Σε έναν κόσμο που φωνάζει διαρκώς — στις ειδήσεις, στα κοινωνικά δίκτυα, στις καθημερινές μας συναναστροφές — η σιωπή μοιάζει, όλο και πιο συχνά, ξένη. Άβολη. Πολλοί την ταυτίζουν με την απουσία: απουσία λέξεων, παρουσίας, ενδιαφέροντος. Όμως η σιωπή δεν είναι ποτέ άδεια. Είναι γεμάτη.
Είναι το μέρος όπου οι σκέψεις μιλούν χωρίς φωνή. Εκεί που η ψυχή βρίσκει λέξεις που το στόμα δεν τολμά να πει. Εκεί που οι απαντήσεις δεν χρειάζονται ερωτήσεις.
Κι αν το σκεφτούμε λίγο, η σιωπή είναι το μόνο "μέσο επικοινωνίας" που δεν επιβάλλεται. Δεν διακόπτει, δεν κατευθύνει, δεν φωνάζει. Απλώς... υπάρχει. Μας αφήνει να υπάρξουμε κι εμείς, αληθινοί και ανεπιτήδευτοι. Είναι ο χώρος όπου μπορούμε να ακούσουμε τον εαυτό μας. Εκεί όπου οι σκέψεις ξετυλίγονται χωρίς να χρειάζεται να τις εξηγήσουμε σε κανέναν.
Δεν είναι τυχαίο ότι στα πιο έντονα συναισθηματικά φορτισμένα μας βιώματα — όταν χάνουμε έναν άνθρωπο, όταν αντικρίζουμε κάτι ανείπωτα όμορφο, όταν πληγωνόμαστε βαθιά — τα λόγια συνήθως στερεύουν. Γιατί εκεί, η σιωπή λέει περισσότερα.
Αλλά και στις σχέσεις μας, η σιωπή έχει θέση. Η άνεση να σιωπάς δίπλα σε κάποιον είναι ίσως ένα από τα πιο αθόρυβα σημάδια εμπιστοσύνης. Δεν χρειάζεται πάντα να μιλάμε. Μερικές φορές, το να μείνεις δίπλα σε κάποιον χωρίς λόγια, είναι η πιο δυνατή δήλωση στήριξης.
Κι όμως, πολλοί τη φοβούνται. Την παρερμηνεύουν ως αδιαφορία, ως αμηχανία ή απόσταση. Ίσως γιατί στη σιωπή δεν μπορούμε να κρυφτούμε. Μας φέρνει πρόσωπο με πρόσωπο με εμάς τους ίδιους. Και αυτό δεν είναι εύκολο.
Η σιωπή, όμως, είναι μια ολόκληρη γλώσσα. Δεν την "ομιλούν" όλοι, αλλά όσοι τη μάθουν, δεν την ξεχνούν ποτέ. Ίσως γιατί καταλαβαίνουν πως μέσα της υπάρχει κάτι πολύτιμο: αλήθεια, αυθεντικότητα, ενσυναίσθηση.
Ας μην τη φοβόμαστε.
Ας της δώσουμε χώρο.
Κάποιες φορές, η πιο δυνατή φωνή… είναι αυτή που δεν ακούγεται καθόλου.
Κική Κωνσταντίνου
Δεν χρειάζεται να επιβάλλεις λόγια, γιατί το σώμα μιλάει στη σιωπή του βλέμματος,
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι στο λεπτό άγγιγμα του μυαλού
Αποκαλύπτει η σιωπή τον εαυτό της και παραδίδεται ολοκληρωτικά
ΥΓ Συνεχίσε Κική να γράφεις με αυτή τη ζεστασιά και το ύφος που σε χαρακτηρίζει!