ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Εκείνο το κορίτσι…
δεν γνώριζε τίποτα, δεν ήξερε τίποτα.
Συνεχώς έψαχνε, πάντα έψαχνε.
Κάτι αναζητούσε…

Δεν ξέρω γιατί το έκανε αυτό. Κάνω υποθέσεις αλλά δεν είμαι σίγουρη..
Φοβόταν να πει ευθέως - στον άλλον - τι είναι αυτό που έψαχνε, που τόσο λαχταρούσε.
Δεν μου είπε ποτέ. Γιατί γίνεται όλο αυτό, δεν μου είπε ποτέ, δεν εξήγησε κάτι.

Έτσι έφυγε. Σιωπηλά.

Με κοιτούσε πάντα με δυο μάτια - όπου μέσα τους – καθρεπτίζονταν ένα αλλιώτικο ερωτηματικό.
Ένιωθα σαν μια δασκάλα που δεν είχε καμία απάντηση στις άγραφες ερωτήσεις, επειδή εκείνο το παιδί, τη φοβόταν.
Πολλές φορές, καθώς την κοιτάζω, βλέπω μια χαμένη ψύχη που προσπαθεί ανεπιτυχώς να βρει τον δρόμο της, μα πάντα εδώ καταλήγει, να παίζει κρυφτό με την κάθε παράφορη ανομία.

Είναι παράλογο να αγαπάς ανιδιοτελώς τους ανθρώπους και πόσο μάλλον αυτούς που κρύβουν μέσα τους παιδιά. Παιδιά, ως ένα σύμπαν παράλληλο.

Θέλοντας να «μαλακώσω» τον εγωισμό μου – έναντι των μη απατηθέντων ερωτήσεων του κοριτσιού – λέω πως δεν φταίω εγώ. Πως εκείνο το κορίτσι δεν ήθελε να μάθει, δεν είχε την ανάγκη να δει την αλήθεια, την προσμονή. Πείθω τον εαυτό μου πως όλα αυτά ήταν μια συμπεριφορά αναίτια του κοριτσιού με τα μεγάλα μάτια. Με το φεγγάρι καρφωμένο στα δόντια της. Με τα άστρα να λούζουν τις φλέβες της, άργιλο.

Εκείνο το κορίτσι, έπλεκε παραμύθια αναζητώντας μια προσοχή, την οποία​, δεν είχε και ποτέ της. Εκείνο το κορίτσι, ξαφνικά, θυμήθηκα πως το αγαπώ.

Εκείνο το κορίτσι λοιπόν, είχε πορτοκαλί, μακριά, σγουρά μαλλιά. Ατίθασα.
Είχε πράσινα μάτια. Είχε φακίδες, έντονες βλεφαρίδες. Πολύ έντονες, νόμιζες πως λίγο ακόμα και θα σε αγκαλιάσουν. Κι είναι αστείο, αλλά πράγματι μπορούσαν να σε αγκαλιάσουν.

Τα χείλη της ήταν πορτοκαλί χωρίς να είναι βαμμένα, χωρίς ίχνος κραγιόν έμοιαζαν στολισμένα με ένα ηλιοβασίλεμα που ζήλεψε η πλάση.

Μου λείπει κάποιες φορές εκείνο το κορίτσι.
Νιώθω πως δεν το βοήθησα, καταλαβαίνεις;
Και δεν ξέρω αν είναι αργά, αν ακόμη χρειάζεται τη βοήθειά μου ή αν έχει ήδη λυτρωθεί.

Μου λείπει εκείνο το κορίτσι.
Νιώθω πως κάτι ακόμα, κάτι… κάτι… του χρωστάω.
Μια δύναμη μέσα μου, μια αλλιώτικη φωνή - ένας οδυρμός κάποιες φορές - μου δείχνει πως κάτι του χρωστάω. Σαν κάτι να ήθελε να μου πει, να μου δείξει, μα ηθελημένα το παρέβλεπα.

Αυτά τα ερωτηματικά στα μάτια του… σκέφτομαι πολλές φορές, μήπως ήταν οι απαντήσεις.