Γυναίκα, εγώ!
Το όνομά μου: Παρρησία.
Η τέχνη κυλά εντός μου
σαν αίμα αρχέγονο·
με τα χέρια κρατώ τη ζωή,
σα να ’ναι σπαράγματα φωτός.
Η Αγάπη – παραλληλισμός.
Μορφή και αντίστροφο είδωλο·
Στον θάνατο δίνομαι
— απροσδόκητα,
όπως ο ήλιος που σκοντάφτει στη νύχτα.
Ένα θαύμα ανασαίνει μέσα μου.
Μια ελπίδα — αιμορραγεί.
Το φως στα μάτια μου γεννά σκοτάδι.
Και γίνομαι μέρος σου
— αλησμόνητε —
ως σιωπή που δεν τελειώνει.
Γυναίκα, εγώ!
Το όνομά μου: Παρρησία.
Κική Κωνσταντίνου
Το όνομά μου: Παρρησία.
Η τέχνη κυλά εντός μου
σαν αίμα αρχέγονο·
με τα χέρια κρατώ τη ζωή,
σα να ’ναι σπαράγματα φωτός.
Η Αγάπη – παραλληλισμός.
Μορφή και αντίστροφο είδωλο·
Στον θάνατο δίνομαι
— απροσδόκητα,
όπως ο ήλιος που σκοντάφτει στη νύχτα.
Ένα θαύμα ανασαίνει μέσα μου.
Μια ελπίδα — αιμορραγεί.
Το φως στα μάτια μου γεννά σκοτάδι.
Και γίνομαι μέρος σου
— αλησμόνητε —
ως σιωπή που δεν τελειώνει.
Γυναίκα, εγώ!
Το όνομά μου: Παρρησία.
Κική Κωνσταντίνου
- Λήψη συνδέσμου
- X
- Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο
- Άλλες εφαρμογές
Ετικέτες
Ποιήματα
Labels:
Ποιήματα
- Λήψη συνδέσμου
- X
- Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο
- Άλλες εφαρμογές
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ