Το Πόμολο

 

 

Το έχω ξαναζήσει αυτό
κι όσο κι αν ψάχνω το πόμολο της πόρτας,
τόσο εκείνο μ’ αποφεύγει.

Θαρρείς και το βλέπω μπροστά μου,
θαμπά μα το βλέπω.
Ένα βήμα εμπρός κι εκείνο απομακρύνεται
πιο μακριά μου,
και πιο μακριά μου,
σε μια παράλληλη ζωή.
Να ανοίγει μια πόρτα που δεν επέλεξα
μα ούτε που θέλω
να εξερευνήσω.

Κι όχι πως δεν έστριψα τον καρπό μου,
τον έστριψα
έτσι σαν γάντζο, σφιχτά να γραπωθεί
κι ας με τραβούσε.
Για εμένα, ήταν ένα πόμολο που έπρεπε να κλείσει
μα όσο το πλησίαζα,
τόσο εκείνο, σχέδιο διαφυγής κατέστρωνε,
ροκάνιζε τις βίδες, της πόρτας, που το συντηρούσε.

Είχα μια εντολή,
αυτοματοποιημένη διάθεση, ονόμασα
μα το παιχνίδι των εντολών παρέβλεψε πως
οδηγεί σε μία άλλου είδους, «θεία» τιμωρία.

Κι οι στρατηλάτες…
Κι οι στρατηλάτες…

Ήταν οι πύργοι, σε ένα τάβλι εικονικό,
μπλε με κόκκινο, που με κρασί πανηγυρίσαν.
Ακόμη μία ήττα, μια πόρτας που δεν είχε πόμολο
ούτε καν κλειδαριά, ήταν μια πόρτα, μεταμορφωμένη σε θυρίδα.

Το έχω ξαναζήσει αυτό
και με βυθίζει.
Κυνηγώντας ένα πόμολο,
βρέθηκα να παίζω «το σκύλο με τη γάτα»
«τη γάτα με το ποντίκι»
«το ποντίκι με το καναρίνι»

Κι οι στρατηλάτες…
Κι οι στρατηλάτες…
Απλώς θέλησαν, στιβαρά, να υπενθυμίσουν

Ήταν ένα πόμολο που έπρεπε να κλείσει,
μια πόρτα, εκείνη την πόρτα,
για να δείξει πως το δωμάτιο, ήταν ανέκαθεν άδειο.

Κι ας το έβαψα,
Κι ας μπογιάτισα τους τοίχους
Ήθελε απλώς να καλυφθεί με τρύπιες εφημερίδες.

Τις άφησα, σεβόμενη την επιθυμία του
Μα ποτέ δεν κοίταξα το χώρο,
Εστίασα στο πόμολο.

Ήταν ένα πόμολο, καφέ,
που ήθελε να…
(μείνει μεταξύ μας,

το μυστικό)

Κι οι στρατηλάτες…
Κι οι στρατηλάτες…

Το Πόμολο - Κική Κωνσταντίνου