να εκφραστεί Κική μου την ίδια σκέψη έκανα και εγώ με τον Γιάννη απο πάνω αυτό μου έβγαλε διαβάζοντας τας τους στίχους σου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα είσαι καλά να έχεις ένα όμορφο βράδυ..!!
Πορεία προς την πτώση και τα νεανικά όνειρα(;) με μορφή ποιημάτων που μας θυμίζουν ποιος είσαι και αποφασίζεις να ξεφύγεις απ΄ ότι πνιγηρό υπάρχει δίπλα σου για να φτιάξεις αυτά που πάντα επιθυμούσες από την αρχή! Υπέροχη γραφή!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα είσαι καλά, Κική! Την Καλημέρα μου!
Υπέροχο!
ΑπάντησηΔιαγραφή"Έτσι άρχισα να το πολεμάω… Πονούσαν τα δάχτυλά μου...Πονούσαν πολύ..."
Τον εαυτό μου βρήκα στην παρούσα φάση. Και κάπου εκεί το συναίσθημα που ένιωσα είναι αυτό ακριβώς που γράφει πιο πάνω ο Γιάννης!