Τελειώνει ο Σεπτέμβρης. Είναι ώρα να σου πω πόσο δύσκολο ήταν να μην πεθάνω.

 

Πηγή

"Τελειώνει ο Σεπτέμβρης. Είναι ώρα να σου πω

πόσο δύσκολο ήταν να μην πεθάνω".

Roque Dalton,
Ποιήματα (Ώρα της Στάχτης).
μτφρ.: Βασίλης Λαλιώτης.

Πηγή: Cultural News - Πολιτιστικά Νέα

 

Καλημέρα εκφραστικοί μου, ελπίζω να σας βρίσκω καλά!

Μοιράζομαι μαζί σας κάτι που διάβασα πριν λίγο και το βρήκα συγκλονιστικό. 

Εμένα ο Σεπτέμβρης μου ήταν πολύ πολύ δύσκολος μήνας (και δεν αναφέρομαι στο Al), που θέλω πραγματικά να τον αφήσω πίσω, βιάζομαι να τον αποχαιρετήσω και κρατιέμαι με νύχια και με δόντια να μη πω από σήμερα καλό μήνα. 

Όμως, διαβάζοντας τους επάνω στίχους σήμερα (που τυχαία "πετάχτηκαν" μπροστά μου), με άγγιξαν τόσο πολύ (παρολη την υπερβολή που θα μπορούσαν να κρύβουν γιατί δεν ήξερα) και θέλησα να δω ποιος τους έγραψε, γιατί τους έγραψε και ένιωσα οτι υπάρχει μια θέση ανάρτησης στο blog μου για αυτό σήμερα. 

Και έτσι γίνεται αυτή η δημοσίευση "από το πουθενά" αλλά αυτά τα ξαφνικά ειναι και τα πιο ωραία!

Τον γνωρίζετε εσείς; Έχετε διαβάσει έργα του; Εγώ όχι αλλά αυτός ο στίχος του ήταν τόσο δυνατός που με έκανε να τον αναζητήσω.  

Ο Roque Dalton (1935–1975) ήταν ένας Σαλβαδοριανός ποιητής, δημοσιογράφος και επαναστάτης, από τις πιο σημαντικές φωνές της Λατινικής Αμερικής. Η ποίησή του συνδυάζει το προσωπικό με το πολιτικό, με έντονη ειρωνεία, λυρισμό αλλά και θυμό. 

Στα νεανικά του χρόνια εντάχθηκε σε μαρξιστικά κινήματα και πολέμησε ενάντια στη στρατιωτική δικτατορία στο Ελ Σαλβαδόρ. Φυλακίστηκε πολλές φορές και σε μία περίπτωση καταδικάστηκε σε θάνατο, αλλά σώθηκε λόγω σεισμού που κατέστρεψε τη φυλακή . Έζησε για χρόνια στην εξορία – Κούβα, Μεξικό, Πράγα – πάντα γράφοντας και παλεύοντας.

Το πιο τραγικό στοιχείο της ζωής του Dalton είναι ότι δεν τον σκότωσε η εξουσία αλλά οι «σύντροφοί» του.

Το 1975 επέστρεψε στο Ελ Σαλβαδόρ για να συμμετάσχει στην ένοπλη πάλη μέσω της οργάνωσης ERP (Ejército Revolucionario del Pueblo). Εκεί κάποιοι τον κατηγόρησαν για προδοσία, ίσως για προσωπικούς ή ιδεολογικούς λόγους. Τον εκτέλεσαν, παρά τις εκκλήσεις άλλων αγωνιστών να τον σώσουν. Ήταν μόλις 40 ετών. Το σώμα του δεν βρέθηκε ποτέ.

Οπότε διαβάζοντας τα επάνω, επανέρχομαι στον στίχο του που πλέον για μένα είναι κάτι σαν εξομολόγηση, σαν προφητεία, σαν να ήξερε τι τον περιμένει. Εντάξει, η προδοσία είναι γνωστό πως έρχεται πάντα "από μέσα" και γι' αυτό πονάει αλλά να τον δολοφονήσουν; Όμως πόσοι και πόσοι θανατώθηκαν από όσους βαθιά εμπιστεύτηκαν;

Εάν τοποθετήσουμε τον στίχο του μέσα στη ζωή του, γίνεται σχεδόν προφητικός για έναν άνθρωπο που επανειλημμένα ξέφυγε από τον θάνατο, που έδωσε όλη του τη ζωή σε έναν αγώνα, αλλά ένιωθε το βάρος του κόστους και που στο τέλος προδόθηκε από αυτούς που θεωρούσε αδερφούς, τους συντρόφους του δηλαδή.

Σας παραθέτω και ολόκληρο το ποίημα: 

 

• Ώρα της Στάχτης

  Τελειώνει ο Σεπτέμβρης. Είναι ώρα να σου πω
  πόσο δύσκολο ήταν να μην πεθάνω.

  Για παράδειγμα, απόψε,
  έχω στα χέρια γκρίζα
  βιβλία όμορφα που δεν καταλαβαίνω,
  δεν θα μπορούσα να τραγουδήσω
  αν και έχει σταματήσει πια η βροχή
  και μου έρχεται χωρίς λόγο η θύμηση
  του πρώτου σκύλου που αγάπησα παιδί.

  Από χτες που έφυγες
  υπάρχει υγρασία και κρύο μέχρι και στη μουσική.
  Όταν θα πεθάνω,
  μονάχα θα θυμούνται την πρωινή και φανερή μου αγαλλίαση,
  τη σημαία μου χωρίς δικαίωμα να κουραστεί,
  τη συγκεκριμένη αλήθεια που μοίρασα από τη φωτιά,
  τη γροθιά που έκανα ομόφωνη
  με την κραυγή από πέτρα που απαίτησε η ελπίδα.

  Κάνει κρύο χωρίς εσένα. Όταν θα πεθάνω,
  όταν θα πεθάνω
  θα πουν με καλή πρόθεση
  πως δεν ήξερα να κλαίω.
  Τώρα βρέχει πάλι.
  Ποτέ δεν ήταν τόσο βράδυ στις εφτά παρά τέταρτο
  όπως σήμερα.

  Έχω επιθυμία να γελάσω
  ή να σκοτωθώ.

   

  Μοιάζει με κραυγή, με εξομολόγηση, με μια διαρκή αναζήτηση σε κάτι που του λείπει. Η βροχή άλλωστε πάντα μας οδηγεί σε μια εσωτερική περισυλλογή.  Πάντως σε αυτούς τους στίχους, βλέπω έναν κουρασμένο άνθρωπο - μαχητή που προσπαθεί να φτιάξει (ανεπιτυχώς εις γνώσιν του) έναν "αστείο" κόσμο μέσα στη θλίψη του. Έναν κόσμο ίσως που τον φέρνει πιο κοντά στο παιδί μέσα του. Σίγουρα νιώθω οτι μιλάει σε κάποιο πρόσωπο που αναζητεί. Να είναι κάποια αγαπημένη; κάποιος σύντροφος; ή μήπως ο εαυτός του, παιδί; Εκεί καταλήγω. Γιατί στον πόνο μας (και στη χαρά μας) αλλά κυρίως στον πόνο μας, εκεί καταφεύγουμε. Στην αγκαλιά του πληγωμένου παιδιού μέσα μας.

   

  Θα χαρώ να μάθω τη γνώμη σας.  

  
  

Εδώ  και εδώ μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα  για τη ζωή και τα έργα του.