Ενός καλού μύρια έπονται..

Ενός κακού μύρια έπονται...

Τη ξέρετε αυτή τη ρήση φαντάζομαι. Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν υπάρχει και το αντίστροφο: ενός καλού μύρια έπονται...

Καλημέρα και καλό μήνα, εκφραστικοί μου. Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. 

Ο Σεπτέμβρης ήταν ένας δύσκολος μήνας για μένα σε πολλά  και σημαντικά ζητήματα και πραγματικά χαίρομαι τόσο που φεύγει, που έφυγε δηλαδή. Δεν θα μου λείψει, ούτε άφησε πίσω του τίποτα που να θέλω να κρατήσω. Θεωρώ πως ο Οκτώβρης θα μου φέρει όσα αποζητώ.

Γιατί αυτή η αίσθηση; Γιατί ποτέ δεν μου άρεσε αυτός ο μήνας. Θυμάμαι πάντα, από τα παιδικά μου χρόνια να μου αρέσει ο Σεπτέμβριος γιατί τον συνδύαζα με καινούργια ξεκινήματα, είχε άλλωστε να δροσερό αέρα και μια μυρωδιά βροχής (τουλάχιστον όσο ζούσα στο χωριό) που μου έφερνε στο νου και στη καρδιά νέες εικόνες και συναισθήματα αλλά με τα χρόνια καταλήγω πως αφού ποτέ στην ουσία δεν μου έδωσε ότι βαθιά θέλησα, ίσως και να το κάνει αυτή τη χρονιά ο μήνας, που ποτέ δεν αγάπησα.

Μην με ρωτάς γιατί δεν αγάπησα ποτέ τον Οκτώβριο, δεν ξέρω!

Σκεφτόμουν, η αλήθεια είναι, ποια θα ήθελα να ήταν η σημερινή μου ανάρτηση και επειδή τελικά δεν αποφάσιζα, είπα να ξεκινήσω να κάνω αυτό που ξέρω καλά: να γράψω αυθόρμητα.

Και κάπως έτσι λοιπόν, οδηγήθηκα εδώ.

Όπως έχω μοιραστεί μαζί σας εδώ και καιρό, είχα στείλει το μυθιστόρημά μου «Δύο Κίτρινα Τριαντάφυλλα» σε μεγάλους (πολύ γνωστούς) εκδοτικούς οίκους, που πίστευα πως μπορεί επάξια να εκδοθεί από εκεί και να πραγματοποιήσω επιτέλους κι εγώ το όνειρό μου, δηλαδή να  έχω μια μακροχρόνια συνεργασία με μια εκδοτική στέγη όπου θα παρέχει στα έργα και σε μένα κατ' επέκταση, επιμέλεια, προώθηση, διανομή, συνεργασίες και καταφέρω να ζω από την τέχνη μου.

Ονειρευόμουν (από πάντα θα έλεγα) έξι μήνες να ζω απομακρυσμένα (σε διαφορετική περιοχή κάθε φορά) και να γράφω, και άλλους έξι μήνες να κάνω παρουσιάσεις, να συνομιλώ με κόσμο, να συμμετέχω σε εκθέσεις κτλ.

Θα μου πεις: «Μπορείς, έτσι όπως είναι πλέον η ζωή σου, να το κάνεις αυτό;»  Όχι. Αλλά δεν έχει σημασία. Τα όνειρα όπως δεν έχουν ηλικία, έτσι και δεν έχουν λογική. Άλλο το "θέλω", άλλο το "μπορώ". Άλλο το "τα κατάφερα" κι άλλο το "όχι ακόμα". Όμως το πιο σημαντικό είναι το "προσπάθησα" και όχι το "σταμάτησα να προσπαθώ".

Που λέτε λοιπόν, πέρασαν οι μήνες και ξεκίνησαν να έρχονται οι αρνητικές απαντήσεις τους. Και για να είμαι ειλικρινής, δεν το περίμενα αλλά και το περίμενα συνάμα.

Δεν το περίμενα γιατί αυτό το είδος είναι ακριβώς αυτό που εκδίδουν, που προωθούν, που "πουλάει" κτλ. και δεν εννοώ έγραψα κάτι που δεν είμαι εγώ, είμαι και αυτό εγώ.

Παρ' όλα αυτά, ούτε με εξέπληξε η άρνηση. Δηλαδή και το περίμενα και δεν το περίμενα με την ίδια ακριβώς δυναμική.

Αυτό όμως που έμαθα (γιατί το άκουγα, αλλά δεν μου είχε τύχει, μιας και τις ποιητικές συλλογές αλλά και τα διηγήματα δεν τα αναλαμβάνουν οι περισσότεροι), είναι πως όσο πιο μεγάλη είναι η επωνυμία, τόσο πιο ακριβή είναι η "παραγωγή".

Τι εννοώ.

Ένας από τους μεγάλους εκδοτικούς δεν μου απάντησε αρνητικά. Μου πρότεινε συνέκδοση, όμως επειδή είμαι ακόμη άγνωστη και όπως μου είπαν "πρέπει να χτιστεί το όνομά μου", ζήτησαν ένα πολύ μεγάλο ποσό συμμετοχής. Δυστυχώς, όσο κι αν πίστευα σε αυτό και να ήθελα να προχωρήσει, δεν μπορούσα να συμμετέχω.

Αυτό όμως που μου έκανε τρομερή εντύπωση (και δεν γνώριζα τόσα χρόνια) είναι πως διάφοροι εκδοτικοί αγοράζουν "stand" σε γνωστά βιβλιοπωλεία και σου λένε μετά πως "αυτά τα βιβλία είναι στη δεκάδα πωλήσεων"... αλλά όπως καταλαβαίνετε, είναι καθαρά διαφήμιση και μάρκετινγκ και δεν είναι αλήθεια.

Και για τις προσθήκες στις βιτρίνες; Ήξερα πως πληρώνεις, αλλά αυτό όχι και μου φάνηκε πολύ παραπλανητικό για όσους δεν ξέρουν. Έξυπνο βέβαια, για τους υπεύθυνους μάρκετινγκ.

Τέλος πάντων, καταλήγουμε ότι τα "Κίτρινα Τριαντάφυλλα" δεν θα εκδοθούν από μεγάλο εκδοτικό οίκο  και δεν πειράζει καθόλου. Κάποια στιγμή, ίσως, από κάποιον μικρό. Δεν πειράζει.

Μου έχουν πει, βέβαια, και ξέρω και εγώ για κάποιες αξιόλογες πλατφόρμες που ανεβάζεις το βιβλίο σου και το διαβάζουν είτε δωρεάν είτε έναντι κάποιας μικρής αμοιβής.

Φυσικά και δεν είμαι αντίθετη.

Αλλά αυτό δεν είναι το δικό μου όνειρο.

Όχι ακόμη δηλαδή, γιατί ποτέ δεν ξέρεις.

Είναι γνωστό άλλωστε, πως μεγαλώνοντας αλλάζουν τα "θέλω", τα όνειρα, οι στόχοι και οι προσδοκίες μας.

Θα ήθελα όμως να μοιραστώ μαζί σας, κάτι βαθιά πολύτιμο για εμένα, που προσδοκώ ο Χειμώνας αυτός να καταφ΄έρει να ολοκληρώσει.

Τον Απρίλιο του 2024 είχα γράψει το ποίημα «Είμαι εγώ». Στην ανάρτηση εκείνη, είχα κλείσει γράφοντας: «Αποτροπιασμένη από τα όσα συμβαίνουν, είναι καιρός που θέλω να γράψω… Είμαστε εμείς».

Η αλήθεια είναι πως όταν πρόκειται για κοινωνικά θέματα που με αγγίζουν βαθιά, συχνά φοβάμαι να τα αγγίξω. Όχι γιατί δεν με νοιάζουν, το αντίθετο μάλιστα. Επειδή με πονάνε πολύ. Όμως τότε, είχα ανάγκη να γράψω. Δεν γινόταν αλλιώς.

Γιατί ερχόταν ο ένας φόνος μετά τον άλλον.

Γιατί η βία είχε φτάσει στο απροχώρητο.

Γιατί ένιωθα οργή, θλίψη, αδικία και γιατί κάποια στιγμή, απλώς έπρεπε να βγει από μέσα μου.

Το ποίημα ήταν μια φωνή, η δική μου φωνή για τις γυναίκες  αλλά και για όλους τους ανθρώπους που κάποτε ένιωσαν πως έφταιγαν, που δίστασαν να μιλήσουν, που έμαθαν να σκύβουν το κεφάλι και που, κάποια στιγμή σήκωσαν το βλέμμα τους και  ελευθερώθηκαν.

Ήταν ένα ποίημα - κατάθεση ψυχής.

Για εκείνες που σιωπούν, που αντέχουν, που ματώνουν χωρίς να εξωτερικά να τους φαίνεται. Που χαμογελούν, ενώ μέσα τους σπάνε. Που πρέπει κάποια στιγμή να βρουν το κουράγιο να φύγουν. Γιατί δεύτερη ζωή δεν μας δίνεται.

Ευκαιρία, ίσως. Αλλά ζωή — όχι.

Το «Είμαι εγώ» δεν γράφτηκε για να αντικρούσει μόνο τον πόνο. Είναι παράλληλα και μια υπενθύμιση ελπίδας. Για την αξιοπρέπεια, την ελευθερία, το "συγχωρώ", το "προχωράω".

Ζούμε σε μια κοινωνία όπου τα θύματα ντρέπονται και οι θύτες συνεχίζουν τη ζωή τους σαν να μη συνέβη τίποτα. Δεν θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο;

Και αν παλιότερα αναρωτιόμουν τι μυαλά και τι ψυχές υπάρχουν, όσα συμβαίνουν γύρω μας — η βία, η εξαθλίωση, ο πόλεμος, η πείνα,  η απανθρωπιά — μου δείχνουν πως οι λίγοι κάνουν κουμάντο στους πολλού και δυστυχώς, οι φωνές των αθώων χάνονται πολύ εύκολα.

Δεν θα μπω σε άλλες συζητήσεις.

Θέλω μόνο να πω πως αυτός ήταν ο δικός μου τρόπος να πω στις "αδελφές" μου: Μίλα. Ζήτα βοήθεια. Στάσου όρθια. Γιατί έχεις δικαίωμα να ζήσεις!

Και κάπως έτσι, αυτό το ποίημα ταξίδεψε…

Φιλοξενήθηκε σε λογοτεχνικά sites, απαγγέλθηκε σε λογοτεχνικές πλατφόρμες, κοινοποιήθηκε από ανθρώπους που το διάβασαν και κάτι ένιωσαν. Αυτό για μένα ήταν κάτι σημαντικό.

Δυστυχώς στην κοινωνία που ζούμε, τίποτα δεν έχει αλλάξει. Και κατά πάσα πιθανότητα, τίποτα δεν θα αλλάξει. Η ζωή θα συνεχίζει να κυλά, μέχρι να έρθει κάτι να μας ταρακουνήσει (για ακόμη μια φορά) και μετά θα ξανασυνεχίσει  μέχρι την επόμενη είδηση. Και ούτω καθεξής.

Όμως, κάπου θέλω να καταλήξω. Και για αυτό γράφω αυτά σήμερα.

Στη Χαλκίδα, συνεργάζομαι ή καλύτερα, συνδημιουργώ με ανθρώπους ευαίσθητους και  ταλαντούχους, με τους οποίους πορευόμαστε μαζί από το 2019, αν θυμάμαι καλά. Ο καθένας από τη μεριά του, προσπαθεί να βάλει το δικό του λυχναράκι στην τέχνη, στο μοίρασμα, στη ζωή.

Κάπως έτσι λοιπόν, γεννήθηκε και το κοινό μας όραμα: ένα ποίημα (το "Είμαι εγώ" δηλαδή), που αποφασίσαμε να μετατραπεί σε ένα βίντεο για μια καμπάνια ευαισθητοποίησης ενάντια στην κακοποίηση και τη βία. Όχι μόνο κατά των γυναικών, αλλά κάθε ανθρώπου. Γιατί η βία δεν έχει φύλο.

Βρέθηκαν οι γυναίκες που θα συμμετέχουν. Βρέθηκε η φωτογράφος που θα αναλάβει τα γυρίσματα, τις λήψεις και το μοντάζ. Βρέθηκε η κοπέλα που θα σκηνοθετήσει και θα επιμεληθεί όλο το έργο. Και έτσι, δειλά, ταπεινά και με πολύ αγάπη, ξεκίνησε αυτή η διαδρομή η οποία δεν είναι εύκολη σε καμία περίπτωση είναι όμως άκρως δημιουργική.

Απαιτείται χρόνος, κόπος, συνεργασία πολλών και διαφορετικών ανθρώπων. Οργάνωση, μελέτη και μια σειρά από διαδικασίες που πρέπει να μπουν σε μια "ιδιαίτερη" τροχιά αναζήτησης. Κάπου "κόλλησε" για λίγο η όλη προσπάθεια, αλλά είμαστε ξανά στη φάση της ενεργής δουλειάς, με στόχο φέτος να ολοκληρώσουμε αυτό που ξεκινήσαμε.

Θέλουμε να το παρουσιάσουμε εδώ, στη Χαλκίδα, ως μέρος μιας καμπάνιας ευαισθητοποίησης, με την υποστήριξη σχετικών συλλόγων, φορέων και γιατί όχι και του Δήμου μας.

Δεν ξέρω πότε ακριβώς θα υλοποιηθεί. Ξέρω όμως ότι θα υλοποιηθεί. Γιατί είμαστε ομάδα. Και το θέλουμε πολύ.

Νομίζω γι’ αυτό κάνω και αυτή την ανάρτηση σήμερα. Γι' αυτό έβαλα και αυτόν τον τίτλο.
Για του καλού τα μύρια που έπονται.

Αυτά από μένα.
Σας φιλώ και εύχομαι να είστε καλά!