Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η ΝΤΡΟΠΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ

 Σε τι κόσμο ζούμε.

Μα τι άνθρωποι (παλιάνθρωποι) υπάρχουν και ζουν γύρω μας και πόσοι από αυτούς, χαίρουν σεβασμό και υπόληψη λόγω της οικονομικής τους (και όχι μόνο) επιφάνειας.

Να μια γενναία γυναίκα:  Η Gisele Pelicot ζει ξανά τον εφιάλτη και αντιμετωπίζει τους δεκάδες βιαστές της.

Η 72χρονη ήταν θύμα των αρρωστημένων σεξουαλικών ορέξεων τόσο του άνδρα της, όσο και 80 αγνώστων, για 9 χρόνια χρόνια, χωρίς να το γνωρίζει. Επέλεξε πλήρη δημοσιότητα της δίκης προκειμένου να εκθέσει τους βιαστές της και όπως χαρακτηριστικά ανέφερε "Η ντροπή πρέπει να αλλάξει στρατόπεδο".

Και σκέφτομαι πόσες φορές οι άνθρωποι ντρέπονται για λάθος λόγους και αντί να διαβάλλονται αυτοί που πρέπει, γίνεται ακριβώς το αντίθετο.

Βλέπουμε τα θύματα να φοβούνται να μιλήσουν και παρότι γίνονται ολόκληρες εκστρατείες για αυτό, τίποτα δεν αλλάζει ουσιαστικά. Στη συγκεκριμένη περίπτωση βέβαια, το θύμα και να ήθελε να μιλήσει, εφόσον ήταν ναρκωμένη, δεν το γνώριζε και δεν μπορούσε να το είχε κάνει νωρίτερα.

Αυτή η γυναίκα, μαζί με τα παιδιά της, είναι γενναία. Είναι παράδειγμα. Αυτή η γυναίκα μπορεί να είναι πρότυπο. Είναι σπουδαία!

Δεν κάνω συχνά τέτοιου είδους post, αν και στη ζωή μου προσπαθω να είμαι κοντά σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη και να τους υποστηρίζω. Είμαι βαθιά ευαισθητοποιημένος άνθρωπος και δεν μιλώ για αυτά, όμως προσπαθώ και κάνω πράξεις.


Κάνω αυτή την ανάρτηση λοιπόν σαν υπενθύμιση και ως προς τον εαυτό μου: Η ντροπή πρέπει να αλλάξει στρατόπεδο και πρέπει να γίνει τώρα. Να μάθουμε στα παιδιά μας, στους εαυτούς μας, στους γύρω μας πως ντροπή δεν είναι το σώμα μας, το χρώμα μας, το πρόσωπό μας, η οικονομική μας κατάσταση, ντροπή είναι να κάνεις κακό στους συνανθρώπους σου για να ταΐσεις το εγώ σου, το άρρωστο εγώ σου.  Ντροπή είναι να βλέπεις αρρωστημένους ανθρώπους και να μη σταματάς το αποτρόπαιο έργο τους. Ντροπή είναι να βιάζεις και όχι να βιάζεσαι.


Η ΝΤΡΟΠΗ ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ


 

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΜΕ ΚΑΠΟΙΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ.

Καλημέρα και καλό μήνα! Εύχομαι ολόψυχα αυτός ο μήνας και όχι μόνο αυτός φυσικά, να έχει χαρμόσυνες ειδήσεις για όλους μας. Και επειδη σήμερα είναι η αρχή ενός νέου η μήνα, η αρχή μιας νέας εβδομάδας και γιατί όχι η αρχή μιας καλύτερης ζωής, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας καποια αποσπάσματα από ένα δοκίμιο που έγραψα μόλις αλλα για διάφορους λόγους δε θα το αναρτήσω ακόμη ολοκληρωμένο. " Η ψυχή των ανθρώπων φαντάζει στο νου μου ως ένα μικρό (εξωτερικά) θησαυροφυλάκιο. Η καρδιά είναι το κουτί του θησαυρού, το μυαλό είναι το λουκέτο του και τέλος τα συναισθήματα και οι αξίες των ανθρώπων είναι τί άλλο; Μα φυσικά το περιεχόμενο του θησαυρού! Ο ίδιος ο θησαυρός αν θέλετε." " Ο άνθρωπος γεννήθηκε για να προσφέρει και εμείς νομίζουμε πως υπάρχουμε για να λάβουμε. Ναι να λάβουμε, μόνο όταν μάθουμε να προσφέρουμε. Και προσφορά δεν είναι «δίνω» ότι υλικό αγαθό μου περισσεύει, είναι μαθαίνω να μάχομαι, να αναγνωρίζω, να θαυμάζω και να βοηθάω τον συνάνθρωπό μου. "

Θα ’ρθει μια μέρα που τα δέντρα θα μισήσουν την αχαριστία των ανθρώπων...

  Προσπαθώ να βρω λέξεις για να ξεκινήσω να γράφω, να βγάλω από μέσα μου όσα αισθάνομαι, αλλά ειλικρινά δεν μπορώ. Ζούμε σε μια κοινωνία που φοβόμαστε να ζήσουμε. Νιώθω πως δεν ξέρουμε από που να προστατευθούμε. Σεισμοί, βροχές, κεραυνοί, κρύο, φωτιά. Όλα, πλέον, σε σκοτώνουν. Σαφέστατα και ευθυνόμαστε για τα περισσότερα. Ξυπνούν μνήμες στο μυαλό μου από όταν έκαψαν τη Βόρεια Εύβοια, το πράσινο στολίδι που μεγάλωσα. Όπως θα έχετε μάθει, καίνε τώρα την Νότια Εύβοια. Να μην αφήσουν τίποτα όμορφο. Να μην αφήσουν οξυγόνο για τις επόμενες γενιές. Στεναχωριέμαι τόσο πολύ... Έρχεται το καλοκαίρι και φοβάμαι να πλησιάσω περιοχή με πράσινο, με έντονη βλάστηση γιατί   φοβάμαι ότι θα βάλουν φωτιά και θα εγκλωβιστούμε και θα καούμε ζωντανοί (μνήμες Μάτι, δεν ήμουν εκεί αλλά δεν ξέχασα).   Το είχε πει.....     "Θ α ’ρθει μια μέρα που τα δέντρα θα μισήσουν την αχαριστία των ανθρώπων και θα σταματήσουν να παράγουν ίσκιο, θροΐσματα κι οξυγόνο. Θα πάρουνε τις ρίζες τους και θα φύγο