Το Ζοφερό Δωμάτιο, τους είχε από καιρό, στιγματίσει.
Μέσα σε εκείνο, έκαναν την ανάμνηση παρουσία και την απουσία, την έκαναν ανεξερεύνητη ύπαρξη.
Καθώς η ερημιά μεγάλωνε, η μοναξιά φαινόταν φίλη. Άσπονδη φίλη, ανοήτως ευρηματική.
Εκείνοι οι τοίχοι δεν έλεγαν να γίνουν κάτι άλλο, πέρα από φυλακή. Τους έκανα Κάδρο. Μεταίχμιο Κάδρο, ελαττωματικό, σαν ένα γυαλί που ράγισε μα "κολλάει" συγκινήσεις.
Πίσω από το τζάκι υπάρχει μια αλησμόνητη "θολούρα''. Μοιάζει με έναν κλόουν που προσπαθεί να πιει νερό από ένα πεταμένο τενεκεδάκι. Δεν μου είναι γνωστός.
Καθώς φεύγανε οι εύφορες μνήμες, έτσι, περιτέχνως και αδιακρίτως ενδημικά, το Κάδρο ξεράθηκε σαν ένα σκεπτόμενο δέντρο.
Στον κορμό του, κατοικεί μια Καρδιά.
Την ονόμασα, Κάδρο.
Όχι εκείνο το Κάδρο. Είναι άλλο αυτό.
Μας συνέθλιψε.
~~ Το Κάδρο - Κική Κωνσταντίνου
Πολύ όμορφο, ξεχωριστό Κική. Λάτρεψα και αυτή ειδικά την εικόνα που δένει με τη γραφή και την έμπνευσή σου σε αυτό το ποίημα. Μπράβο κορίτσι μου, μία ακόμα φορά.
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλό μήνα Κική με ωραίες στιγμές , χαρές και υγεία
ΑπάντησηΔιαγραφή