Λάκης, ο παπαγαλάκης (συνέχεια)

    Καλημέρα εκφραστικοί μου,  ελπίζω να σας βρίσκω καλά.

    Για τα πρώτα μέρη του παραμυθιού, εδώ: https://ekfrastite.blogspot.com/2021/02/blog-post_49.html

 

         Και πριν το καταλάβει, βρέθηκε πανέμορφος  αλλά τόσο λυπημένος και δυστυχής, μέσα σε ένα νέο κίτρινο κλουβί, πολύ μεγαλύτερο από αυτό που είχε τόσα χρόνια και αυτή τη φορά, ήταν όλο δικό του, δεν θα χρειαζόταν να το μοιραστεί, με κανέναν άλλο παπαγάλο.

          Υπό άλλες συνθήκες, ο Λάκης, θα έπρεπε να είναι ο πιο ευτυχισμένος παπαγάλος αυτή τη στιγμή. Πάντα ονειρευόταν ένα σπίτι, μια οικογένεια. Το όνειρό του ήταν, να πουληθεί σε μια ευκατάστατη οικογένεια, με ωραίο σπίτι και ατμόσφαιρα, να έχει ένα πιο μεγάλο και όμορφο κλουβί από αυτό που είχε, να έχει αστείρευτο φαγητό, νερό και μια κούνια για να παίζει. Τώρα, όλα αυτά τα είχε.

          Το σπίτι που μεταφέρθηκε ήταν μια αρχοντική έπαυλη, είχε ένα τεράστιο κήπο, με απίστευτη θέα. Μπορούσε να καμαρώνει και να αντικρίζει την φύση. Τη φύση... που τόσο αγαπούσε η Σόνια. Αχ, η Σόνια….

          Τώρα, μπορούσε να βλέπει και να νιώθει πιο κοντά στην καρδιά και στην ανάσα του, όλα όσα του περιέγραφε. Μπορούσε να αναπνέει έναν αλλιώτικο αέρα από αυτόν στο pet shop. Έβλεπε νέο κόσμο, νέα ζώα, πολλά παιδιά να τον πλησιάζουν, να του μιλάνε, να τον χαϊδεύουν. Δεν είχε κανένα παράπονο. Ήταν πάντα καθαρός, πλυμένος, με καθαρή πάνα στο κλουβί του, δεν τον άφησαν πότε νηστικό ή χωρίς νερό. Είτε βρισκόταν μέσα στην έπαυλη, είτε έξω,  ήταν  πάντα σε καθαρό περιβάλλον, με όμορφη θέα, με καλή ενέργεια και αύρα. Όλα ήταν όμορφα, ήταν πιο όμορφα από ό,τι είχε τολμήσει ποτέ του, να ονειρευτεί.

          Ακόμα και ο μικρός Φοίβος, το αγόρι, που τόσο μίσησε εκείνη την ημέρα στο pet shop, ήταν καλός μαζί του. Τον φρόντιζε, τον αγαπούσε, καμία σχέση δεν είχε με εκείνο το παιδί που είχε πρωτοσυναντήσει και πολλές φορές, ευχόταν να είναι, για να είχε έναν λόγο να τον μισεί και να τον κατηγορεί που τον πήρε από την Σόνια.

          Έπιανε τον εαυτό του τα βράδια, όταν σκεφτόταν τη Σόνια, να νιώθει πως πως πονάει η καρδιά του, επειδή θεωρούσε πως κατά κάποιο τρόπο, την είχε προδώσει. Εκείνος, είχε πλέον όλα όσα είχε ζητήσει, όσα είχε ονειρευτεί, εκείνη όμως; Βέβαια, βαθιά μέσα του γνώριζε, πως τίποτα από όλα αυτά δεν ήταν ικανό να τον ευχαριστήσει, μέσα του ήξερε, πως η καρδιά του ήταν μισή και γεμάτη με μελαγχολία, επειδή του έλειπε εκείνη, η πορτοκαλί παπαγαλίνα, η παπαγαλίνα του.

          Έφυγε χωρίς να προλάβει να της πει ότι την αγαπάει, χωρίς να προλάβει να της δώσει ένα φιλί, μια αγκαλιά αποχαιρετισμού, να της πει να κάνει υπομονή, να μη φοβάται, να της πει να κάνει όνειρα γιατί μόνο με τα όνειρα θα μπορέσει να βγει από εκεί, γιατί ο Λάκης, έκανε όνειρα και τα όνειρά του έγιναν πραγματικότητα, όταν σταμάτησε πλέον να κάνει όνειρα γιατί όλα όσα ήθελε, όλα όσα του αρκούσαν, όλα όσα είχε ζητήσει – ακόμα και χωρίς να το γνωρίζει – βρισκόντουσαν εκεί, μαζί του, στο κλουβί.

          Ένα δάκρυ κύλησε στα μάτια του και αισθάνθηκε ευάλωτος. Γεμάτος ντροπή, προσπάθησε να κρύψει τα συναισθήματα του και να διώξει τις σκέψεις τους. Όμως δεν μπορούσε. Σκεφτόταν τα μάτια της, εκείνη την δύσκολη ώρα, όταν τα χέρια του κυρίου Θανάση εισέβαλλαν στο σπίτι τους και τον πήραν από κοντά της, για να τον δώσουν στην οικογένεια, του μικρού Αφεντάκη.

          Γνώριζε πως ο κύριος Θανάσης, δεν χαιρόταν για αυτό που συνέβη, παρόλο που ήξερε πως η τιμή πώλησής του ήταν αρκετά υψηλή, όμως όσο και να τον αγαπούσε κάποτε, θύμωσε που δεν ενέδωσε στα παρακάλια του. Ο κυρ Θανάσης ήταν ο μόνος που ήξερε, που μπορούσε να καταλάβει, ήταν ο μόνος από τους ανθρώπους που μπορούσε να του μιλήσει, να καταλάβει την γλώσσα και τα αισθήματά του, κι όμως, τον έδωσε, με βαριά καρδιά τον έδωσε και άφησε την Σόνια, μόνη και λυπημένη. Τα μάτια της… τα μάτια της έσταζαν δάκρυα για την αγάπη..

«Τι να κάνει άραγε, τώρα, η παπαγαλίνα μου;» Σκέφτηκε

 

 

  _______ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ____

 

 

Καλό ΣΚ εκφραστικοί μου!

Να είστε καλά!