Δεν είναι όλες οι λέξεις αποτέλεσμα σκέψης.
Κάποιες γεννιούνται απ’ το δέρμα. Από ένα ρίγος. Από μια εσωτερική πίεση που δεν έχει όνομα, μόνο κατεύθυνση: προς τα έξω.
Το γράψιμο δεν είναι μονάχα λογική ή τεχνική. Δεν ξεκινά πάντα από ένα "θέμα", ούτε περιμένει έμπνευση.
Πολλές φορές ξεκινά από έναν κόμπο.
Έναν ήχο που δεν έγινε φωνή.
Ένα βάρος στον θώρακα που δεν φεύγει αλλιώς.
Υπάρχουν λέξεις που κουβαλάει το σώμα πολύ πριν τις σκεφτείς.
Καθώς περπατάς. Καθώς σωπαίνεις. Καθώς προσπαθείς να συνεχίσεις "κανονικά".
Η σιωπή δεν είναι πάντα ησυχία
Κάποιες σιωπές δεν είναι γαλήνιες.
Είναι γεμάτες. Πυκνές. Πιεστικές.
Το σώμα τις κρατά. Τις αποθηκεύει. Και κάποια στιγμή, όσο κι αν προσπαθείς να τις αγνοήσεις, θα βρουν τον τρόπο να εμφανιστούν:
σε μια αϋπνία χωρίς λόγο,
σε μια ανεξήγητη ευαισθησία,
σε ένα "δεν αντέχω" που ξεστομίζεται ξαφνικά για κάτι ασήμαντο.
Δεν φταις εσύ.
Δεν είσαι αδύναμος.
Το σώμα απλώς έχει φτάσει στο σημείο όπου οι λέξεις πρέπει να ειπωθούν.
Όχι μεγαλόφωνα. Όχι δημόσια.
Μόνο ειλικρινά.
Κι εκεί έρχεται η γραφή.
Όχι ως υποχρέωση.
Αλλά ως δίοδος.
Ως δυνατότητα.
Δεν γράφουμε για να φτιάξουμε κείμενα. Γράφουμε για να ξεφορτώσουμε φορτία.
Γράφουμε για να καταλάβουμε τι κουβαλάμε.
Για να δούμε τι κρατούσε το σώμα μας σιωπηλό τόσο καιρό.
Δεν χρειάζεται να έχεις απαντήσεις για να γράψεις.
Αρκεί να επιτρέψεις στις ερωτήσεις να ακουστούν.
Αρκεί να αφήσεις το χέρι σου να κινηθεί, χωρίς να κρίνεις αν «έχει νόημα».
Γιατί το σώμα ξέρει.
Ξέρει πριν από εσένα τι θέλει να ειπωθεί.
Και όταν το εμπιστευτείς, όταν το ακολουθήσεις, κάτι αλλάζει: η ένταση λιώνει.
Όχι επειδή λύθηκε το πρόβλημα.
Αλλά επειδή επιτέλους άρχισε να μιλάει.
Δεν γράφουμε μόνο με λέξεις. Γράφουμε με ανάσες. Με βλέμματα. Με παύσεις.
Η γραφή που γεννιέται απ’ το σώμα δεν είναι τέλεια. Δεν είναι λογοτεχνική.
Αλλά είναι ακριβής.
Δεν στολίζει. Δεν υπεκφεύγει.
Είναι εκεί. Ξεκάθαρη.
Όχι γιατί έχει λύσεις, αλλά γιατί τολμάει να σταθεί μέσα στην αλήθεια.
Και αυτό, από μόνο του, είναι θεραπευτικό.
Το να γράψεις αυτό που δεν μπορούσες να πεις.
Το να ακουστείς από εσένα.
Το να βάλεις φωνή εκεί που υπήρχε μόνο σύσπαση.
Αυτό είναι το δώρο.
Μήπως ήρθε η ώρα να το ακούσεις;
Όχι το μυαλό σου.
Το σώμα σου.
Εκείνο που ένιωσε πρώτα, που κουβάλησε σιωπές, που ξέρει πότε είναι καιρός να αδειάσεις.
Πιάσε χαρτί.
Ή άνοιξε μια κενή σελίδα.
Και γράψε, χωρίς πρόγραμμα.
Όχι για να γίνει κάτι "ωραίο".
Αλλά για να ακουστεί κάτι πραγματικό.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ