Ήθελε να βλέπει το όνομά της γραμμένο με λατινικούς χαρακτήρες, γιατί νόμιζε πως έτσι, θα κατάφερνε να πιει νερό από την χρυσή κανάτα των - άλλοτε - ηλιθίων.
Ήθελε να μιλάει για γνώση, γιατί νόμιζε πως με αυτόν τον τρόπο, παρήγαγε έργο. Εγωιστικό έργο. Το μόνο της μέλημα, ήταν να βγει στην επιφάνεια, από την αφελή της μοίρα.
Νόμιζε πως μιλώντας για ήττες και λάθη, θα γινόταν δυνατή, μα ο κύριος στόχος της, ήταν να βγει μπροστά, στην αρένα.
Νόμιζε πως γρατζουνώντας ένα φτερό αετού σε ένα ξύλινο δοχείο, θα έφτιαχνε ήχο. Η πρόθυμη σκέψη της ήταν, το χλωμό πρόσωπο της ψυχής που αποτυπωνόταν στο δέρμα της, να αντικρίσει τον Ήλιο που ήθελε μόνο για εκείνη.
Όλον δικό της!
Αποκλειστικά δικόν της!
Καταστροφικά δικόν της!
Νόμιζε πως οι στίχοι, οι νότες, τα χρώματα και τα Νέον φώτα, της άνηκαν. Υποστήριζε πως τα αγαπά. Η πηγαία της επιθυμία, να φανεί διορατικά, σε έναν βυθισμένο κήπο.
Τη λυπήθηκα...
Τη θυμάμαι, τη ξεχνάω...
Λυπάμαι που την θυμάμαι έτσι.
Ενίοτε, τη συμπονώ. Περισσότερο όμως, της πλέκω όμορφους ρόλους.
Είναι, η Κήπος μου.
~~ Η Κήπος μου - Κική Κωνσταντίνου
Στάθηκα στον Κήπο σου Κική μου. Φεύγω από εδώ με ένα χαμόγελο. Με ακόμα ένα χαμόγελο. Όπως αυτά που νιώθω σαν διαβάζω κείμενά σου. Ένα χαμόγελο που το προκαλούν τα συναισθήματα που απολαμβάνουμε εδώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό Σαββατοκύριακο κορίτσι μου.
Καλή Κυριακή Κική μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντα φεύγω ευχαριστημένη από τα γραφόμενά σου.
Να είσαι καλά και φιλάκια πολλά
Καλημερα και καλη εβδομαδα!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο πιο πιθανό, να υποδύεται συνεχεια ρολους!