Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΚΑΙ ΘΥΜΑΜΑΙ! ΚΙ ΟΤΑΝ ΘΥΜΑΜΑΙ....




 
Είθιστε οι άνθρωποι, λες και από την φύση τους, δοσμένοι, να σκοτώνουν καθετί καλό.
Να προδώσουν για να ζήσουν, κάθε πολύτιμο. Προδίδουν, σκοτώνοντας τους εαυτούς τους, γιατί Ανάξιοι, όσοι δεν μπορούν να αγαπήσουν, πραγματικά.
Να κλαίνε για αγάπη, όταν οι ίδιοι την μαχαιρώνουν.

~~ Γιατί η Αγάπη που Δηλώνει Απών, έρχεται.

Η Αγάπη θα γεννηθεί.
Η Αγαπη θα πεθάνει (ενώ ήδη για αγάπη, όσοι την σκότωσαν, έχουν μιλήσει)
Κι ύστερα θα αναστηθεί και θα μας οδηγήσει στους δικούς της, ξέφωτους, δρόμους.

__________

Και η φωτοφραφία από την αγαπημένη μου Μαρία Παρασκευοπούλου
Λήψη από το οπτικοακουστικό υλικό που επιμελήθηκε ο αγαπημένος μου φίλος, Νίκος Μουσαβερές

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ!

Συλλέγω Στιγμές blog by Μαρία Παρασκευοπούλου
 
 
 
Γιατί αν δεν είναι αυτός ο Εκλεκτός, ποιος άλλος θα μπορούσε να είναι;
Γιατί αν δεν αξίζει σε αυτόν να ξεδιψάσει, σε ποιον άλλον θα μπορούσε να είναι τόσο σημαντική και πολύτιμη, μία στάλα νερό;
Σε ποιον θα ήταν αρκετό το νερό αν η κάθε πηγή δεν είχε ακόμη στερέψει;
Μόνο στους λίγους, σε όσους μπορούν να διακρίνουν.
Γιατί η Αγάπη Δηλώνει Παρών: Απλά, Λιτά, Άξια!
Κι όλα τα άλλα, κι όλοι οι άλλοι: Σύνθετοι, Ματαιόδοξοι, Ανάξιοι!

__________

Και η φωτοφραφία από την αγαπημένη μου Μαρία Παρασκευοπούλου
Λήψη από το οπτικοακουστικό υλικό που επιμελήθηκε ο αγαπημένος μου φίλος, Νίκος Μουσαβερές

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ!

Συλλέγω Στιγμές blog by Μαρία Παρασκευοπούλου
 
Και θυμάμαι! Κι όταν θυμάμαι θέλω να κλάψω, να κρυφτώ πίσω από έναν τεράστιο θάμνο που φύτεψα πριν ένα μήνα στη βεράντα μου.
Θέλω να γίνω ένα μικρό μικρό έντομο και να κρυφτώ κάπου ανάμεσα στα αγκάθια του! Κι ας με τρυπήσουν, κι ας με πονέσουν, κάτι τέτοιες στιγμές δε με νοιάζει. Στ’ αλήθεια, δε με νοιάζει! Αδιαφορώ! Το μόνο που θέλω είναι να καταλαγιάσω τον πόνο μου και να αναγεννηθώ!

~~ Γιατί είναι από τα Λάφυρα, Τα Λάφυρα της Ψυχής μου.

Και η φωτοφραφία από την αγαπημένη μου Μαρία Παρασκευοπούλου.
Λήψη από το οπτικοακουστικό υλικό που επιμελήθηκε ο αγαπημένος μου φίλος, Νίκος Μουσαβερές.

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ!

Συλλέγω Στιγμές blog by Μαρία Παρασκευοπούλου

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Ευτυχία, η Κλόουν

  Την λέγανε Ευτυχία. Όχι ειρωνικά. Αυτό της είχαν δώσει για όνομα κι ας μην τα έφερε εύκολα η ζωή της. Είχε περάσει πολλά. Είχε χάσει ανθρώπους, είχε κλείσει πράγματα μέσα της, είχε κλάψει σιωπηλά αλλά ποτέ της δεν τα ξέχασε. Δεν έκανε πως δεν υπάρχουν. Τα κράτησε! Όχι για να την βαραίνουν, αλλά για να τα γυρίσει ανάποδα και να τα κάνει κάτι άλλο, κάτι το αναγεννητικό. Μια μέρα αποφάσισε να γίνει Κλόουν . Όχι για να κάνει την αστεία. Δεν της ταίριαζε αυτό, το έκανε γιατί ήθελε να είναι κοντά σε παιδιά που πονούσαν. Να τους δώσει κάτι απλό, κάτι καθαρό, κάποιου είδους μαγεία. Κάτι που της είχε λείψει όταν ήταν εκείνη μικρή. Λίγη χαρά χωρίς ερωτήσεις. Έραψε μόνη της τη στολή της. Ζωγράφισε στο μάγουλο ένα μικρό φεγγάρι. Πήρε μια σακούλα, την γέμισε μπαλόνια και πήγε σε παιδικά νοσοκομεία. Όμως τα μπαλόνια της δεν ήταν απλά ούτε μονότονα. Ήταν πολύχρωμα. Κόκκινα, μπλε, πράσινα, κίτρινα, ροζ. Και το καθένα είχε ζωγραφισμένο πάνω του ένα  δάκρυ . Όχι όπως το φαντάζεσαι. Όχι...

Κάδος Εξομολόγησης

Στη γωνία μιας παλιάς γειτονιάς της Χαλκίδας, ανάμεσα σε δυο ξεθωριασμένα φανάρια και κάτω από μια γέρικη νεραντζιά, ζούσε ένας κάδος σκουπιδιών. Όχι από αυτούς τους καινούριους, τους πράσινους με τα ροδάκια που τρίζουν. Όχι! Αυτός ήταν παλιός, μεταλλικός, με βαθουλώματα και σημάδια από βροχές, κλωτσιές και καλοκαιρινές φωτιές. Τον έλεγαν Στέφανο. Ο Στέφανος δεν ήταν απλά ένας κάδος. Ήταν παρατηρητής. Ήξερε ποιος πετάει σκουπίδια στις δέκα το πρωί και ποιος στις τρεις τα ξημερώματα. Ήξερε ποια παιδιά κάνουν κοπάνα και κρύβουν τις τσάντες τους πίσω του, ποιος πετάει χαρτιά γεμάτα τύψεις αλλά και ποιος με ευχαρίστηση, ποιος πετάει το φαγητό του χωρίς να ενδιαφέρεται για όσους πεινούν αλλά και ποιοι φροντίζουν σε ειδική σακούλα, να κρεμάνε στο πλάι του φαγητά για τους άπορους.  Ένα βράδυ, καθώς η πόλη έβγαζε τις ρυτίδες της στο φως των δρόμων, ένας νεαρός στάθηκε μπροστά του. Κρατούσε ένα μικρό πακέτο χρώματος καφέ, το οποίο δεν έμοιαζε με σκουπίδι, αλλά ούτε και με σακούλα. Ο νεαρός ...