Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Τέταρτη Διαδικασία

 


 

Έτσι άρχισα να το πολεμάω…

Πονούσαν τα δάχτυλά μου
Πονούσαν πολύ

Έτσι, όπως ήταν τοποθετημένα βαθιά, στη γη,
βαθιά στη πίσσα, στο σκοτάδι, στη μνήμη, στη λήθη, στο οδυνηρό «γιατί»,
νόμιζα πως θα με τραβήξουν μέσα στο χώμα,
πως θα με φέρουν κοντά, στην απόλυτη σιωπή, στη Γαλήνη.
Να απολογηθώ, να κατανοήσω, να αποσιωπήσω, να μη μοιραστώ….

Ήταν τότε,
τότε,
που βρήκα τα ποιήματά μου.
Η στιγμή, που με έκανε να πλημμυρίσω αισθήματα, να καώ από τα δάκρυά μου, να απελευθερωθώ από τις χειροπέδες, να ζήσω, να πλάσω νέα όνειρα, να τολμήσω, να ελπίσω ξανά.

Δες! Πόσο όμορφα, χορεύουν οι πεταλούδες, γύρω μας…

~~ Τέταρτη Διαδικασία - Κική Κωνσταντίνου

Labels:

Σχόλια

  1. Giannis Pit.19 Φεβρουαρίου 2021 στις 5:36 μ.μ.

    Και σε αυτό σου το ποίημα διακρίνω μια κρυμμένη δύναμη που γυρεύει να βγει στην επιφάνεια, να λυτρωθεί, να εκφραστεί. Καλησπέρα Κική μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σμαραγδάκι- Ρούλα19 Φεβρουαρίου 2021 στις 10:48 μ.μ.

    Ειναι αυτό το συναίσθημα που νιώθεις ότι θέλει να βγει από μέσα σου και να εκφραστεί Κική μου την ίδια σκέψη έκανα και εγώ με τον Γιάννη απο πάνω αυτό μου έβγαλε διαβάζοντας τας τους στίχους σου!
    Να είσαι καλά να έχεις ένα όμορφο βράδυ..!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Βασίλειος Διακοβασίλης20 Φεβρουαρίου 2021 στις 6:58 π.μ.

    Πορεία προς την πτώση και τα νεανικά όνειρα(;) με μορφή ποιημάτων που μας θυμίζουν ποιος είσαι και αποφασίζεις να ξεφύγεις απ΄ ότι πνιγηρό υπάρχει δίπλα σου για να φτιάξεις αυτά που πάντα επιθυμούσες από την αρχή! Υπέροχη γραφή!
    Να είσαι καλά, Κική! Την Καλημέρα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ (ΜΑΡΙΑ Π.)20 Φεβρουαρίου 2021 στις 11:44 π.μ.

    Υπέροχο!
    "Έτσι άρχισα να το πολεμάω… Πονούσαν τα δάχτυλά μου...Πονούσαν πολύ..."
    Τον εαυτό μου βρήκα στην παρούσα φάση. Και κάπου εκεί το συναίσθημα που ένιωσα είναι αυτό ακριβώς που γράφει πιο πάνω ο Γιάννης!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...
42 σχόλια
Read more »

Ο Αύγουστος μας αποχαιρετά

  Ο Αύγουστος περπατά αργά, με τα βήματά του βαριά από ήλιο που σβήνει, σαν να κουβαλάει ολόκληρο τον χρόνο σε μια ανάσα, σε μια τελευταία ματιά πριν χαθεί πίσω από το κατώφλι του φθινοπώρου. Η πόλη μοιάζει να κρατά την αναπνοή της, με το χώμα ακόμα ζεστό κάτω από τα πόδια, το κελάηδημα των πουλιών λιγοστό και νωχελικό, τα τζιτζίκια σιγούν, μα ο αέρας ακόμα φέρνει την ανάμνηση του ατελείωτου καλοκαιριού — των απογευμάτων που λιώσαμε σε γέλια, των βραδιών με αστέρια να πέφτουν σαν βροχή και της θάλασσας που αγκάλιαζε κάθε μας βήμα. Στην αυλή η κούνια κουνιέται ακόμα, σαν να χαιρετάει εκείνους που σίγουρα θα φύγουν, τραγουδώντας έναν ήσυχο αποχαιρετισμό, μ’ ένα γλυκό, μακρινό τραγούδι που θυμίζει: «Μείνετε εδώ λίγο ακόμα — η στιγμή δεν τέλειωσε». Τα δέντρα στέκονται βαρύθυμα, φύλλα χρυσά, κόκκινα και καφέ, αρχίζουν να πέφτουν απαλά στο χώμα, σαν να φυλάνε μέσα τους μνήμες που θα κρατήσουν τη ζεστασιά του ήλιου και της βροχής, το άρωμα των λουλουδιών που έλιωσα...
12 σχόλια
Read more »

Καλοκαιρινός Θησαυρός: Τα Κρυμμένα Σημεία της Γειτονιάς μας – Η Αυλή της Κατίνας

Καλημέρα σας, εκφραστικοί μου! Δεν ήξερα αν θα κάνω άλλη ανάρτηση για τον καλοκαιρινό θησαυρό που εμπνεύστηκα, αλλά τελικά ένιωσα πως ήταν ανάγκη να το κάνω. Ίσως γιατί γυρνάμε πίσω στα παιδικά μας χρόνια, σε εκείνες τις γλυκές, αθώες αναμνήσεις που φωτίζουν την ψυχή. Ίσως γιατί το καλοκαίρι φτάνει στο τέλος του και μια γλυκιά μελαγχολία με γυρίζει εκεί που η καρδιά νιώθει ασφαλής. Δεν ξέρω ακριβώς το γιατί, ξέρω μόνο πως το θέλησα – κι αυτό έχει σημασία. Σε αυτή την ανάρτηση σας καλώ να θυμηθείτε μαζί μου την ιδέα και τον σκοπό του διαδικτυακού δρώμενου, που στόχο έχει να φέρει στο φως μικρές στιγμές από τις ζωές μας, εκείνες που ίσως μοιάζουν ασήμαντες αλλά κρύβουν θησαυρούς. Στο τέλος της δημοσίευσης θα βρείτε και όλες τις συμμετοχές μέχρι στιγμής για τις οποίες σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου. Αν κατά λάθος ξέχασα κάποια, σας παρακαλώ συγχωρέστε με και προσθέστε τη στα σχόλια. Δεν χρειάστηκε πολλή σκέψη για το τι θα γράψω – το ήξερα καλά. Και αυτή τη φορά, ήξερα τι ή...
8 σχόλια
Read more »