Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΚΟΙΤΑΞΑΝ ΚΑΤΑΜΑΤΑ Ο ΕΝΑΣ ΤΙΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ





 
 
"Το μικρό καφενεδάκι είχε μόνο δυο τραπέζια που στόλιζαν το εξωτερικό του χώρο. Μέσα δε μπορούσε να διακρίνει τι βρισκόταν διότι η πόρτα ήταν κλειστή αλλά το ξύλινο παράθυρο που ήταν ανοιχτό, μαρτυρούσε ανθρώπινη ύπαρξη στο χώρο. Η λευκή κουρτίνα όμως εμπόδιζε την όρασή του.


Για κάποιον απροσδιόριστο λόγο, εστίασε στα δυο ξύλινα, στρογγυλά τραπεζάκια με τις δυο ξύλινες καρέκλες. Ένα εκ δεξιών και ένα εκ αριστερών της πόρτας.

Επάνω στα τραπεζάκια υπήρχε και από ένα μικρό, γυάλινο, στρογγυλό τασάκι. Αυτόματα σκέφτηκε τα τσιγάρα του στο αυτοκίνητο. Προβληματίστηκε βλέποντας πως από κάτω τους υπήρχαν κάποια μικρά, διπλωμένα χαρτάκια. Συγκεκριμένα, ένα διπλωμένο χαρτάκι κάτω από κάθε τασάκι.

Σκέφτηκε να μη δώσει σημασία και να χτυπήσει την πόρτα μα η περιέργεια ήταν τόσο έντονη που δε μπορούσε παρά να γίνει έρμαιό της.

Δίχως να το καλοσκεφτεί στάθηκε πάνω από το δεξιό τραπεζάκι. Το τασάκι ανασηκώθηκε και μια μικρή, λευκή, τσαλακωμένη επιφάνεια έκανε την εμφάνισή της. Σε λίγα λεπτά αυτή η επιφάνεια βρισκόταν στις παλάμες του. Με επιδέξιες κινήσεις την άνοιξε. Ήταν μια σελίδα τετραδίου. Μια μεγάλη μουτζούρα τη στόλιζε. Προσπάθησε να δει τι κρυβόταν πίσω από τη μουτζούρα αλλά δε τα κατάφερε.

Ένα ιδιαίτερο κάλεσμα, όχι αυτό της περιέργειας ή της εξερεύνησης, κάτι άλλο όμως πιο δυνατό, πιο αισθαντικό τον οδήγησε στο αριστερό τραπέζι. Με γρήγορες κινήσεις μιμήθηκε την προηγούμενη στάση του.

Τον παραξένευσε που αυτό το χαρτάκι δεν ήταν τσαλακωμένο αλλά αυτό πού τον παραξένευσε ακόμη περισσότερο ήταν το περιεχόμενό του.

Με μεγάλα, γουρλωμένα μάτια έστρεψε το βλέμμα προς τα πίσω, προς το χωριό που είχε διαβεί, είδε τα σπίτια να στέκουν σαν μαρμάρινο άγαλμα και να τον κοιτάνε. Τρόμαξε όταν διαπίστωσε πως ακόμη και τα λουλούδια του «χαμογελούσαν». Οι κόρες των ματιών του επέστρεψαν ξανά στη σελίδα τετραδίου που κρατούσε στο χέρι του."


________


Aπόσπασμα από την Αγάπη που Δηλώνει Παρών.

Για να την αποκτήσεις, επικοινώνησε μαζί μου!


Λήψη από την αγαπημένη μου εξαδέλφη Ioanna Constans Papangeli

Ευχαριστώ πάρα πολύ!





 
 
 
 
 
 
 
 
μια γαλήνια έκφραση χαράχθηκε και φώτισε το πρόσωπό της.

«Πέτρο..», πρόλαβε να προφέρει τρυφερά πριν το αγόρι απομακρύνει από το στόμα του τη φυσαρμόνικα, κατεβάσει απαλά τη τραγιάσκα, τη τοποθετήσει κάτω από το δεξί του αγκώνα και κάνοντας μια ιπποτική υπόκλιση της φωνάξει δυνατά:

«Οφηλία θα με παντρευτείς;»

«Ναι Πέτρο» απάντησε με δάκρυα χαράς να στολίζουν το όμορφο και γεμάτο ευτυχία πρόσωπό της.

«Θα με παντρευτείς ακόμη κι αν χρειαστεί να πας κόντρα στην οικογένεια σου;» Συνέχισε εκείνος με βλέμμα που μαρτυρούσε φόβο για μια πιθανή αρνητική απάντηση αλλά με φωνή που η χροιά της ξεχείλιζε ικεσία.

«Φυσικά αγάπη μου» αποκρίθηκε άμεσα μη μπορώντας να αντικρίσει το φόβο στα μάτια του Πέτρου της.

«Θα έρθεις μαζί μου ακόμη κι αν χρειαστεί να σε κλέψω; Θα αρνηθείς όλα αυτά για μένα;» Συνέχισε το αγόρι δείχνοντας με το χέρι του όλο εκείνο το κτήμα που απλωνόταν μπροστά του, μέρος του οποίο ήταν και το μεγάλο αρχοντικό σπίτι που διέμενε η κοπέλα.

«Ναι Πέτρο, θα τα παρατήσω όλα για να είμαι μαζί σου, αρκεί να ξέρω πως μ’ αγαπάς και επειδή αυτό το γνωρίζω εδώ και χρόνια σου απαντάω με σιγουριά πως ΝΑΙ μπορώ να τα αρνηθώ όλα! Όλα, εκτός από την αγάπη μου για σένα!»


________


Aπόσπασμα από την Αγάπη που Δηλώνει Παρών.

Για να την αποκτήσεις, επικοινώνησε μαζί μου!


Λήψη από την αγαπημένη μου εξαδέλφη Ioanna Constans Papangeli

Ευχαριστώ πάρα πολύ!





 
 
 
 
 
 
Περπάτησαν αρκετά, ώσπου κάπου κοντά στα βράχια, σταμάτησαν και κοίταξαν κατάματα, ο ένας τις αλήθειες του άλλου.

________

Aπόσπασμα από την Αγάπη που Δηλώνει Παρών.
Για να την αποκτήσεις, επικοινώνησε μαζί μου!

Λήψη από την αγαπημένη μου εξαδέλφη Ioanna Constans Papangeli
Ευχαριστώ πάρα πολύ!

#Η_Αγάπη_Δηλώνει_Παρών
#Κική_Κωνσταντίνου
#Εκφράσου
#Φωτοεκφράσεις

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ευχή και κατάρα

    Είναι ευλογία και βάρος μαζί, να κρατάς την αγάπη και το όνειρο ζωντανά, σε έναν κόσμο που σε ξεχνά, σε έναν κόσμο που τρέχει μόνο για να επιβιώσει. Είναι ευχή, γιατί η ψυχή σου παραμένει φωτεινή. Είναι κατάρα, γιατί συχνά μένεις μόνος, παρεξηγημένος, ξεχασμένος. Κι όμως, εκεί βρίσκεται η αλήθεια: να συνεχίζεις να αγαπάς, να συνεχίζεις να ονειρεύεσαι, να συνεχίζεις να θυμάσαι ποιος είσαι, ακόμα κι όταν ο κόσμος γύρω σου προσπαθεί να σε κάνει να το ξεχάσεις. Κική Κωνσταντίνου   _____________   Καλημέρα εκφραστικοί μου, ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Εχθές βράδυ μας ταρακούνησε ο σεισμός. Εγώ δεν τον κατάλαβα — ευτυχώς, γιατί πάντα με φόβιζαν. Από ότι έμαθα όμως, ήταν αρκετά δυνατός, με διάρκεια και φόβο για όσους τον ένιωσαν. Θα περάσει κι αυτό. Στην Εύβοια, άλλωστε, είμαστε μαθημένοι. Σας φιλώ και σας εύχομαι μια όμορφη μέρα!  🌸  

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Ο Αύγουστος μας αποχαιρετά

  Ο Αύγουστος περπατά αργά, με τα βήματά του βαριά από ήλιο που σβήνει, σαν να κουβαλάει ολόκληρο τον χρόνο σε μια ανάσα, σε μια τελευταία ματιά πριν χαθεί πίσω από το κατώφλι του φθινοπώρου. Η πόλη μοιάζει να κρατά την αναπνοή της, με το χώμα ακόμα ζεστό κάτω από τα πόδια, το κελάηδημα των πουλιών λιγοστό και νωχελικό, τα τζιτζίκια σιγούν, μα ο αέρας ακόμα φέρνει την ανάμνηση του ατελείωτου καλοκαιριού — των απογευμάτων που λιώσαμε σε γέλια, των βραδιών με αστέρια να πέφτουν σαν βροχή και της θάλασσας που αγκάλιαζε κάθε μας βήμα. Στην αυλή η κούνια κουνιέται ακόμα, σαν να χαιρετάει εκείνους που σίγουρα θα φύγουν, τραγουδώντας έναν ήσυχο αποχαιρετισμό, μ’ ένα γλυκό, μακρινό τραγούδι που θυμίζει: «Μείνετε εδώ λίγο ακόμα — η στιγμή δεν τέλειωσε». Τα δέντρα στέκονται βαρύθυμα, φύλλα χρυσά, κόκκινα και καφέ, αρχίζουν να πέφτουν απαλά στο χώμα, σαν να φυλάνε μέσα τους μνήμες που θα κρατήσουν τη ζεστασιά του ήλιου και της βροχής, το άρωμα των λουλουδιών που έλιωσα...