Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΜΩΒ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ




Είσαι ξεχωριστό,
ένα άψογο δημιούργημα που γεννήθηκες μέσα από χιλιάδες όστρακα μόνο και μόνο, για να βαφεί ένα και μοναδικό, φόρεμα.

Σε αποκάλεσαν "η ψευδαίσθηση των μεγαλείων" και ποτέ δεν κατάλαβα το γιατί, αφού για εμένα ήσουν και είσαι, ο μοναδικός βασιλιάς τους.

Σε συσχέτισαν με τον πλούτο, τα αρχοντικά δικαιώματα, τον κλήρο και την υπερβολή, μα εγώ σε συνάντησα σε πένθος, πλάι στους ανθρώπους, να τους κρατάς το χέρι και να αποδυναμώνεσαι.

Σε θεώρησαν συμβιβαστικό χρώμα γιατί προήλθες από το παθιασμένο έρωτα του κόκκινου με μπλε, μα εγώ σε θεωρώ, το μόνο, πλήρως αναδυόμενο και άκρως εντυπωσιακό.

Αποπνέεις ανωτερότητα, δύναμη, μυστηρίο, αξιοπρέπεια, ποιότητα, σοβαρότητα και ανθρώπινη συμπόνια. Ενθαρρύνεις τις ονειροπολήσεις και εμψυχώνεις τις ψυχικές δυνάμεις των ανθρώπων.

Σε αγαπώ, όχι για τα ελάχιστα που προανέφερα αλλά γιατί ντύνεις το φυτό της οικογένειας των Χειλανθών που θυμίζει εκείνον, εκείνον κι εκείνον κι εκείνον, που τόσο απρόσμενα χάθηκε.

Κι εκείνη, κι εκείνη, κι εκείνη, που στον ουρανό δόθηκε.

Και το παιδάκι, που έγινε Άγγελος.
Και το αγέννητο έμβρυο, που έπρεπε να γίνει δέντρο.

Σ'ευχαριστώ, για κάθε δάκρυ που έδωσες, για να ραντίσω την ψυχή μου.

Είσαι το μωβ, το δικό μου μωβ και σε αποκαλώ "Ψυχάνθισμα των σκέψεών μου"

~~ Μωβ - Κική Κωνσταντίνου
Το νεογέννητό μου!


#Κική_Κωνσταντίνου
#Ποιήματα
#Εκφράσου
#Δημιουργώ

Σχόλια

  1. Ύμνος σε ένα χρώμα που λατρεύω Κική μου. Ένας ξεχωριστός ύμνος σε ένα χρώμα που το δίνεις με τρόπο που δεν θα φανταζόμουνα ποτέ.
    Με συγκίνηση, με σεβασμό, με συναισθήματα.
    Αν με ρωτούσαν ποτέ γιατί αγαπάς το μωβ δεν θα ήξερα να τους πω. Τώρα όμως έχω τα λόγια σου περιγραφή.
    Καλή Κυριακή βράδυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. τι τιμητικο και συγκινητικο σχολιο Γιαννη μου!
      ευχαριστω πολυ!!!

      Διαγραφή
  2. Εντάξει, ΥΠΕΡΟΧΟ!
    Το μωβ είναι το 3ο αγαπημένο μου χρώμα και έδωσες τόσες εικόνες μέσα από το μωβ χρώμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ευχαριστω πολυ γλυκια μου!!!
      φιλια πολλα!
      παντα υπαρχεις στην σκεψη μου!

      Διαγραφή
  3. Θαυμάσιο και καλή εβδομάδα μικρή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Ευτυχία, η Κλόουν

  Την λέγανε Ευτυχία. Όχι ειρωνικά. Αυτό της είχαν δώσει για όνομα κι ας μην τα έφερε εύκολα η ζωή της. Είχε περάσει πολλά. Είχε χάσει ανθρώπους, είχε κλείσει πράγματα μέσα της, είχε κλάψει σιωπηλά αλλά ποτέ της δεν τα ξέχασε. Δεν έκανε πως δεν υπάρχουν. Τα κράτησε! Όχι για να την βαραίνουν, αλλά για να τα γυρίσει ανάποδα και να τα κάνει κάτι άλλο, κάτι το αναγεννητικό. Μια μέρα αποφάσισε να γίνει Κλόουν . Όχι για να κάνει την αστεία. Δεν της ταίριαζε αυτό, το έκανε γιατί ήθελε να είναι κοντά σε παιδιά που πονούσαν. Να τους δώσει κάτι απλό, κάτι καθαρό, κάποιου είδους μαγεία. Κάτι που της είχε λείψει όταν ήταν εκείνη μικρή. Λίγη χαρά χωρίς ερωτήσεις. Έραψε μόνη της τη στολή της. Ζωγράφισε στο μάγουλο ένα μικρό φεγγάρι. Πήρε μια σακούλα, την γέμισε μπαλόνια και πήγε σε παιδικά νοσοκομεία. Όμως τα μπαλόνια της δεν ήταν απλά ούτε μονότονα. Ήταν πολύχρωμα. Κόκκινα, μπλε, πράσινα, κίτρινα, ροζ. Και το καθένα είχε ζωγραφισμένο πάνω του ένα  δάκρυ . Όχι όπως το φαντάζεσαι. Όχι...

Κάδος Εξομολόγησης

Στη γωνία μιας παλιάς γειτονιάς της Χαλκίδας, ανάμεσα σε δυο ξεθωριασμένα φανάρια και κάτω από μια γέρικη νεραντζιά, ζούσε ένας κάδος σκουπιδιών. Όχι από αυτούς τους καινούριους, τους πράσινους με τα ροδάκια που τρίζουν. Όχι! Αυτός ήταν παλιός, μεταλλικός, με βαθουλώματα και σημάδια από βροχές, κλωτσιές και καλοκαιρινές φωτιές. Τον έλεγαν Στέφανο. Ο Στέφανος δεν ήταν απλά ένας κάδος. Ήταν παρατηρητής. Ήξερε ποιος πετάει σκουπίδια στις δέκα το πρωί και ποιος στις τρεις τα ξημερώματα. Ήξερε ποια παιδιά κάνουν κοπάνα και κρύβουν τις τσάντες τους πίσω του, ποιος πετάει χαρτιά γεμάτα τύψεις αλλά και ποιος με ευχαρίστηση, ποιος πετάει το φαγητό του χωρίς να ενδιαφέρεται για όσους πεινούν αλλά και ποιοι φροντίζουν σε ειδική σακούλα, να κρεμάνε στο πλάι του φαγητά για τους άπορους.  Ένα βράδυ, καθώς η πόλη έβγαζε τις ρυτίδες της στο φως των δρόμων, ένας νεαρός στάθηκε μπροστά του. Κρατούσε ένα μικρό πακέτο χρώματος καφέ, το οποίο δεν έμοιαζε με σκουπίδι, αλλά ούτε και με σακούλα. Ο νεαρός ...