ΠΑΜΕ ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΣΥΡΟ; ΝΑ ΞΑΠΟΣΤΑΣΟΥΜΕ ΣΤΙΣ ΦΗΜΙΣΜΕΝΕΣ ΠΛΑΤΕΙΕΣ ΤΗΣ;

Νοερά, εκφραστικοί μου. :)

Καλοκαίρι διανύουμε, ζέστη έχουμε, ανάγκη διακοπών σε κάποιο νησί, λίγο - πολύ, όλοι νιώθουμε,  "χρωστάω" και εγώ φωτογραφικό υλικό που θεωρώ ιδανικό για αυτές τις μέρες, οπότε.... για ελάτε μαζί μου να ταξιδέψουμε, να δούμε και να μάθουμε.

Ξεναγός μας, η Γιάννα, το Συριανό μας κορίτσι:

Tα Λάφυρα στην Πλατεία Μιαούλη, στην Ερμούπολη Σύρου. 

 

Φωτογραφία ίσως από το πιο αναγνωρίσιμο σημείο του νησιού: Την πλατεία Μιαούλη με φόντο το Δημαρχείο Σύρου-Ερμούπολης. Χτίστηκε το 1876 από τον αρχιτέκτονα Έρνστ Τσίλλερ. 

Ιστορία της πλατείας

Στις αρχές του 19ου αιώνα, η έκταση της πλατείας ήταν αμμώδης και το μοναδικό κτίσμα που υπήρχε, ήταν το περιβόλι της οικογένειας Σαλάχα στα βορειοδυτικά, που διέθετε δύο πηγάδια, από τα οποία διάφοροι έποικοι αγόραζαν νερό εκείνα τα χρόνια. Το περιβόλι αυτό αγοράστηκε από τον Δήμο Ερμουπόλεως το 1847 και αμέσως ανατέθηκε στο Βαυαρό αρχιτέκτονα Βίλχελμ φον Βάιλερ ((Wilhelm von Weiler) να δημιουργήσει σχέδιο για τη διαμόρφωση της πλατείας. Αποφασίστηκε να ονομαστεί «Πλατεία Όθωνος» προς τιμήν του πρώτου βασιλιά της χώρας.
Την εποχή εκείνη, η έκταση είχε καλυφθεί από κάθε είδους μικρά κτίρια (καπηλειά, αλογόμυλοι και παραπήγματα), ενώ τον ελεύθερο χώρο καταλάμβαναν κάθε τόσο αυτοσχέδια θεάματα, όπως του Ιταλού θαυματοποιού Γιαμπατίστα (1845) και το ξύλινο αμφιθέατρο του Γερμανού Λαμπεργέρ (1853). Μέσα στα επόμενα χρόνια, ωστόσο, άρχισαν να χτίζονται τα γύρω κτίρια στα πρότυπα των ευρωπαϊκών και κυρίως ιταλικών πόλεων, δίνοντας έτσι σχήμα στην πλατεία, ενώ οι διάφοροι πωλητές εγκαταστάθηκαν πλέον στο νεόκτιστο Παντοπωλείο (1855). Το 1860 αποπερατώθηκε μια πρώτη ισοπέδωση του εδάφους.

Ο αδριάντας του Ανδρέα Μιαούλη.

Τον Οκτώβριο του 1862, οι κάτοικοι του νησιού πληροφορήθηκαν στην πλατεία την έξωση του Όθωνα και λίγες ημέρες αργότερα (15 Οκτωβρίου), η πλατεία μετονομάστηκε σε «Πλατεία Λεωτσάκου» προς τιμήν του Νικόλαου Λεωτσάκου, διοικητή μικρού σχετικά στρατιωτικού τμήματος της Σύρου, ο οποίος στις 28 Φεβρουαρίου 1862 τέθηκε επικεφαλής της στρατιωτικής φρουράς της Ερμούπολης που επιχείρησε να απελευθερώσει τους πολιτικούς κρατούμενους στην Κύθνο. Στην αποτυχημένη εκείνη εκστρατεία (γνωστή και ως Κυθνιακά), ο Λεωτσάκος σκοτώθηκε μαζί με τον αξιωματικό Μωραϊτίνη και τον φοιτητή Σκαρβέλη.
Ακολούθησε το χτίσιμο της Λέσχης το 1863. Το 1868, το μεσαίο τμήμα της πλατείας απέκτησε λιθόστρωτο δάπεδο από μάρμαρα Τήνου, ενώ το 1870 συμπληρώθηκε η πλακόστρωση και των υπόλοιπων τμημάτων. Το 1876, θεμελιώθηκε το δημαρχείο και η πλατεία άρχισε να παίρνει τη σημερινή της μορφή. Το 1889, έγιναν τα αποκαλυπτήρια του αδριάντα του Ανδρέα Μιαούλη και η πλατεία μετονομάστηκε σε «Πλατεία Μιαούλη».
Γρήγορα η πλατεία έγινε ο τόπος συγκέντρωσης των κατοίκων της πόλης. Το 1912, πλήθος κόσμου υποδέχτηκε τον Ελευθέριο Βενιζέλο, ενώ το 1917 αποδοκιμάστηκε έντονα ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος.
Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ιταλικά στρατεύματα αποβιβάστηκαν στη Σύρο τον Μάιο του 1941, γεγονός που συνετέλεσε στην παρακμή της Ερμούπολης εκείνη την εποχή. Πάντως, Έλληνες και Ιταλοί γιόρτασαν μαζί την αναγγελία για την υπογραφή ανακωχής μεταξύ Ιταλίας και Συμμάχων από το μεγάφωνο της πλατείας. Λίγο αργότερα όμως, το νησί πέρασε στη δικαιοδοσία των Γερμανών, οι οποίοι βομβάρδισαν την ανατολική πλευρά της πλατείας τον Σεπτέμβριο του 1944 προκαλώντας σοβαρές ζημιές.

Η πλατεία σήμερα

Σήμερα, στην πλατεία στεγάζονται το δημαρχείο του Δήμου Σύρου - Ερμούπολης, το Ιστορικό Αρχείο Σύρου καθώς και η Δημοτική Βιβλιοθήκη Ερμουπόλεως, ενώ είναι πάντοτε το θέατρο των παρελάσεων και κάθε είδους εορταστικών δρωμένων που εκδηλώνονται στο νησί καθ' όλη τη διάρκεια του έτους.
Σε πολύ κοντινή απόσταση βρίσκονται ο Ιερός Μητροπολιτικός Ναός της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος και το ιστορικό 1ο Γυμνάσιο Ερμούπολης (βορειοδυτικά), το Θέατρο Απόλλων και ο Ιερός Ναός του Αγίου Νικολάου (βορειοανατολικά) και το λιμάνι της Ερμούπολης (νότια).

 

Ο Ανδρέας "Μιαούλης" - Βώκος (Ύδρα 20 Μαΐου 1769 – Πειραιάς 11 Ιουνίου 1835) ήταν Έλληνας καραβοκύρης, δηλαδή πλοιοκτήτης, ο οποίος διαδραμάτισε πρωταγωνιστικό ρόλο στην επανάσταση του 1821, ως διοικητής ναύαρχος του ελληνικού στόλου, αλλά και στη μετέπειτα πολιτική ζωή του τόπου, με αποκορύφωμα την ανταρσία της Ύδρας κατά του Καποδίστρια, που είχε ως αποτέλεσμα την πυρπόληση του εθνικού στόλου στον Πόρο. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του τιμήθηκε πλείστες φορές από το οθωνικό καθεστώς, ενώ συμπεριλήφθηκε και στην τριμελή επιτροπή που προσέφερε το στέμμα στον νεαρό τότε Όθωνα. Υπήρξε ο γενάρχης της οικογένειας των Μιαούληδων και γιος του ήταν ο μετέπειτα πρωθυπουργός της Ελλάδας, Αθανάσιος Μιαούλης.
Η προσφορά του τιμάται κάθε χρόνο στα Μιαούλεια, φεστιβάλ το οποίο είναι αφιερωμένο στη στρατιωτική δράση του Ανδρέα Μιαούλη κατά τη διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα των Ελλήνων (1821-1827).

 Tα Λάφυρα στην Πλατεία Μιαούλη, στην Ερμούπολη Σύρου. 

Στην πλατεία Μάρκου Βαμβακάρη στην Άνω Σύρο με την προτομή του μεγάλου Ρεμπέτη. Εκεί βρίσκεται και το Μουσείο του Μάρκου. Ουσιαστικά, σε μουσείο έχει μετατραπεί το παλαιό διώροφο σπίτι του. Λειτουργεί από το 1995 και μέσα υπάρχουν τα προσωπικά του αντικείμενα.

Το Μουσείο Μάρκου Βαμβακάρη άρχισε να λειτουργεί το 1995, είκοσι τρία χρόνια μετά από εκείνο τον Φεβρουάριο που η φωνή του δάσκαλου του ρεμπέτικου τραγουδιού έσβησε στη Νίκαια - Πειραιά.

Η ιδέα για τη δημιουργία του είχε συλληφθεί από παλιά, όταν δόθηκε το όνομά του σε ένα δρόμο της Απάνω Χώρας και το 1987 επανήλθε στο προσκήνιο, όταν διαμορφώθηκε και η ομώνυμη πλατεία με την προτομή του με σκοπό να τιμήσει το μεγάλο τροβαδούρο και μουσικοσυνθέτη, που γεννήθηκε στην Άνω Σύρο το 1905 και ο οποίος έγινε γνωστός τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό με τα ρεμπέτικα τραγούδια του, ιδίως με την «Φραγκοσυριανή».

Πρόκειται για ένα παλαιό διώροφο σπίτι στον κεντρικό δρόμο της Απάνω Χώρας, στην οδό Αγίου Σεβαστιανού 3, το οποίο αναπαλαιώθηκε, προκειμένου να φιλοξενήσει τα προσωπικά αντικείμενα του Μάρκου Βαμβακάρη.

Οι φίλοι του Μάρκου θα συναντήσουν στο Μουσείο, φωτογραφίες και προσωπικά ενθυμήματά του, το διαβατήριο που δεν πρόλαβε να χρησιμοποιήσει, την ταυτότητά του, ρούχα και παπούτσια του (ο Μάρκος λάτρευε τα παπούτσια – είχε δε περί τα 50 ζευγάρια) χειρόγραφα κείμενα, το δαχτυλίδι και το ρολόι του, εργαλεία του (τανάλιες, μαχαιράκια κ.λ.π.) που κρατούσε, όταν δεν είχε αγκαλιά το μπουζούκι του, ακόμη και κάποια πολύ προσωπικά αντικείμενα, που παραχωρήθηκαν από την οικογένειά του.

Ο Δήμος Σύρου Ερμούπολης φιλοδοξεί, μέσα από το Μουσείο, να κάνει ακόμη περισσότερο γνωστή, τη ζωή και την τέχνη του Μάρκου Βαμβακάρη, που παρουσιάζουν ένα θαυμάσιο πεδίο για έρευνα και ίσως ακόμη να κλονίσει κάποιους εύκολους χαρακτηρισμούς όπως το «τραγούδι του τεκέ και της φυλακής» και κάποιες θεωρίες σχετικά με το ρεμπέτικο τραγούδι και την ιστορία του.

Το Μουσείο είναι ανοικτό από την 1^η Ιουνίου έως τα τέλη Σεπτεμβρίου καθημερινά από τις 11 π.μ. – 14.00 μ.μ. και από τις 19.00 μ.μ – 22.00 μ.μ. 

 

Πηγές: 

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BB%CE%B1%CF%84%CE%B5%CE%AF%CE%B1_%CE%9C%CE%B9%CE%B1%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B7

 

http://www.e-kyklades.gr/travel/showroom/tourism/MARKOS_VAMVAKARIS_MUSEUM?lang=el 

 

 

Εκφραστικοί μου, δεν τελειώσαμε ακόμη εμείς.

Έχουμε συνέχεια στο ταξίδι αυτό μιας και το Συριανό μας κορίτσι μου έχει στείλει κι άλλες φωτογραφίες, από πέρυσι βέβαια, που ανέβασα στο φεισμπουκ αλλά εδώ όχι. Κάλλιο αργά παρά ποτέ  δε λέει η παροιμία όμως; ;)

 

Εδώ φίλοι μου, μπορείτε να θυμηθείτε την πρώτη μας βόλτα στο πανέμορφο αυτό νησί: http://ekfrastite.blogspot.gr/2015/10/blog-post_2.html 

 

Γιάννα μου, αγαπημένη!!

Ευχαριστώ πάρα πολύ!

 

Όμορφη μέρα σε όλους σας, φίλοι.

Την αγάπη μου.