Είχε ξεχάσει πως είναι η αγάπη της μάνας και λες από το πουθενά τη ξαναβρήκε. Μόνο και μόνο για αυτό ένιωθε ευγνώμων για τη σημερινή ημέρα
" Ήταν για ώρες ξαπλωμένη στο κρεβάτι της δίχως να μιλά, δίχως να
αισθάνεται, δίχως να αποζητά τίποτα πέρα από το χάδι της μητέρας της που τόση
ώρα της το παρείχε απλόχερα.
Είχε ξεχάσει πως είναι η αγάπη της μάνας και λες από το πουθενά τη
ξαναβρήκε. Μόνο και μόνο για αυτό ένιωθε ευγνώμων για τη σημερινή ημέρα.
Της αρκούσε που η μητέρα της βρισκόταν καθισμένη στο προσκέφαλό της, τη
κοιτούσε με απεριόριστη αγάπη και τη χάιδευε με τον ίδιο τρόπο ακριβώς τρόπο, όπως
όταν ήταν μωρό.
Η πόρτα χτύπησε μια φορά και η ησυχία του δωματίου διασπάστηκε.
«Παρακαλώ» Ακούστηκε η φωνή της μητέρας δίχως να σταματήσει λεπτό το χάδι
της.
«Η Μάρθα είμαι κυρία».
«Πέρασε καλή μου» ακούστηκε μια φωνή που έμοιαζε πλέον να ξεθωριάζει.
Η πόρτα άνοιξε και η κάπως χαμένη
και προβληματισμένη Μάρθα εισέβαλλε στο δωμάτιο κρατώντας ένα δίσκο με χαμομήλι
και δυο κουλουράκια.
«Αυτά είναι για σας δεσποινίς» Είπε στην Οφηλία αφήνοντας το περιεχόμενο
του δίσκου επάνω στο κομοδίνο.
«Δε θέλω τίποτα Μάρθα». Ακούστηκε η κλαμένη μα πάνω απ’ όλα πληγωμένη
φωνή της.
«Μα δεσποινίς μου…»
«Δε πειράζει Μάρθα, θα αναλάβω εγώ», αποκρίθηκε η μητέρα.
Η Μάρθα κοίταξε με συμπόνια την Οφηλία και κουνώντας δύσπιστα το κεφάλι
της απομακρύνθηκε. Πριν φύγει εντελώς από το δωμάτιο κοίταξε ερευνητικά την
Ανδρονίκη και εκείνη της χαμογέλασε καθησυχαστικά.
Η γυναικεία φιγούρα εξαφανίστηκε στον ίσκιο του διαδρόμου…
«Πιες το χαμομήλι σου αγάπη μου, θα σου κάνει καλό, θα σε ηρεμήσει»
απευθύνθηκε στη μικρή.
Η Οφηλία υπάκουσε και εξεπλάγην με τον εαυτό της για τη στάση που κράτησε.
Τελικά η παρουσία της μητέρας της στη ζωή της ήταν πιο κυρίαρχη και ουσιαστική
απ όσο είχε πιστέψει. Μακάρι να ήταν πάντα έτσι μαζί της. Αυτό ήθελε! Αυτό
ευχόταν! Γι’ αυτό πλέον προσευχόταν!
Είχε πιει σχεδόν το μισό χαμαίμηλο όταν η Ανδρονίκη έσπασε τη σιωπή του
δωματίου.
«Νομίζω πως ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για αυτό που συνέβη πριν λίγες ώρες».
«Όχι δεν θέλω» Φώναξε και το φλιτζάνι άρχισε να συγκρούεται με το πιάτο
που το συνόδευε λόγω των τρεμάμενων χεριών της.
Έτρεμε στη ιδέα πως η μητέρα της θα έπαυε πλέον να την συμπονά και να τη νιώθει
ολοκληρωτικά, σαν αυτό το συναίσθημα που εισέπραττε τουλάχιστον εκείνη τη
στιγμή και το είχε ανάγκη όσο τίποτε άλλο στον κόσμο.
Η Ανδρονίκη, σα να κατάλαβε το φόβο της μικρής την αγκάλιασε τρυφερά και
τη κοίταξε με τέτοιο τρόπο που η Οφηλία επείσθη πως το μόνο που ήθελε ήταν να
μιλήσουν και το βλέμμα της μαρτυρούσε πως θα ήταν συνήγορός της και όχι
αντίδικός της, όπως είθισται τα τελευταία χρόνια.
«Τι θέλεις να πούμε;» Συμφώνησε διαλλακτικά.
«Είναι αλήθεια αυτό που είπε ο νεαρός Δέντης;» Τη κοίταξε επίμονα σα να
κρεμόταν η ζωή της από την απάντηση της μικρής.
«Τι ακριβώς σας είπε δηλαδή;» Αναρωτήθηκε με υπεκφυγές"
~ H Αγάπη Δηλώνει Παρών - Κική Κωνσταντίνου
Photo credit Alexandra Mouriopoulou
Τοποθεσία: Κέφαλος Κως
Ευχαριστούμε πολύ λατρεμένη μου!! Μαζί σου, σε όλα τα ταξίδια! Με συγκινεί η αγάπη σου!
Photo credit Alexandra Mouriopoulou
Τοποθεσία: Κέφαλος Κως
Ευχαριστούμε πολύ λατρεμένη μου!! Μαζί σου, σε όλα τα ταξίδια! Με συγκινεί η αγάπη σου!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ