ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ Η ΕΛΠΙΔΑ....

«Διότι, ό, τι αγαπάς, δεν μπορεί παρά να γίνει το ίδιο η ελπίδα».

            Με αυτές τις γραμμές έκλεισα το βιογραφικό μου σημείωμα και πίστεψα βαθιά μέσα μου, πως τον δικό μου δρόμο για την ελπίδα, για την όποια ελπίδα, τον είχα μόλις ανακαλύψει.

            Σε μια Ελλάδα, που η οικονομική δυσχέρεια είχε εξαθλιώσει τη ζωή και τα όνειρα των ανθρώπων και πόσο μάλλον των νέων ανθρώπων, όπως εγώ, που δεν είχαν  προλάβει να ξεκινήσουν το ταξίδι στη ζωή όπως ονειρεύτηκαν, κατάφερα να πάω κόντρα σε κάθε πιθανή αντιξοότητα και να καταφέρω να δώσω μορφή στο όνειρό μου και στη συνέχεια, να του δώσω εξέλιξη και πορεία.

            Όλα ξεκίνησαν σε μια γωνιά του διαδικτύου, την δική μου εκφραστική γωνιά (www.ekfrastite.blogspot.com). Απλώς άρχισα να γράφω. Έκανα πράξη, την προστακτική του τίτλου, του ιστολογίου μου.  «Εκφράσου», είπα στον κόσμο και εκφράστηκα.

            Στην αρχή έγραφα, απλώς έγραφα και μοιραζόμουν. Στην πορεία άρχισα να πλάθω, να δημιουργώ κι όλο αυτό άρχισε να έχει σημαντικό αντίκρισμα, ερέθισμα και χαρακτήρα.

            Ήρθε η πρώτη ιστορία, έπειτα η δεύτερη ιστορία, έπειτα ένα παιδικό παραμύθι, έπειτα ένα ποίημα κι έπειτα ήρθε η αναγνώριση του ίδιου μου του εαυτού. Τι θέλω, τι αποζητάω, τι με κάνει να  νιώθω καλά. Ποια είμαι, τι κάνω, τι θέλω, που πάω.

             Η γραφή, μου έδωσε απαντήσεις, σε κάθε καίριο ερώτημα, που δεν είχα τολμήσει να κάνω.

            Κι όλο αυτό, ήταν πλέον, μονόδρομος.

            Η ανάγκη εξέλιξης, μοιράσματος, πορείας.

            Δεν διάβαζα κι αγάπησα την γραφή και την ανάγνωση, πέρα από κάθε τολμηρή, φαντασία.

            Δεν μελέτησα κι έφτασα στο σημείο να αναπληρώνω όλη την  χαμένη ουσία μέσα από συμβολισμούς που άλλοι, δεν θα είχαν ποτέ την ευκαιρία, να δουν και να λάβουν.

            Και δεν λέω πως είμαι έτοιμη, λέω μονάχα πως ξεκίνησα ο εαυτός μου, συνέχισα ο εαυτός μου και θα είμαι ο εαυτός μου, γιατί η πιο μεγάλη ευλογία, είναι να μην χάσεις τον εαυτό σου, μέσα σε ό,τι καταπιαστείς να κάνεις.

            Έγραφα και εισέπραττα αγάπη από τον κόσμο αλλά αυτό δεν μου ήταν πλέον αρκετό και δεν ήταν, γιατί είχα βρει τον δρόμο μου και ήθελα να τον διανύσω. Γιατί δεν μπορείς από κανέναν άνθρωπο να πάρεις το δικαίωμα να προσπαθήσει και εγώ δεν θα επέτρεπα σε κανέναν να πάρει από μπροστά το όνειρό μου, γιατί κανείς μα κανείς, δεν μπορεί να καταστρέψει ό,τι φτιάξαμε. Ο μεγαλύτερος και ο μόνος μας εχθρός, είναι πάντα ο εαυτός μας. Κι εγώ αυτήν την φορά, τον εχθρό αυτόν, θα τον νικούσα. Με ποιον τρόπο; Αγαπώντας τον!

            Και ακούγοντας τον εχθρό που έγινε σύμμαχος, οδηγήθηκα στα «Λάφυρα της Ψυχής μου». Την πρώτη μου, πεζοαφηγηματική, ποιητική συλλογή σε ελεύθερο στίχο, που αγαπήθηκε και μελετήθηκε από ανθρώπους, όσο δεν  είχα τολμήσει ποτέ να ονειρευτώ.

            Και τα «λάφυρα» αυτά, μας οδήγησαν στους «φεγγίτες».

            «Οι Φεγγίτες της Ζωής μου», η δεύτερη ποιητική μου συλλογή σε ελεύθερο στίχο κι αν δεις τα εξώφυλλα, βασισμένα  σε πίνακες του Άντρε Κον, μπορείς να πεις «Η Γυναίκα που γύρισε εμπρός και αντίκρισε τον κόσμο.»

            Πιο σίγουρη και πιο βέβαιη από ποτέ, οδηγήθηκα στον δρόμο της Αγάπης.

            Η Τριλογία της Αγάπης. Το πρώτο μέρος της «Η Αγάπη Δηλώνει Παρών», αναφέρεται στην γέννηση της Αγάπης, μέσω τριών ρομαντικών, αγνών, ιστοριών.  Είναι το βιβλίο που παρουσιάσαμε στις 18 του μήνα, στην αίθουσα του συλλόγου «Τ’ Αλωνάκι». Μεγάλη τιμή, χαρά και ευλογία. Και όταν νιώθεις ευλογία και ευγνωμοσύνη για κάτι, δεν γίνεται παρά να βάλεις τελεία και να κλείσεις εκεί. Γιατί υπάρχουν κάποια συναισθήματα που ημερεύουν, γαληνεύουν, σε κάνουν να νιώθεις καλύτερος άνθρωπος και οφείλεις να κλείνεις εκεί. Να βάλεις την τελεία και να απολαύσεις τα συναισθήματα που σου δημιουργεί.

            Και εγώ, χωρίς κάποιους συγκεκριμένους ανθρώπους, δεν θα ένιωθα τόσο ουσιαστικά πλήρης αυτή τη στιγμή.

            Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον λογοτέχνη κο Γιώργο Κωνσταντίνου για τις σημαντικές του υποδείξεις από την πρώτη στιγμή.

            Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον διευθυντή του Συλλόγου «Τ’ Αλωνάκι» και συμπατριώτη μου, κο Λιανοστάθη Δημήτρη και την Πρόεδρο κα Σκολίδη Φωτεινή, για την ζεστή φιλοξενία των εκδηλώσεων, όλων των βιβλίων μου.

            Κι ένα θερμό ευχαριστώ, στον εξαίρετο άνθρωπο, επιστήμονα και λογοτέχνη κο Κώστα Μπαϊρακτάρη, Πρόεδρο του Πολιτιστικού Συλλόγου ¨Φίλων του Γιάννη Σκαρίμπα¨, όπου και είμαι μέλος, θέλοντας να εκφράσω την τιμή και τη χαρά που νιώθω στο να ξέρω πως με στηρίζει ένας τόσο σημαντικός άνθρωπος του τόπου μας και όχι μόνο. Μεγάλη η τιμή, η συγκίνηση, η χαρά, η ευγνωμοσύνη αν θέλετε, αλλά και το στοίχημα με τον εαυτό μου του να βγάλω αυτόν τον άνθρωπο ασπροπρόσωπο και να καταφέρω με τα χρόνια να δικαιώσω ηθικά την απόφασή του να με στηρίξει. Κατάλαβα από την πρώτη στιγμή, που τον γνώρισα, πως είναι άνθρωπος με αξίες που θέλει να στηρίξει νέα παιδιά, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πίστευα πως θα αποκτούσα έναν τόσο σημαντικό σύμμαχο και οδηγό μου.                 

            Σημαντικοί όλοι οι συντελεστές που ήταν κοντά μου σε κάθε εκδήλωση και ο κάθε αναγνώστης που δυναμικά θα έλεγα με στήριξε.

            Το ευχαριστώ μου στους ανθρώπους γιατί μόνο με αυτούς, η κάθε ελπίδα, μπορεί να μείνει στο πέρασμα του χρόνου ζωντανή.

Με εκτίμηση,

για την τοπική εφημερίδα "Τ' Αλωνάκι¨,

Κωνσταντίνου Κική

συγγραφέας - ποιήτρια

Κι όπως καταλάβατε, πλέον, αρθογραφώ και εδώ, όπως επίσης και σε πολλά ακόμη, ιντερνετικά, λογοτεχνικά σαιτ.

Χαρούμενη και δημιουργική με όλες αυτές τις εξελίξεις!

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Ποιητή - Συγγραφέα, Θεοφάνης Λ. Παναγιωτόπουλος για την φιλοξενία τόσο στο σαιτ όσο και στην έντυπη εφημερίδα, Ευρυτανικά ΝΕΑ.
Να είσαι πάντα καλά, αγαπημένε μου.