«Όταν γράφεις με την ψυχή,
δεν είσαι συγγραφέας∙ είσαι μάρτυρας.»
– Κική Κωνσταντίνου
Υπάρχουν στιγμές που η γραφή δεν είναι επιλογή, αλλά ανάγκη. Δεν γεννιέται από την επιθυμία να δημιουργήσεις κάτι όμορφο ή να εντυπωσιάσεις∙ γεννιέται από μια εσωτερική φλόγα που καίει και ζητάει διέξοδο. Η ψυχή, κουρασμένη από τη σιωπή, αναζητά τρόπο να μιλήσει. Και τότε γεννιέται ο λόγος που δεν είναι προϊόν λογικής επεξεργασίας, αλλά κατάθεση βιώματος.
Η συγγραφή που ξεκινά από την ψυχή δεν είναι τέχνη με την κλασική έννοια∙ είναι μαρτυρία. Ο συγγραφέας παύει να είναι «τεχνίτης λέξεων» και γίνεται μάρτυρας των εμπειριών, των σκέψεων, των φόβων και των ονείρων του. Κάθε φράση είναι μια ομολογία∙ άλλοτε γλυκιά, άλλοτε σκληρή, μα πάντα αληθινή.
Η δύναμη της γραφής δεν βρίσκεται στην τελειότητα των προτάσεων, αλλά στην αυθεντικότητα. Μπορεί ένα κείμενο να είναι γεμάτο ατέλειες, κι όμως να σε συνταράζει, γιατί μέσα του υπάρχει η αλήθεια που δεν κρύβεται. Αντιθέτως, μπορεί να είναι τεχνικά άρτιο, καλοδουλεμένο, αλλά να μην αφήνει τίποτα μέσα σου∙ γιατί γράφτηκε χωρίς ψυχή, μόνο με νου.
Κάθε άνθρωπος που γράφει με την ψυχή του, γίνεται μάρτυρας όχι μόνο της δικής του ζωής, αλλά και της κοινής ανθρώπινης εμπειρίας. Όταν γράφεις για τον πόνο σου, μιλάς ταυτόχρονα για τον πόνο όλων. Όταν μοιράζεσαι τη χαρά σου, γίνεται καθρέφτης της χαράς των άλλων. Μέσα από την προσωπική αλήθεια, ξεπηδά κάτι πανανθρώπινο. Αυτή είναι η μαγεία της γραφής∙ η προσωπική μαρτυρία μετατρέπεται σε συλλογική μνήμη.
Γράφοντας, λοιπόν, δεν επιδιώκεις να αφήσεις «έργο». Αφήνεις ίχνη. Ίχνη από το ταξίδι σου, τις μάχες σου, τις στιγμές που λύγισες ή άντεξες. Αυτά τα ίχνη, κάποτε, θα τα διαβάσει ένας άλλος άνθρωπος και θα βρει μέσα τους παρηγοριά, θάρρος ή ελπίδα. Και τότε η δική σου αλήθεια θα έχει δικαιωθεί, γιατί θα έχει υπηρετήσει έναν σκοπό μεγαλύτερο από σένα.
Η γραφή είναι γέφυρα. Μια αόρατη σύνδεση που ενώνει ψυχές που δεν γνωρίστηκαν ποτέ. Είναι η απόδειξη ότι τα πιο προσωπικά μας κομμάτια μπορούν να γίνουν τα πιο κοινά. Ότι η ευαλωτότητα δεν μας μικραίνει∙ μας καθιστά ανθρώπινους.
Γι’ αυτό η γραφή δεν μπορεί να ιδωθεί απλώς ως επάγγελμα. Ναι, μπορεί να υπάρξουν συγγραφείς που ζουν από τα βιβλία τους∙ όμως η αληθινή γραφή δεν «γεννιέται» για τα χρήματα ή για τη δόξα. Γεννιέται επειδή δεν υπάρχει άλλος τρόπος να ζήσεις χωρίς να την καταθέσεις. Είναι ανάγκη εσωτερική, όπως η αναπνοή.
Και εδώ βρίσκεται το βαθύτερο ερώτημα: Τι αλήθεια κουβαλάει η δική σου ψυχή που χρειάζεται να ειπωθεί; Όχι με στόμφο, ούτε με επιτήδευση∙ αλλά με την απλότητα και το θάρρος του ανθρώπου που λέει: «Αυτό είμαι. Αυτό βίωσα. Αυτή είναι η μαρτυρία μου.»
Γιατί στο τέλος, αυτό μένει: οι μαρτυρίες μας. Οι στιγμές που τολμήσαμε να μιλήσουμε χωρίς μάσκα, να εκθέσουμε το μέσα μας και να γίνουμε μάρτυρες όχι μόνο της δικής μας αλήθειας, αλλά και μιας αλήθειας που αντηχεί στις καρδιές όλων.
🖋 Σήμερα, λοιπόν, η αληθινή ερώτηση δεν είναι «θα γράψεις;» αλλά «τι θα καταθέσεις;»
Γιατί η ψυχή πάντα ψιθυρίζει – κι όταν βρει λέξεις, τότε η γραφή γίνεται φως.
Καλημέρα εκφραστικοί μου!
Να είστε καλά και να καταθέτετε!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ