Σκιά που χάνεται,
χάδι ανέμου που δεν φτάνει.
Ίχνη ανάσας,
ανέπαφα,
σαν ψίθυροι χαμένων χρόνων.
Χωρίς φως,
χωρίς μορφή,
μόνο κενό που αναπνέει αργά.
Τα μάτια κλειστά,
τα χέρια άπιαστα,
σώματα που δεν αγγίχτηκαν ποτέ.
Κίνηση που δεν έγινε,
λέξεις που δεν ειπώθηκαν,
όνειρα που δεν άναψαν ποτέ φως.
Ο χρόνος απλώνεται,
σβήνει πριν γεννηθεί,
σε ένα χώρο που δεν άγγιξε ποτέ κανείς.
Υπόγειο —
μια ανάσα αχνή,
ένα σώμα χωρίς βάρος,
μια σιωπή που μόλις ακούγεται.
Κι όμως, υπάρχει,
έστω και σαν φάντασμα,
έστω και σαν σκιά
που δεν αφήνει ίχνη.
Κική Κωνσταντίνου
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ