ΕΚΦΡΑΣΟΥ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

  Δεν είχες καταλάβει τι σημαίνει να πετάς στον ουρανό, με το αεροπλάνο όπου εσύ επέλεξες και πριν προλάβεις καλά - καλά να γευτείς τη διαδρομή, να συνειδητοποιείς ότι το αεροπλάνο στο οποίο επιβαίνεις για κάποιο λόγο ετοιμάζεται να επιχειρήσει έκτακτη προσγείωση και πριν προλάβεις να καταλάβεις τι γίνετε, ποιο είναι το πρόβλημα, πότε και γιατί δημιουργήθηκε, γιατί κανείς δεν σε ενημέρωσε και γιατί δεν είχε ανιχνευτεί νωρίτερα, να πρέπει μέσα στο πανικό που επικρατεί να φορέσεις τη ζώνη σου, την οποία αν και βρίσκεται μπροστά στα μάτια σου εσύ δεν την βλέπεις και ψάχνεις, συνεχίζεις απεγνωσμένα να ψάχνεις να την βρεις και όταν τελικά τα καταφέρεις, πριν προλάβεις να προσδεθείς, συνειδητοποιείς ότι το αεροπλάνο έχει ήδη προσγειωθεί και μάλιστα απότομα. Κοιτάζεις τριγύρω σου και βλέπεις ότι επικρατεί ένα χάος. Προσπαθείς να καταλάβεις τι έγινε. Κλείνεις τα μάτια σου για λίγα δευτερόλεπτα και ύστερα τα ξανανοίγεις πιστεύοντας ότι όλα όσα έζησες προηγουμένως ήταν ψεύτικα, ότι όλα α...

  Πηγή φωτογραφίας                                                                                                                                                                     Αγγίζοντας το πρόσωπό σου, αγγίζω εμένα. Την ψυχή σου, την ψυχή μου, την ψυχή μας. Σώμα με σώμα Ανάσα με ανάσα Χέρι με χέρι Αγκαλιά προς αγκαλιά Είδωλο προς είδωλο Μπερδεμένα χνώτα Υγρό στόμα Μεθυσμένα χείλη Μάτια μετέωρα Μέση μία Ώμος ένας Γλουτοί ενω...

  Μια νεαρή, γοητευτική, μελαχρινή γυναίκα, γύρω στα είκοσι οχτώ της έτη, βαδίζει παραπατώντας ελαφρά, επάνω σε μια κίτρινη πεζογέφυρα. Τα μακριά, πυκνά, μαύρα και ολόισια μαλλιά της ανεμίζουν ελεύθερα στο δροσερό αέρα και κάνουν επιβλητική τη παρουσία της σε όποιον τύχει να υψώσει το βλέμμα του επάνω στη πεζογέφυρα. Δείχνει ταραγμένη, θυμωμένη, πονεμένη μα και οργισμένη συνάμα… Οργισμένη με τον ίδιο της τον εαυτό… Ξαφνικά σταματάει σχεδόν στη μέση της πεζογέφυρας και ακουμπά με μανία τα χέρια της επάνω στα προστατευτικά κάγκελά της. Κοιτάζει σα χαμένη το κενό και δείχνει σα να μη μπορεί να παρατηρήσει τα αυτοκίνητα που τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα μα και τους περαστικούς που βαδίζουν επάνω στο πεζοδρόμιο του κεντρικού δρόμου που απλώνεται μεγαλειωδώς κάτω από τη μικρή αλλά επιβλητική, κίτρινη πεζογέφυρα. Για πρώτη φορά αφήνει τα δάκρυα που τόση ώρα συγκρατούσε με δυσκολία να κυλήσουν στα μάγουλά της και στη συνέχεια να καλύψουν το πρόσωπό της. Μοιάζει ανακουφισμένη…...