Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Το Απαγορευμένο Μήλο

 

 

Το απαγορευμένο μήλο,
μας είπαν πως είναι σύμβολο,
σε ένα παραμύθι.

Τους πιστέψαμε
Μια μπαλάντα - ως δώρο - μας δόθηκε

Θέλω και δεν θέλω
Είμαι και δεν είμαι
Νιώθω και δεν νιώθω
Όλα μέσα μου ένας φαύλος κύκλος της ζωής, της ζωής που ένας απαγορευμένος καρπός μας στέρησε

Δεν είμαι εγώ
Δεν είναι εγώ, αυτή, που μπερδεύει τα παραμύθια
Αυτή, που ζωγραφίζει πρίγκιπες επάνω σε αντιλόπες
Αυτή, που μεθάει κάθε βράδυ κοιτώντας το φεγγάρι

Ναι αυτή,
αυτή, δεν είμαι εγώ, δεν είμαι.

Το απαγορευμένο μήλο,
δεν είναι σύμβολο σε ένα παραμύθι,
είναι η πυξίδα της ζωής.
Της ζωής που μας έκρυψαν

~~ Το απαγορευμένο μήλο - Κική Κωνσταντίνου

Labels:

Σχόλια

  1. Giannis Pit.14 Μαρτίου 2021 στις 5:47 μ.μ.

    Της ζωής που έκρυψαν και θα συμπληρώσω και της ζωής που ενοχοποίησαν Κική μου. Γιατί το "απαγορευμένο μήλο" αποτελεί τη μεγαλύτερη και πιο ελεεινή εφεύρεση εξοβελισμού της γυναίκας από την ίδια τη ζωή. Και έγινε στο όνομα μιας ...πίστης.
    Καλησπέρα καλή μου φίλη. Έξοχο το ποίημα στοχασμός.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Unknown17 Μαρτίου 2021 στις 1:32 π.μ.

      Η οποία ίδια πίστη, ανύψωσε τη γυναικεία φύση μέσω της Παναγίας που έφερε στον κόσμο τον Χριστο, ως αντίδοτο του απαγορευμένου μήλου... γιατί τα νομίσματα έχουν 2 πλευρές πάντα!
      Υπέροχο το ποίημα σου Κικη μου και όπως πάντα, τροφή για σκέψη ❤️🌹

      Διαγραφή
  2. Βασίλειος Διακοβασίλης15 Μαρτίου 2021 στις 5:07 π.μ.

    Απλά, υπέροχο! Θα μπω στον πειρασμό, να αναφέρω ποιο είναι για εμένα το απαγορευμένο μήλο: Όσα πρέπει να νιώσουμε μέσα μας, βαθιά, για να λέγομαι απλά κ μόνο άνθρωπος!
    Την Καλημέρα μου, Κική!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...
42 σχόλια
Read more »

Ο Αύγουστος μας αποχαιρετά

  Ο Αύγουστος περπατά αργά, με τα βήματά του βαριά από ήλιο που σβήνει, σαν να κουβαλάει ολόκληρο τον χρόνο σε μια ανάσα, σε μια τελευταία ματιά πριν χαθεί πίσω από το κατώφλι του φθινοπώρου. Η πόλη μοιάζει να κρατά την αναπνοή της, με το χώμα ακόμα ζεστό κάτω από τα πόδια, το κελάηδημα των πουλιών λιγοστό και νωχελικό, τα τζιτζίκια σιγούν, μα ο αέρας ακόμα φέρνει την ανάμνηση του ατελείωτου καλοκαιριού — των απογευμάτων που λιώσαμε σε γέλια, των βραδιών με αστέρια να πέφτουν σαν βροχή και της θάλασσας που αγκάλιαζε κάθε μας βήμα. Στην αυλή η κούνια κουνιέται ακόμα, σαν να χαιρετάει εκείνους που σίγουρα θα φύγουν, τραγουδώντας έναν ήσυχο αποχαιρετισμό, μ’ ένα γλυκό, μακρινό τραγούδι που θυμίζει: «Μείνετε εδώ λίγο ακόμα — η στιγμή δεν τέλειωσε». Τα δέντρα στέκονται βαρύθυμα, φύλλα χρυσά, κόκκινα και καφέ, αρχίζουν να πέφτουν απαλά στο χώμα, σαν να φυλάνε μέσα τους μνήμες που θα κρατήσουν τη ζεστασιά του ήλιου και της βροχής, το άρωμα των λουλουδιών που έλιωσα...
12 σχόλια
Read more »

Καλοκαιρινός Θησαυρός: Τα Κρυμμένα Σημεία της Γειτονιάς μας – Η Αυλή της Κατίνας

Καλημέρα σας, εκφραστικοί μου! Δεν ήξερα αν θα κάνω άλλη ανάρτηση για τον καλοκαιρινό θησαυρό που εμπνεύστηκα, αλλά τελικά ένιωσα πως ήταν ανάγκη να το κάνω. Ίσως γιατί γυρνάμε πίσω στα παιδικά μας χρόνια, σε εκείνες τις γλυκές, αθώες αναμνήσεις που φωτίζουν την ψυχή. Ίσως γιατί το καλοκαίρι φτάνει στο τέλος του και μια γλυκιά μελαγχολία με γυρίζει εκεί που η καρδιά νιώθει ασφαλής. Δεν ξέρω ακριβώς το γιατί, ξέρω μόνο πως το θέλησα – κι αυτό έχει σημασία. Σε αυτή την ανάρτηση σας καλώ να θυμηθείτε μαζί μου την ιδέα και τον σκοπό του διαδικτυακού δρώμενου, που στόχο έχει να φέρει στο φως μικρές στιγμές από τις ζωές μας, εκείνες που ίσως μοιάζουν ασήμαντες αλλά κρύβουν θησαυρούς. Στο τέλος της δημοσίευσης θα βρείτε και όλες τις συμμετοχές μέχρι στιγμής για τις οποίες σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου. Αν κατά λάθος ξέχασα κάποια, σας παρακαλώ συγχωρέστε με και προσθέστε τη στα σχόλια. Δεν χρειάστηκε πολλή σκέψη για το τι θα γράψω – το ήξερα καλά. Και αυτή τη φορά, ήξερα τι ή...
8 σχόλια
Read more »