Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Το Απαγορευμένο Μήλο

 

 

Το απαγορευμένο μήλο,
μας είπαν πως είναι σύμβολο,
σε ένα παραμύθι.

Τους πιστέψαμε
Μια μπαλάντα - ως δώρο - μας δόθηκε

Θέλω και δεν θέλω
Είμαι και δεν είμαι
Νιώθω και δεν νιώθω
Όλα μέσα μου ένας φαύλος κύκλος της ζωής, της ζωής που ένας απαγορευμένος καρπός μας στέρησε

Δεν είμαι εγώ
Δεν είναι εγώ, αυτή, που μπερδεύει τα παραμύθια
Αυτή, που ζωγραφίζει πρίγκιπες επάνω σε αντιλόπες
Αυτή, που μεθάει κάθε βράδυ κοιτώντας το φεγγάρι

Ναι αυτή,
αυτή, δεν είμαι εγώ, δεν είμαι.

Το απαγορευμένο μήλο,
δεν είναι σύμβολο σε ένα παραμύθι,
είναι η πυξίδα της ζωής.
Της ζωής που μας έκρυψαν

~~ Το απαγορευμένο μήλο - Κική Κωνσταντίνου

Σχόλια

  1. Της ζωής που έκρυψαν και θα συμπληρώσω και της ζωής που ενοχοποίησαν Κική μου. Γιατί το "απαγορευμένο μήλο" αποτελεί τη μεγαλύτερη και πιο ελεεινή εφεύρεση εξοβελισμού της γυναίκας από την ίδια τη ζωή. Και έγινε στο όνομα μιας ...πίστης.
    Καλησπέρα καλή μου φίλη. Έξοχο το ποίημα στοχασμός.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η οποία ίδια πίστη, ανύψωσε τη γυναικεία φύση μέσω της Παναγίας που έφερε στον κόσμο τον Χριστο, ως αντίδοτο του απαγορευμένου μήλου... γιατί τα νομίσματα έχουν 2 πλευρές πάντα!
      Υπέροχο το ποίημα σου Κικη μου και όπως πάντα, τροφή για σκέψη ❤️🌹

      Διαγραφή
  2. Απλά, υπέροχο! Θα μπω στον πειρασμό, να αναφέρω ποιο είναι για εμένα το απαγορευμένο μήλο: Όσα πρέπει να νιώσουμε μέσα μας, βαθιά, για να λέγομαι απλά κ μόνο άνθρωπος!
    Την Καλημέρα μου, Κική!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Al

Καλημέρα εκφραστικοί μου, ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Α μφιταλαντεύτηκα πολύ για το εάν πρέπει και εάν θέλω πράγματι να κάνω αυτή την ανάρτηση και πότε, και τελικά αποφάσισα πως θέλω. Η ψυχή μου δηλαδή, θέλει.  Ί σως συνέβαλε και το γεγονός ότι η τελευταία μου ανάρτηση στο blog είχε ιδιαίτερα μεγάλη απήχηση, κάτι που ένιωσα σαν σημάδι πως "περιμένετε" να διαβάσετε κάτι από εμένα.   Παρότι μου ζητήθηκε νωρίτερα να ανοίξω την καρδιά μου και να πω όσα νιώθω, δεν το έκανα και δεν το μετανιώνω. Το έκανα όμως εκεί που έπρεπε, την ώρα που έπρεπε, και βλέποντας ένα ανθρώπινο ενδιαφέρον για το αν είμαι καλά, εγώ.  Τούτη η ανάρτηση, λοιπόν, δεν θα δημοσιευθεί τη στιγμή που γράφεται, θα προγραμματιστεί και θα δημοσιευθεί λίγο αργότερα και ίσως να είναι η πρώτη φορά που θα έχω κλειστά τα σχόλια και ο λόγος αυτού, γιατί το αντιλαμβάνομαι σαν μία πράξη "Αντίου".  Η παρομοίωση ποιητικά, θα ήταν σαν να κλείνεις μια πόρτα και να μην έχεις ανάγκη να ακούσεις ή να δεις κάτι άλλο γιατί...

Η Μουσταλευριά

Καλημέρα εκφραστικοί μου! Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Σήμερα ένιωσα την ανάγκη να γράψω ένα διήγημα από εκείνα, τα αγαπημένα, που με γυρίζουν τόσο πίσω, σε μια ζεστή αγκαλιά… Ήταν απόγευμα, πριν λίγες μέρες, όταν με κέρασαν μια μουσταλευριά από ένα μικρό μίνι μάρκετ της γειτονιάς μου. Το φτιάχνει μια τοπική, οικογενειακή επιχείρηση. Δεν ξέρω αν ήταν η γεύση της, η υφή της ή η μυρωδιά του μούστου που με χτύπησε κατευθείαν στην καρδιά. Πάντως, δεν ήταν ούτε τόσο νόστιμη ούτε τόσο όμορφη (εξωτερικά) όπως ήταν η δική της. Ξαφνικά βρέθηκα αλλού. Σαν να γύρισα πίσω, πολλά χρόνια πριν. Εκεί, στο χωριό… Στην αυλή της γιαγιάς, της δικής μου της λεβέντισσας. Με το χώμα να μυρίζει φθινόπωρο και τα τζιτζίκια να έχουν πια σωπάσει. Με τα ρούχα πλυμένα στο πλυσταριό και έπειτα απλωμένα στο  σχοινί και το πατητήρι γεμάτο σταφύλια που μας περίμεναν υπομονετικά. Κι όλα αυτά πλαισιωμένα με τη μυρωδιά του ασβέστη όταν ασβέστωνε το σπίτι της. Η εποχή του τρύγου… Αχ, αυτή η εποχή πόσο γρήγορα πάντ...