Η γραφή μας κρατά παρόντες

 

 

Η γραφή μας κρατά παρόντες.

Μέσα σε έναν κόσμο που τρέχει, που φωνάζει, που συχνά ξεχνά… η γραφή γίνεται αγκυροβόλιο.

Μια πράξη βαθιάς παρουσίας. Ένας τρόπος να υπάρχουμε χωρίς να χαθούμε στον θόρυβο.

 

Σε μια εποχή που όλα κινούνται με ταχύτητα, που η πληροφορία διαδέχεται την προηγούμενη πριν καν την αφομοιώσουμε, η γραφή μοιάζει με μια πράξη αντίστασης. Αντίστασης στην επιφανειακή κατανάλωση των λέξεων. Αντίστασης στην απώλεια της αυθεντικής φωνής μας. Γιατί η γραφή δεν είναι απλώς μια μορφή έκφρασης. Είναι πράξη παρουσίας.

Να γράφεις, σημαίνει να σταματάς. Να παίρνεις μια ανάσα ανάμεσα στον θόρυβο, να στρέφεσαι προς τα μέσα. Είναι ο τρόπος που θυμίζουμε στον εαυτό μας ότι υπάρχουμε. Ότι αισθανόμαστε, ότι παρατηρούμε, ότι σκεφτόμαστε. Είναι μια γέφυρα ανάμεσα στο μέσα και το έξω. Ανάμεσα στο ασυνείδητο και στο φως της συνείδησης.

Όταν γράφουμε, δεν «χανόμαστε»∙ αντίθετα, αναδύεται κάτι από εμάς που ίσως δεν γνωρίζαμε καν ότι υπήρχε. Η γραφή έχει την ικανότητα να ξεκλειδώνει πόρτες που ούτε υποψιαζόμασταν. Είναι μια διαδικασία ειλικρίνειας – πολλές φορές πιο αυθεντική από την προφορική επικοινωνία. Εκεί δεν υπάρχει βιασύνη να απαντήσεις, να εξηγηθείς, να προλάβεις. Υπάρχει χώρος. Υπάρχει σιγή. Και μέσα σ’ αυτή τη σιγή, βρίσκουμε την ψυχή μας.

Η γραφή δεν είναι μόνο λέξεις. Είναι ψυχική κατάθεση. Είναι ανάγκη, είναι καταφύγιο, είναι πνοή. Είναι η απάντηση στην αποσύνδεση που νιώθουμε, όταν ο κόσμος γύρω μάς τραβάει σε τόσες κατευθύνσεις που ξεχνάμε ποιοι είμαστε. Μέσα από τη γραφή, δεν χανόμαστε∙ μένουμε.

Κι όσο κι αν οι λέξεις μοιάζουν μερικές φορές ανεπαρκείς, εκείνες είναι που μας κρατούν όρθιους. Που μας επιτρέπουν να μοιραστούμε, να επικοινωνήσουμε, να νιώσουμε λιγότερο μόνοι. Γράφοντας, υφαίνουμε ένα νήμα σύνδεσης – με τον εαυτό μας και με τους άλλους.

Η γραφή είναι μαρτυρία της ύπαρξης. Είναι μια εσωτερική πράξη ελευθερίας. Κι αν το σκεφτεί κανείς, κάθε φορά που γράφουμε, λέμε το ίδιο πράγμα με έναν διαφορετικό τρόπο:
«Είμαι εδώ. Υπάρχω. Νιώθω. Σκέφτομαι. Αγαπώ. Θυμάμαι.»

Αυτός είναι ο πραγματικός ρυθμός της γραφής: όχι να εντυπωσιάσει, αλλά να αποκαλύψει.
Όχι να γεμίσει τη σιωπή, αλλά να την τιμήσει.
Όχι να φωνάξει, αλλά να μιλήσει με την αλήθεια της.

Ας γράφουμε, λοιπόν.
Όχι για να ακουστούμε απαραίτητα, αλλά για να μείνουμε παρόντες.
Αυθεντικοί. Ολόκληροι. Ζωντανοί.

 

Κική Κωνσταντίνου