Όνειρό του είναι κάποια στιγμή να καταφέρει να αποθανατίσει τη στιγμή που ξεχύνεται η λάβα από ένα ενεργό ηφαίστειο....

 

 

 

«Άλλη μια ανιαρή μέρα», σκέφτηκε τη στιγμή που το ξυπνητήρι έδωσε το παρόν στο λιτό και ακατάστατο δωμάτιό του.
«Σκάσε επιτέλους», αναφώνησε με την ελπίδα πως ως δια μαγείας το μικροσκοπικό, μισητό αντικείμενο θα τον άκουγε και θα σταματούσε τον ενοχλητικό του ήχο.
«Οχού», αναστέναξε βαριά τη στιγμή που κάλυψε το πρόσωπό του με το λευκό μαξιλάρι.
«Δε θα σταματήσεις ποτέ;» του είπε με βραχνή φωνή ανακατεύοντας τα αναστατωμένα, μαύρα μαλλιά του.
Ήταν πασιφανές! Έπρεπε να σηκωθεί. Όση αναβολή κι αν έδινε στο θέμα του ύπνου, ένα ήταν σίγουρο, είχε φωτογράφηση αξιοθέατων και όσο νωρίτερα έφτανε στη δουλειά του, τόσο νωρίτερα θα σχολούσε. Μετά τη δουλειά είχε άπλετο χρόνο για να απολαύσει την φυσική ομορφιά και τις βαθυγάλανες παραλίες της Κέρκυρας.
Όσο περισσότερο χρόνο είχε στη διάθεση του, τόσο το καλύτερο γι αυτόν. Αυτή ήταν η σκέψη που τον ώθησε να σηκωθεί αμέσως από το κρεβάτι του.
Με επιβλητικά βήματα κατευθύνθηκε στο μπάνιο…
Κοίταξε το είδωλό του στον καθρέφτη και χαμογέλασε, με το πρησμένο από τον ύπνο, πρόσωπό του.
«Χάλια δείχνω», σκέφτηκε και άνοιξε μονομιάς τη βρύση της ντουζιέρας….
Μέσα σε δέκα λεπτά ήταν έτοιμος. Αγουροξυπνημένος αλλά έτοιμος!
Έδειχνε πολύ όμορφος μέσα στο λευκό φανελάκι, στο καρό καφέ σορτς και τις λευκές εσπαντρίγιες του.
Με μια απότομη κίνηση πέρασε τη φωτογραφική μηχανή στο λαιμό του, άνοιξε τη πόρτα και με νυσταγμένη αλλά παιχνιδιάρικη πλέον διάθεση εγκατέλειψε το μοναχικό του δωμάτιο.
Χρειαζόταν επειγόντως καφέ και ένα καλό πρωινό, σκέφτηκε την ώρα που κατέβαινε τις σκάλες που οδηγούσαν στο ισόγειο του ξενοδοχείου συγκροτήματος όπου διέμενε.

Η αυλή του πίσω μέρους των στούντιο που είχε βρει κατάλυμα εκείνες τις ζεστές ημέρες του καλοκαιριού ήταν ειδυλλιακή. Από τη μία η θάλασσα να απλώνεται μπροστά της και από την άλλη τα λουλούδια να αγκαλιάζουν μοναδικά τα τραπεζάκια των πελατών προσφέροντάς τους απλόχερα μικρές ανάσες δροσιάς, οξυγόνου και ευωδιάς.
«Πόσο τυχερός είμαι», σκέφτηκε την ώρα που απολάμβανε το μοναδικό τοπίο. Πήρε βαθιά ανάσα και ξαφνικά αισθανόταν δυνατός, έτοιμος και ικανός να αντιμετωπίσει τις όποιες δυσκολίες εμφανιζόντουσαν στη ζωή του.
Κάθισε μετά χαράς σε ένα τραπεζάκι μαζί με κάποιους τουρίστες που είχε γνωρίσει την προηγούμενη μέρα και χάριν στο επικοινωνιακό του χάρισμα, κατάφερε να τους αποσπάσει μια μικρή συνέντευξη σχετικά με το τουρισμό στη χώρα μας, την ώρα που απολάμβαναν όλοι μαζί, το πρωινό τους.
Αφού τους ευχαρίστησε και τους χαιρέτησε θερμά πέρασε ξανά τη φωτογραφική μηχανή στο λαιμό του και με γοργά βήματα κατευθύνθηκε προς την έξοδο.
«Αρι βε ντε ρτσι Μαρία», χαιρέτησε τη κοπέλα της υποδοχής και εκείνη του ανταπέδωσε πεταρίζοντας ελαφρά τις βλεφαρίδες της.
Εντάξει, ήταν γόης και το ήξερε. Πρέπει να το παραδεχτούμε αυτό!
«Τρελόπαιδο», είπε η μια καμαριέρα στην άλλη, την ώρα που τις χαιρετούσε με αστείες γκριμάτσες, κατά την έξοδό του από το ξενοδοχείο.

Αυτός ταν ο Χριστόφορος. Τρελόπαιδο και γόης! Αυτά ήταν για τους άλλους δηλαδή γιατί για τον εαυτό του ταν απλά ο Χριστόφορος, ερωτευμένος με τη «τρέλα» και τη φωτογραφική του μηχανή.
Δυο πράγματα αγαπούσε στη ζωή, την ελευθερία, που γι αυτόν συνεπαγόταν με τρελές επιλογές και τη φωτογραφία, κάτι που ευτυχώς γι αυτόν είχε καταφέρει να κάνει επάγγελμα.
«Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία από το να κάνεις το χόμπι σου επάγγελμα», έλεγε και ξαναέλεγε σε όσους τον ρωτούσαν για τη δουλειά του.
Ήταν μόλις 28 χρονών και εργαζόταν για το μεγαλύτερο τουριστικό περιοδικό της χώρας μας.
Για άλλους κατόρθωμα, για άλλους σωστές επιλογές και καλές συγκυρίες.
Για εκείνον, πάθος για τη δουλειά και ταλέντο!
Όντως είχε ταλέντο! Αγαπούσε να φωτογραφίζει τα πάντα γύρω του, δίνοντάς τους με αυτόν τον τρόπο ζωή. Αγαπούσε τη δουλειά του με πάθος, έδινε όλο του το είναι σε αυτό, όπου πολλές φορές το βράδυ, λόγω κούρασης, κοιμόταν με τη μηχανή, κρεμασμένη στο λαιμό του.
Η αλήθεια είναι πως από 20 χρονών δούλευε σκληρά για να καταφέρει σήμερα να απολαμβάνει το όνομά του στις λεζάντες των φωτογραφιών που κοσμούσαν τα φύλλα ενός τόσο ευρέως, γνωστού περιοδικού.
Αγαπούσε τη δουλειά του γιατί μέσα από εκείνη γινόταν δημιουργικός και ήταν συνέχεια σε επαφή με αυτό που του έδινε ζωή, τη φύση και τα ταξίδια!
Και τα δύο μπορούσε πλέον να τα απολαμβάνει τακτικά μιας και λόγω του αντικειμένου του περιοδικού που εργαζόταν, είχε τη δυνατότητα να ταξιδεύει συχνά και να αποθανατίζει μέρη και στιγμιότυπα της φύσης που καθήλωναν και μαγνήτιζαν τα βλέμματα των αναγνωστών.
Όνειρό του είναι κάποια στιγμή να καταφέρει να αποθανατίσει τη στιγμή που ξεχύνεται η λάβα από ένα ενεργό ηφαίστειο.
Είναι ριψοκίνδυνο το ξέρει αλλά δεν τον ενδιαφέρει αυτό, απλώς δεν το δοκίμασε ακόμη γιατί οι οικονομικές απαιτήσεις δεν του επιτρέπουν κάτι τέτοιο σε καμιά περίπτωση και μάλιστα τη συγκεκριμένη εποχή.
Κάποια στιγμή θα γίνει κ αυτό…. έλεγε στον εαυτό του κάθε φορά που οπτικοποιούσε τον στόχο του!

~~ Η Αγάπη Δηλώνει Παρ(ώ)ν - Κική Κωνσταντίνου
(απόσπασμα) - Εκδόσεις Λεξίτυπον
Η Αγάπη Δηλώνει Απ(ώ)ν - Κική Κωνσταντίνου
Εκδόσεις Λεξίτυπον