Λάκης, ο παπαγαλάκης (λίγο πριν το τέλος του παραμυθιού)

 

 Kαλημέρα εκφραστικοί μου, ελπίζω να σας βρίσκω καλά.

Για τα πρώτα μέρη του παραμυθιού, εδώ: https://ekfrastite.blogspot.com/2021/02/blog-post_49.html

  Για την συνέχεια, εδώ:   https://ekfrastite.blogspot.com/2021/02/blog-post_26.html

και εδώ: https://ekfrastite.blogspot.com/2021/03/blog-post.html

 

Και τα χρόνια πέρασαν….

Σαν καθαρό νεράκι, κύλησαν.

Ευτυχώς… και για τους δυο…

 

Η Σόνια χαμογέλασε καθώς κοιτούσε τον Ρένο, με ένα ακαθόριστο ύφος, να αντικρίζει τις πρώτες λευκές τρίχες στα γένια του. Έδειχνε φοβισμένος και προβληματισμένος. Χαμογέλασε ακόμη περισσότερο, όταν είδε δίπλα του, την Μιχαήλ, την καλοσυνάτη αρραβωνιαστικιά του, να χαϊδεύει απαλά την κοιλιά της.

Αμέσως γέμισε με ζεστασιά η ψυχή της. Ο Ρένος, το μελαγχολικό αγόρι που πριν χρόνια την αγόρασε, με κίνδυνο να χρειαστεί να φάει από το φαγητό της, για να περάσει τον μήνα του, θα γινόταν σε λίγους μήνες, μπαμπάς. Ένιωθε ευλογημένος. Το ίδιο ευλογημένη αισθάνθηκε κι αυτή, κυρίως, επειδή αυτός ο νέος, δεν θα ήταν πια μόνος. Του έφερε τύχη, όπως είχε προβλέψει τότε, και όλα, κύλησαν ομαλά στη ζωή του. Η γνωριμία με τη Μιχαέλα ήταν το πιο όμορφο δώρο και δεν θα είχε συμβεί εάν δεν αγαπούσε τόσο τα ζώα και συγκεκριμένα τους παπαγάλους. Καλή φίλη, μιας νεοφερμένης γειτόνισσας, βγαίνοντας στη διπλανή βεράντα, πρώτα αγάπησε τη Σόνια και στη συνέχεια τον Ρένο. Νομίζω πως στη δική τους περίπτωση, η αγάπη, ήταν μονόδρομος. Και τώρα, που θα ερχόταν ακόμη ένα νέο μέλος στην οικογένεια, μόνο χαρά και ελπίδα, θα μπορούσε να θεωρηθεί ένα τέτοιο γεγονός.

Η Σόνια, έχοντας αναπτύξει μια ιδιαίτερη σχέση, πρώτα με τον Ρένο και έπειτα με τη Μιχαέλα, άφησε στην άκρη τα δικά της θέλω και έμεινε κοντά τους, χωρίς όμως να ξεχάσει τον Λάκη και την ελευθερία, που διακαώς επιθυμούσε, όμως είχε αποφασίσει να βάλει στην άκρη τα δικά της όνειρα μέχρι να αισθανθεί πως  θα έρθει ο καιρός,  που θα μπορούσε να αποχωριστεί τον Ρένο της. Και τώρα, το είχε αισθανθεί, αυτή η μέρα είχε φτάσει. Κι όσο κι αν ήθελε να γνωρίσει το νέο μέλος, όσο κι αν ήθελε να είναι εκεί, δίπλα στην Μιχαέλα όταν γεννήσει και φέρει το μωρό στο σπίτι, βαθιά μέσα της, κάτι της έλεγε, πως έπρεπε να φύγει. Συναντούσε τακτικά τον τελευταίο καιρό τον Λάκη, στα όνειρά της, και δεν τον έβλεπε καλά, χαρούμενο όπως πρώτα, πολλές φορές μάλιστα, πεταγόταν τρομαγμένη και ευχόταν να είναι καλά και τίποτα από όσα βλέπει, να αντικατοπτρίζουν την αλήθεια.

Είχε έρθει ο καιρός, έπρεπε να φύγει, να πάει να τον βρει….

 

 

Ο Λάκης, είχε γίνει ένας τροφαντός, επιβλητικός, πανέμορφος παπαγάλος. Έμοιαζε δυνατός όσο άλλοτε. Ενιωθε ευτυχισμένος… Έλεγε στον εαυτό του, πως ήταν ευτυχισμένος… Είχε, για όλα αυτά τα χρόνια, είχε όσα ονειρευόταν και παρακαλούσε να του συμβούν, όταν βρισκόταν ακόμα στο κλουβί του pet shop, πριν γνωρίσει τη Σόνια, αλλά πάντα ένιωθε, πως κάτι του έλειπε και ήξερε ακριβώς τι ήταν αυτό. Ήταν η Σόνια. Έκανε σκέψεις για το που μπορεί να βρίσκεται, πως θα είναι τώρα, αν περνάει καλά, αν τον σκέφτεται, αν ακούει την καρδιά του, που τόσο τακτικά της μιλά και πάντα μα πάντα, την ένιωθε κοντά του και τη φανταζόταν χαρούμενη, ανέμελη, πανέμορφη, ελεύθερη, να αλωνίζει στον ουρανό και να σεργιανίζει όλους τους τόπους που ήθελε να εξερευνήσει. Τη καμάρωνε για το θάρρος της, αυτό το θάρρος, που ο ίδιος νόμιζε πως δεν είχε, αν και μέσα του, κάτι βαθιά, καθημερινά τον διέψευδε.

Είχε περάσει ένας μήνας, από την ημέρα που ο τελειόφοιτος στο μεταπτυχιακό του Φοίβος, έφερε στο σπίτι τη Λούνα, έναν όμορφο σκύλο Αγίου Βερνάρδου, την όποια δυστυχώς, πότε του δεν συμπάθησε, ομοίως κι εκείνη. Δεν κατάφεραν να βρουν ισορροπίες και έτσι αποφάσισαν, να μη λένε πολλά.

Κάθε μέρα που περνούσε, βλέποντας τη σχέση του Φοίβου με την Λούνα, έπιανε τον εαυτό του να ζηλεύει, να αποζητάει κι αυτός, περισσότερη αγάπη και προσοχή. Τα άλλα παιδιά του σπιτιού είχαν μεγαλώσει, είχαν φύγει για τις σπουδές τους και δεν τα έβλεπε τακτικά. Δεν είχε παράπονο, όλη η οικογένεια τον αγαπούσε και μάλιστα πολύ και τον φρόντιζαν πάντα, με το καλύτερο δυνατό τρόπο, όμως όσο περνούσαν τα χρόνια και τα παιδιά που λάτρευε μεγάλωναν, μαζί τους μεγάλωνε κι αυτός, κι όσο μεγάλωνε, ένιωθε περισσότερο παιδί, επιζητώντας περισσότερο την προσοχή και την αγάπη τους και τον τελευταίο χρόνο, άρχισε να νιώθει μόνος και τωρα που εμφανίστηκε η Λούνα, άρχισε να ζηλεύει και να νιώθει ευάλωτος και καθημερινά στενοχωρημένος. Όταν έβλεπε τον Φοίβο να αγκαλιάζει τη Λούνα, θυμόταν τις στιγμές που  έβγαινε από το κλουβί και ανέβαινε στον ώμο του, του είχαν λείψει τόσο πολύ αυτές οι στιγμές, δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί είχε δεθεί τόσο πολύ με τη Λούνα και όχι πλέον, μαζί του.

Και ξαφνικά μια μέρα, ξύπνησε, και δεν είχε καθόλου δύναμη να τραγουδήσει, να μιλήσει, να φωνάξει ζητώντας φαγητό, να ανασηκώσει τις φτερούγες του. Ένιωθε γέρος κι ας μην Ήταν. Μα τι του είχε συμβεί; Αισθάνθηκε όμορφα όταν είδε τον Φοίβο να τρέχει πανικόβλητος και να καλεί, γιατρό. Μέσα σε λίγα λεπτά, βρέθηκε με τον Φοίβο μέσα στο αυτοκίνητο, για να πάνε στο κτηνιατρείο. Πόσο του είχε λείψει ο χρόνος μαζί του, μια βόλτα, μια συζήτηση, μια αγκαλιά…

Ανεξήγητα τα συναισθήματά του, ένιωθε μόνος, παραμελημένος, φοβισμένος μα και τόσο υπέροχα, που είχε και πάλι τον Φοίβο, κοντά του..

 

  _______ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ____