Η λύτρωση δεν είναι στιγμιαία· δεν είναι μια πράξη που συντελείται μεμιάς, ούτε ένα συναίσθημα που αναδύεται ξαφνικά. Είναι ένα ταξίδι – βαθύ, μοναχικό και απαιτητικό. Είναι η πορεία μέσα από τις λέξεις και, κυρίως, μέσα από τον ίδιο μας τον εαυτό.
Το γράψιμο γίνεται το μέσο. Όχι για να ξεφύγουμε, αλλά για να συναντήσουμε. Να συναντήσουμε τον εσωτερικό μας κόσμο, τις πληγές μας, τους φόβους και τις ενοχές που συνήθως θάβονται κάτω από τη σιωπή. Κι εκεί, σε αυτό το άβολο και ενίοτε σκοτεινό τοπίο, αρχίζει να ξετυλίγεται η λύτρωση.
Η λύτρωση έρχεται με τις λέξεις που αφήνεις να κυλήσουν από μέσα σου. Με τις ιστορίες που τολμάς να φέρεις στο φως, ακόμη κι όταν σε φοβίζουν. Με την ειλικρίνεια που απαιτείς από τον εαυτό σου, όταν αποφασίζεις να μην κρυφτείς άλλο πίσω από μάσκες. Το γράψιμο, όταν γίνεται αληθινό, είναι πράξη γενναιότητας.
Δεν αποφεύγεις τον πόνο όταν γράφεις για να λυτρωθείς – τον αγκαλιάζεις. Τον κοιτάς κατάματα. Και με κάθε λέξη που γράφεις, αρχίζεις να του δίνεις μορφή, να τον μετασχηματίζεις. Η σιωπή σπάει. Το βάρος γίνεται φως. Και ένα κομμάτι του εαυτού σου, που ίσως ήταν θαμμένο για χρόνια, παίρνει επιτέλους ζωή, φωνή και νόημα.
Η ευαλωτότητα δεν είναι αδυναμία. Είναι δύναμη. Όταν επιτρέπεις στον εαυτό σου να φανερωθεί όπως είναι, τότε απελευθερώνεσαι. Κάθε λέξη που γράφεις είναι μια πράξη απελευθέρωσης. Κάθε πρόταση, ένα βήμα προς την ελευθερία.
Η λύτρωση, τελικά, δεν βρίσκεται μόνο στο αποτέλεσμα, αλλά στη διαδικασία. Στην πορεία μέσα από τη σιωπή, μέσα από το σκοτάδι, προς το φως. Και το γράψιμο είναι ο δρόμος.
Γράφοντας, δεν ανακαλύπτεις μόνο την ιστορία σου – ανακαλύπτεις ποιος είσαι μέσα της. Οι λέξεις γίνονται καθρέφτες. Κάθε φράση, κάθε παράγραφος, κάθε σιωπή ανάμεσα στις λέξεις, φωτίζει κάτι που ίσως δεν είχες παραδεχτεί ούτε στον εαυτό σου. Ίσως δεν είχες τολμήσει να δεις. Κι όμως, μέσα από τη γραφή, αρχίζεις να κοιτάς κατάματα όλα εκείνα που έκρυβες.
Δεν πρόκειται απλώς για μια διαδικασία δημιουργίας. Πρόκειται για πράξη αυτογνωσίας. Για μια συνάντηση με την πιο αυθεντική εκδοχή του εαυτού σου. Το χαρτί – ή η οθόνη – γίνεται τόπος εξομολόγησης, καταφύγιο, εργαστήρι ψυχής.
Μα δεν είναι εύκολο. Η αλήθεια δεν είναι ποτέ εύκολη. Συχνά πονάει. Απαιτεί να ξεγυμνωθείς. Να εκτεθείς. Να γράψεις χωρίς να προσπαθείς να αρέσεις, χωρίς να λειαίνεις τις γωνίες σου. Και εκεί ακριβώς είναι η ομορφιά – στην αυθεντικότητα. Όχι στην τελειότητα.
Και ίσως, όταν τελειώσεις ένα κείμενο, να νιώσεις λίγο πιο ανάλαφρος. Όχι επειδή "έκλεισες έναν κύκλο", αλλά επειδή άνοιξες έναν νέο. Η λύτρωση δεν είναι το τέλος της πορείας – είναι η αρχή μιας νέας σχέσης με τον εαυτό σου. Μιας σχέσης πιο αληθινής, πιο τρυφερής, πιο ειλικρινούς.
Γράφοντας, μαθαίνεις να ακούς. Να μην προσπερνάς. Να σέβεσαι τη σιωπή σου, να την αναγνωρίζεις όχι ως αδυναμία αλλά ως φωνή που περιμένει να ειπωθεί. Κι όταν την κάνεις λέξεις, δεν είσαι πια μόνος.
Καλημέρα εκφραστικοί μου!
Όμορφο Σάββατο!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ