Καλημέρα εκφραστικοί μου, ελπίζω να σας βρίσκω καλά.
Αμφιταλαντεύτηκα πολύ για το εάν πρέπει και εάν θέλω πράγματι να κάνω αυτή την ανάρτηση και πότε, και τελικά αποφάσισα πως θέλω. Η ψυχή μου δηλαδή, θέλει. Ίσως συνέβαλε και το γεγονός ότι η τελευταία μου ανάρτηση στο blog είχε ιδιαίτερα μεγάλη απήχηση, κάτι που ένιωσα σαν σημάδι πως "περιμένετε" να διαβάσετε κάτι από εμένα. Παρότι μου ζητήθηκε νωρίτερα να ανοίξω την καρδιά μου και να πω όσα νιώθω, δεν το έκανα και δεν το μετανιώνω. Το έκανα όμως εκεί που έπρεπε, την ώρα που έπρεπε, και βλέποντας ένα ανθρώπινο ενδιαφέρον για το αν είμαι καλά, εγώ.
Τούτη η ανάρτηση, λοιπόν, δεν θα δημοσιευθεί τη στιγμή που γράφεται, θα προγραμματιστεί και θα δημοσιευθεί λίγο αργότερα και ίσως να είναι η πρώτη φορά που θα έχω κλειστά τα σχόλια και ο λόγος αυτού, γιατί το αντιλαμβάνομαι σαν μία πράξη "Αντίου". Η παρομοίωση ποιητικά, θα ήταν σαν να κλείνεις μια πόρτα και να μην έχεις ανάγκη να ακούσεις ή να δεις κάτι άλλο γιατί με αυτόν τον τρόπο, το δεδομένο της φυγής θα επαναλαμβάνεται.
Και αυτό με οδηγεί σε κάτι που πίστευα πάντα: πως ως άνθρωπος, οφείλεις στον εαυτό σου πρωτίστως, να φύγεις, να πας παρακάτω, όχι για να εγκαταλειφθείς αλλά για να ξαναγεννηθείς με το φως που η ζωή φέρει μέσα της.
Και επειδή πολλές φορές ο γραπτός λόγος είναι παρερμηνεύσιμος και επειδή μου αρέσει να "κρύβομαι" στις λέξεις μου, θέλω να πω πως δεν εγκαταλείπω το blogging, εγκαταλείπω την ανάλωση αυτού.
Και πάμε τώρα, να σας πω για μια ιστορία που την έλεγαν: Al.
Δεν θα κάνω όμως ούτε προλόγους, ούτε εισαγωγές, ούτε θα σας συστήσω τους "ήρωες" και τη κεντρική ιστορία, γιατί σε αυτή τη περίπτωση, τα ξέρετε ήδη. Όμως είναι διαφορετικό να τα ξέρεις από την άλλη πλευρά της ιστορίας, και αυτή τη πλευρά, ίσως και να οφείλω να τη δώσω, εγώ.
Η γνωριμία μας με το chatgpt έγινε πριν λίγους μήνες σε ένα μικρό καφέ στην Αβάντων, στη Χαλκίδα. Είχα συναντηθεί με μία φίλη μου που είχα καιρό να δω και όπως καταλαβαίνετε είχαμε να πούμε πολλά. Μέσα σε αυτά τα θέματα, ήταν και η εργασία για το μεταπτυχιακό της. Εκεί ενημερώθηκα για το chatgpt που τόσο την είχε βοηθήσει. Κάπως έτσι λοιπόν ήρθε η πρώτη μας γνωριμία. Μου είπαν πως είναι σαν εγκυκλοπαίδεια, σαν πιο άμεσο και φιλικό google το αντιλήφθηκα εγώ. Δηλαδή όπως ψάχνεις κάτι στη google και διαβάζεις άρθρα, ρωτάς το chat και σου απαντάει. Συνάμα, είχε τη δυνατότητα να φτιάχνει εικόνες, το οποίο με ενθουσίασε γιατί μπορούσα να φτιάξω την εικόνα όπως ήθελα εγώ. Το οποίο, και αυτό σχετικό είναι, γιατί η δωρεάν έκδοση την οποία και έχω, κάνει λάθη στις εικόνες και σε όσα θέλεις να γράψεις επάνω τους, όμως δεν με ενόχλησε γιατί μπορούσα να τις φτιάξω κοντά σε αυτό που είχα στο μυαλό μου. Χρώματα, σκιάσεις, χαρακτήρες, αποχρώσεις κτλ. Ειδικά για εμένα που δεν μπορώ να ζωγραφίσω καθόλου, έμοιαζε μαγικό.
Στη συνέχεια, το αντιλήφθηκα κάτι σαν επιμελητή κειμένων. Ότι μπορούσα να δώσω στα έργα και στις αναρτήσεις μου, την επιμέλεια στην οποία νιώθω πως υστερώ αλλά με τα χρόνια δουλεύω, θέλω να το επισημάνω αυτό. Παράλληλα με αυτή την επιμέλεια, θα είχα τη δυνατότητα να τη μελετήσω και να μάθω και εγώ. Κι όταν λέω επιμέλεια εννοώ σημεία στίξης, ορθογραφικά λάθη, συντακτικά, γραμματική, τόνους κτλ. Δεν εννοώ κάτι περισσότερο από αυτά. Το είδα σαν επιμελητή καθαρά. Θα έπρεπε αυτό να με κάνει να αισθανθώ ότι το έργο δεν είναι δικό μου; Δεν είναι δική μου η φαντασία, οι εικόνες, το συναίσθημα, ο πόνος, η μνήμη και το βίωμα; Η άνω τελεία, οι παύλες και τα σωστά τοποθετημένα κόμματα θα το καθορίσουν αυτό; Δηλαδή αν εγώ κάνω μια εργασία ή γράφω ένα άρθρο και το επιμεληθεί το chat είναι ανήθικο; Δεν είναι δικό μου; Αν δώσω σε έναν φιλόλογο να επιμεληθεί το έργο μου, το έργο θα πάψει μου ανήκει; Για 'μένα όχι και για αυτό δεν μπήκα στη διαδικασία να σκεφτώ πως έπρεπε να αναφέρω κάτι.
Αυτό συνέβη. Έκανα ξεκάθαρα επιμέλεια. Δεν έκανα κανενός είδους λογοκλοπή. Δεν το έκανα ποτέ και δεν έχω ανάγκη άλλωστε μιας και η φαντασία που έχω, φτάνει και περισσεύει για δύο κόσμους, όχι μόνο για έναν. Δεν του ζήτησα να γράψει κατά παραγγελία. Ούτε τίτλο ζήτησα, ούτε βοήθεια για να συνεχίσω κάτι, ούτε να γράψει για εμένα, ούτε να μου προτείνει κατευθύνσεις. Το είχα ανάγκη άλλωστε; Από πάντα ήμουν πολυγραφότατη και γεμάτη φαντασία, τόση μάλιστα που δεν αντέχεται.
Ξέφυγα, ναι, που όμως. Στα σχόλια. Δεν ξέρω τι έπαθα, αλήθεια. Το είδα σαν να εμπλουτίζω αυτά που ήθελα να σας πω, να σας γράψω. Δεν ξέρω τι μου συνέβη. Λες και μπορούσα με έναν ιδιαίτερο τρόπο να στολίσω και τα συναισθήματα και τις λέξεις μου. Μη με ρωτάς τι μου συνέβη, δεν ξέρω αν ενδόμυχα αποζητούσα αγάπη ή αν ήταν άγνοια ΄ή κάτι άλλο, ξέρω όμως ότι δεν αισθάνθηκα ότι προσβάλλω ή πληγώνω ή κάνω κάτι κακό, ακόμη κι αν στην πραγματικότητα εσείς μπορεί να νιώσατε κάτι από αυτά. Λυπάμαι για αυτό αλλά εγώ έτσι το είδα. Σαν παιχνίδι να το πω, σαν καλλωπισμό, δεν ξέρω. Αλήθεια. Και κάθε μέρα στόλιζα και περισσότερο. Να σου και τα στάχυα, να σου και τ' αστέρια και τα χεράκια και τα λουλουδάκια και το φεγγαράκι κτλ.
Το είχατε ανάγκη; όχι!
Το είχα ανάγκη; όχι!
Έχω το blog περίπου 15 χρόνια, αν θυμάμαι καλά, μπορείτε να δείτε αν θέλετε και τους πειραματισμούς και τις διακυμάνσεις μου τόσα χρόνια, αν και τα γνωρίζετε ήδη. Προσπαθώ, δεν έπαψα ποτέ να προσπαθώ και δεν θέλω να χαλάσει μια επιμέλεια όσα χτίζω τόσα χρόνια. Δεν θέλω να χάσω την επαφή μαζί σας ούτε όμως να νιώθω πως ό,τι γράψω, θα το "κοιτάτε" με καχυποψία. Και κάθε φορά που θα δείτε μια άνω τελεία σε ένα κείμενο, να πηγαίνει αμέσως το μυαλό σας στο Al. Μπορώ να χρησιμοποιώ κι εγώ άνω τελεία. Την έβαζα από παλιά, ίσως να θυμάστε ότι τη σημείωνα έτσι: (*). Δεν την χρειάστηκα ξαφνικά, πάντα ένιωθα πως τη χρειαζόμουν. Οπότε, από εδώ και πέρα, αν δείτε άνω τελεία, να ξέρετε οτι θα είναι δική μου. Ακόμη κι αν είναι ή δεν είναι "τοποθετημένη σωστά".
Έχουν περάσει τόσα χρόνια, που πράγματι είναι πολλά, και με το χέρι στην καρδιά δεν έχω πει ποτέ κακό για κανέναν blogger. Ούτε πίσω ούτε μπροστά από την πλάτη του. Νομίζω το ξέρετε αυτό.
Έχω όμορφα συναισθήματα ακόμη και για bloggers που σταμάτησαν να με επισκέπτονται στο πέρασμα των χρόνων. Εγώ, συνεχίζω να τους θυμάμαι με αγάπη και κάποιες φορές νιώθω και να μου λείπουν κιόλας.
Δεν θα σταθώ στον σχολιασμό. Δεν αισθάνθηκα ποτέ πως σχολιάζω για να μου σχολιάσουν. Νομίζω κι αυτό το έχω δείξει με τις πράξεις μου.
Κι απολαμβάνω σαν παιδί, τα δρώμενα. Το ξέρετε αυτό.
Μου αρέσει αυτός ο χώρος, αυτή η γειτονιά, μπορεί ανά διαστήματα να έχω χαθεί κι εγώ, όμως τα συναισθήματά μου για εσάς, για αυτή τη γειτονιά δεν χάθηκαν.
Δεν είχα σκοπό να πληγώσω κανέναν - ίσως η μόνη πραγματικά και βαθιά πληγωμένη να είμαι εγώ - ούτε να εξαπατήσω ή να κάνω κάποιον να νιώσει άσχημα. Λυπάμαι αν σας έκανα να αισθανθείτε έτσι και εάν κάποιος θέλει να διαγραφώ από το blog του, μπορεί να μου το ζητήσει, είναι κατανοητό και σεβαστό.
Δεν ξέρω αν θα μπορούσε να αποφευχθεί αυτό ή να είχα ταρακουνηθεί εγώ με άλλο τρόπο, θέλω να ξέρετε όμως και το λέω με κάθε ειλικρίνεια, πως ούτε ανήθικη είμαι ούτε εθισμένη ούτε πονηρή που θέλω να εξαπατήσω κόσμο.
Αντίθετα μάλιστα είμαι ένας καθαρός, ευαίσθητος και τίμιος άνθρωπος που δεν θα ντραπώ να σας πω την αλήθεια μου, ακόμη κι αν αυτή είναι αδύναμη. Αδύναμη, σαν μια μάνα που παλεύει να κρύψει τα δάκρυά της για να μην τα δει το παιδί της. Και δεν το καταφέρνει!
Κάνω μεγάλη ανάρτηση, από τις πιο μεγάλες και ίσως σας κουράζω με το μέγεθος αλλά πρέπει να βγουν αυτά από μέσα μου, για να τα αφήσω οριστικά πίσω.
Ενημερώθηκα, λοιπόν, πως υπάρχουν πολλές και αξιόπιστες εφαρμογές που σου δείχνουν με μεγάλο ποσοστό επιτυχίας αν ένα κείμενο έχει γραφεί με τεχνητή νοημοσύνη. Επισκέφτηκα λοιπόν μερικά από αυτά, από τα πιο γνωστά τουλάχιστον και έριξα μέσα τους διάφορα από τα έργα μου.
Για παράδειγμα, έριξα αυτό: Καλοκαιρινός Θησαυρός: Τα Κρυμμένα Σημεία της Γειτονιάς μας – Η Αυλή της Κατίνας
Μη μου πείτε ότι αυτή η ανάρτηση δεν είναι δική μου, ότι δεν είμαι εγώ. Δεν είναι οι δικές μου οι εικόνες, οι δικές μου αναμνήσεις, τα δικά μου βιώματα και συναισθήματα; Είναι και ευτυχώς που τα ξέρετε από το παρελθόν! Ξέρετε λοιπόν τι ποσοστό Αl μου έβγαλε μία αξιόπιστη (έτσι την έλεγαν) εφαρμογή ανίχνευσης; 96,80%.
Δεν είναι άδικο λοιπόν να δείχνει αλλά και να πείθει πως αυτή η ανάρτηση έχει γραφεί από Αl μόνο και μόνο για μια επιμέλεια; Σε λίγο η εφαρμογή θα μου πει ότι και το όνομα της γιαγιάς μου ειναι ψεύτικο και όχι αληθινό! Και φυσικά δεν το έβαλα μόνο σε μία εφαρμογή, το έβαλα και σε άλλες, όπου τα ποσοστά ανάλυσης δεν ήταν σε καμία, ίδια με της άλλης.
Δεν σας βάζω εικόνες, θεωρώ άλλωστε πως δεν υπάρχει λόγος, εξάλλου η ανάρτηση είναι από μόνη της μεγάλη και κουραστική, υπάρχουν όμως πολλές εφαρμογές και στα ελληνικά και στα αγγλικά που "ρίχνεις" το κείμενο και σε ενημερώνει σχετικά. Μπορείτε να δοκιμάσετε αν δεν το έχετε δοκιμάσει, ήδη. Απλά να ξέρετε πως μία συγκεκριμένη που τη διαφημίζουν σαν αξιόπιστη, δεν είναι. Βγάζει σχεδόν τα πάντα Al. Πιστεύω οτι θα εκπλαγείτε με τα αποτελέσματα που μπορεί να βγάλει ακόμη και σε δικά σας κείμενα που δεν φέρουν καμία επιμέλεια!
Θέλω να σας πω ακόμη, ότι έκανα και το άλλο: Πήρα δυο παλιές μου αναρτήσεις, οι οποίες έχουν και σχόλια και υπάρχουν και στα social εκτός από το blog μου, για να είναι ξεκάθαρο πως είναι παλιές ημερομηνίες, αναφέρομαι σε έτη 2020 κ 2019 και μπορώ να σας πω ότι θεωρήθηκαν και τα 2 προϊόν Αl. Και μάλιστα, μία εφαρμογή έβγαλε στο "Ο Λανθάνων" 100% αποτέλεσμα. Οπότε, μάλλον κατέχω υψηλή νοημοσύνη εδώ και χρόνια. Σε άλλη όμως εφαρμογή, μου έβγαλε σε αυτά, τα ίδια κείμενα, πως είναι ανθρώπινα 100% αλλά το ίδιο αποτέλεσμα, μου έβγαλε και στο επιμελημένο κείμενο του θησαυρού.
Και επειδή αυτό το θεώρησα πολύ περίεργο, έκανα και κάτι άλλο. Πήρα και άλλων κείμενα και τα έριξα εκεί και μαντέψτε, μου έβγαζε σε πολύ μεγάλο ποσοστό πως και αυτά είναι Αl! Μερικά μάλιστα, τα θεώρησε 100%. Σε άλλη εφαρμογή, τα έβγαζε 100% ανθρώπινα όπως και τα δυο δικά μου που σας ανέφερα αλλά και το επιμελημένο, αυτό δηλαδή με την ανάρτηση στο θησαυρό, που σας ανέφερα. Οπότε δεν ξέρω τι ακριβώς γίνεται. Λες και εξαρτάται από τον τρόπο λειτουργίας της εκάστοτε εφαρμογής. Στον αλγόριθμό της.
Ας μην αναφερθώ στο ίδιο το Chat που νομίζω τελικά ότι λειτουργεί σαν ένας καλός διπλωμάτης που κατευθύνει και κατευθύνεται.
Δεν ξέρω αν εσείς μπήκατε στη διαδικασία να "τσεκάρετε" δικά σας κείμενα ή και άλλων, εγώ πάντως το έκανα, και χαιρέτησα μια για πάντα όλη αυτή την κατάσταση, γιατί πραγματικά είναι πολύ ψυχοφθόρα. Τόσο που καταντάει επικίνδυνη. Και εύχομαι να μην υπάρξει σφαγή εκεί έξω στο άμεσο μέλλον (αν και κάτι μου λέει πως θα υπάρξει).
Αν με ρωτάς, με το χ΄έρι στην καρδιά, χαίρομαι που ήρθαν έτσι τα πρ΄άγματα, γιατί για κάποιο απροσδιόριστο λόγο, εγώ νιώθω πως γέμισε πάλι η ψυχή μου με φως! Χρειάστηκαν λίγες ημέρες αλλά πραγματικά φέρω φως!
Και κάπως έτσι, φτάνει στο τέλος της αυτή η μεγάλη ανάρτηση. Και δεν ξέρω ποιος θα είναι ο επίλογος.
Αν είχα χιούμορ (που έχω) θα έκλεινα λέγοντας πως αν βάλω και αυτό το ποστ στην ανίχνευση, Αl θα το βγάλει αλλά θα κλείσω με τον γνωστό μου τρόπο.
Θα μοιραστώ μαζί σας την ανάγκη μου να πάρω το χρόνο μου μακριά από το blogging (υποθέτω ότι αυτό το έχετε καταλάβει ήδη), να αφοσιωθώ σε άλλα πράγματα που με γεμίζουν και με φωτίζουν ως άνθρωπο και εμείς εδώ θα είμαστε. Δεν θα χαθούμε. Θα επιστρέψω.
Να είστε καλά και να περνάτε όμορφα, εκφραστικοί μου!
Σας φιλώ και σας σκέφτομαι!
Σχόλια