Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ακόμη και οι πέτρες ύμνησαν μαζί τους τη νίκη της αγάπης… Ακόμη και τα χελιδόνια «κελάηδησαν» περήφανα στον ουρανό!


 
 
"Ο Πέτρος βρισκόταν έξω από το σπίτι του. Καθόταν στο πλατύσκαλο και με το βλέμμα καρφωμένο στο έδαφος έδειχνε χαμένος στις σκέψεις του. Το στραβό του κασκέτο ήταν τοποθετημένο δίπλα του και έμοιαζε ταλαιπωρημένο πολύ. Το επάνω μέρος του ήταν μπηγμένο προς τα μέσα. Ποιός ξέρει πόσες φορές έμπηξε μέσα του τα οργισμένα του δάχτυλα για να ξεσπάσει τον πόνο και τον θυμό του.
Ένα ζαχαρί φόρεμα βρέθηκε ξάφνου στο οπτικό του πεδίο. Σήκωσε αργά αργά τα βλέφαρα και αντίκρισε ένα όμορφο πρόσωπο να τον κοιτάει με λατρεία.
«Σας έπεσε αυτό» Του είπε ευλαβικά και ένα χαμόγελο στόλισε το κοραλλένια της χείλη.
Στη δεξιά της παλάμη υπήρχε η φυσαρμόνικά του. Καλογυαλισμένη, χωρίς καμιά εκδορά, ήταν όπως ακριβώς την θυμόταν.
Τέντωσε απαλά τη χούφτα της προς το μέρος του και το χαμόγελο της μεγάλωσε.
Τη κοίταξε θαμπωμένος. Φοβήθηκε πως ήταν όνειρο και θα ξύπνησε αλλά το ταρακούνημα στο κεφάλι του του επιβεβαίωσε πως αυτό που ζει είναι πραγματικότητα. Χαμογέλασε στραβά και ατσούμπαλα. Έξυσε ελαφρώς το κεφάλι του και οι κόρες των ματιών του διαστάλθηκαν.
«Πώς ήξερες που να τη βρεις;» Ρώτησε χαμογελώντας αμήχανα και έγειρε το κεφάλι του στο πλάι.
«Όταν χάσεις την καρδιά σου, ξέρεις πώς να την βρεις! Είναι απλό! Ακολουθείς τους χτύπους της!» Ακούστηκε η τρυφερή φωνή της Οφηλίας και ευθύς ο Πέτρος την τράβηξε κοντά του.
Έβαλε την φυσαρμόνικα στο στόμα του, τη στερέωσε καλά ανάμεσα στο δικό του στόμα και στο δικό της, έμπλεξε τα δάχτυλα του στα δάχτυλα της και τις χάρισε από απόσταση αναπνοής μια μουσική που όμοια δεν είχε ξανακούσει. Ένα μουσικό όργανο, δυο αναπνοές, ένας χαρακτηριστικός ήχος αγάπης.
Ένας μικρός γδούπος ακούστηκε. Η φυσαρμόνικα έπεσε απαλά στο έδαφος. Δυο χείλη σμίξανε και η αγάπη ως τρόπαιο νίκης υψώθηκε στα ουράνια.
Ακόμη και οι πέτρες ύμνησαν μαζί τους τη νίκη της αγάπης… Ακόμη και τα χελιδόνια «κελάηδησαν» περήφανα στον ουρανό!"


~~ H Αγάπη Δηλώνει Παρών - Κική Κωνσταντίνου

Photo credit Alexandra Mouriopoulou
Τοποθεσία: Κέφαλος Κως

Ευχαριστούμε πολύ λατρεμένη μου!! Μαζί σου, σε όλα τα ταξίδια! Με συγκινεί η αγάπη σου!

Σχόλια

  1. Όμορφο απόσπασμα Κική μου! Από ένα σου έργο που τόσο έχουμε αγαπήσει. Στέλνω την καλησπέρα μου και τις ευχές μου για ένα όμορφο Σαββατοκύριακο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Η Μουσταλευριά

Καλημέρα εκφραστικοί μου! Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Σήμερα ένιωσα την ανάγκη να γράψω ένα διήγημα από εκείνα, τα αγαπημένα, που με γυρίζουν τόσο πίσω, σε μια ζεστή αγκαλιά… Ήταν απόγευμα, πριν λίγες μέρες, όταν με κέρασαν μια μουσταλευριά από ένα μικρό μίνι μάρκετ της γειτονιάς μου. Το φτιάχνει μια τοπική, οικογενειακή επιχείρηση. Δεν ξέρω αν ήταν η γεύση της, η υφή της ή η μυρωδιά του μούστου που με χτύπησε κατευθείαν στην καρδιά. Πάντως, δεν ήταν ούτε τόσο νόστιμη ούτε τόσο όμορφη (εξωτερικά) όπως ήταν η δική της. Ξαφνικά βρέθηκα αλλού. Σαν να γύρισα πίσω, πολλά χρόνια πριν. Εκεί, στο χωριό… Στην αυλή της γιαγιάς, της δικής μου της λεβέντισσας. Με το χώμα να μυρίζει φθινόπωρο και τα τζιτζίκια να έχουν πια σωπάσει. Με τα ρούχα πλυμένα στο πλυσταριό και έπειτα απλωμένα στο  σχοινί και το πατητήρι γεμάτο σταφύλια που μας περίμεναν υπομονετικά. Κι όλα αυτά πλαισιωμένα με τη μυρωδιά του ασβέστη όταν ασβέστωνε το σπίτι της. Η εποχή του τρύγου… Αχ, αυτή η εποχή πόσο γρήγορα πάντ...

ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ.

Τα μάτια της είναι δυο άντρα όπου σπινθηρίζει αόριστα το μυστήριο, και το βλέμμα της φωτίζει σαν αστραπή: είναι μια έκρηξη μέσα στα σκότη… Υπάρχουν γυναίκες που εμπνέουν την επιθυμία να τις νικήσεις και να τις απολαύσεις… αλλά αυτή εδώ σου γεννάει τον πόθο να πεθάνεις αργά κάτω απ’ το βλέμμα της (Σαρλ Μπωντλαίρ, από το ποίημα «Η επιθυμία της περιγραφής»)