Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΦΥΓΟΚΕΝΤΡΟΣ ΔΥΝΑΜΗ

Κυκλικό
Φωτογραφία του Κώστα Ορδόλη
 
Άραγε πώς γεννιέται
από ένα τίποτα η επιθυμία;

Πώς η επιθυμία γίνεται έρωτας,
ο έρωτας πως αλλάζει
σε μακρινή ανάμνηση;

Άραγε πως μπορεί
η ανάμνηση να σβήνει
μες στο τίποτα;

Κυκλικό, Τίτλος Πατρίκιος

Η φωτογραφία είναι του Κώστα Ορδόλη και τη βρήκα εδώ: http://www.pemptousia.gr/2014/12/dio-ellines-fotografi-sto-verolino/
 

 Ο Κώστας Ορδόλης γράφει για τη σειρά των φωτογραφιών «Αθήνα, Αγγελικό και Μαύρο Φως»: «Η φωτογραφία μου δεν παρουσιάζει συγκεκριμένα γεγονότα, δεν καταγράφει, δεν τεκμηριώνει, δεν ενισχύει το βλέμμα που καταλήγει στο «συμβαίνει κάτι τέτοιο;». Προσπαθεί να δημιουργήσει μιαν ατμόσφαιρα, να αποκαλύψει συγκινήσεις, να κοιτάξει αμυδρά φώτα και παραμορφωμένες σκιές, να εξερευνήσει τα χαρακτηριστικά τού σημερινού άσπρου και μαύρου, τις φόρμες και τα στυλ, όλα αυτά τα αναρίθμητα ερεθίσματα της καθημερινής ζωής, τα οποία συνθέτουν την νέα οπτική πραγματικότητα στα μάτια των Ελλήνων κατά την περίοδο της κρίσης. Το γεγονός, όντως, δεν κατέχει κυρίαρχη θέση στις φωτογραφίες μου. Είναι ο απόηχός του που με ενδιαφέρει περισσότερο. Η ατμόσφαιρα που γεννά κάτι και παρατείνεται ακολουθώντας το. Όχι τόσο οι άνθρωποι, όσο τα σημάδια τους, τα ίχνη τους, η σκόνη που σηκώνουν στο πέρασμά τους, οποιαδήποτε ανάμνηση μπορεί να δημιουργηθεί από το εφήμερο θρόισμα της παρουσίας τους γύρω μας. Αυτό που επιδιώκω δεν είναι τόσο να μιλήσω για την κατάσταση των ανθρώπων, όσο να αναδημιουργήσω τη ζωή τους μέσα από την φωτογραφία. Χρησιμοποιώντας προσωπικές οπτικές φόρμες επιχειρώ να αρθρώσω σαφή φωτογραφικό λόγο».
«Ο χώρος που τον απασχόλησε από παλιά ήταν αυτός της λεγόμενης φωτογραφίας δρόμου. Μιας φωτογραφίας φαινομενικά εύκολης και ουσιαστικά εξαιρετικά δύσκολης, μια και η απουσία συγκεκριμένης αισθητικής και νοηματικής πρότασης (όπως συνήθως συμβαίνει) την καθιστά τις περισσότερες φορές απελπιστικά πληκτική… Ο Κώστας Ορδόλης διαθέτει μιαν αθωότητα, η οποία δεν έχει ανάγκη από την παραμικρή επιτήδευση», γράφει για τον φωτογράφο ο Πλάτων Ριβέλης,[2] με αφορμή το βιβλίο του Kώστα Ορδόλη, «Αττική – Αγγελικό και μαύρο φως», που κυκλοφόρησε το 1998, από τις εκδόσεις Ίνδικτος.

Κώστας Ορδόλης έχει σπουδάσει Οικονομικά στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο της Αθήνας και Marketing στο McGill University του Μόντρεαλ. Εργάζεται στη Δ.Ε.Η. ως διευθυντής Ενεργειακών Υπηρεσιών. Προτιμάει να αυτοαποκαλείται «μανιακός εραστής της φωτογραφίας δρόμου». Υπηρέτησε την ασπρόμαυρη αναλογική φωτογραφία περισσότερο από 30 χρόνια. Η τελευταία του δουλειά βασίζεται στην αναζήτηση νέων φορμών αφήγησης και περιγραφής πόλεων, περιοχών και εικόνων που συνθέτουν τα σκηνικά της ελληνικής καθημερινότητας.



Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Nέο Διαδικτυακό Δρώμενο - Καλοκαιρινός Θησαυρός: Τα Κρυμμένα Σημεία της Γειτονιάς μας - Η Βρύση «Μαυρομαντήλα»

Καλημέρα, εκφραστικοί μου φίλοι! Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Υπάρχει χώρος και όρεξη για ένα ακόμη καλοκαιρινό διαδικτυακό δρώμενο στη γειτονιά μας; Νομίζω πως ναι! 😉 Ελάτε λοιπόν να σας παρουσιάσω τη δική μου ιδέα, η οποία εύχομαι να μην σας μπερδέψει, αλλά αντίθετα να σας βάλει στη διαδικασία της συμμετοχής και του μοιράσματος — η οποία, φυσικά, είναι ανοιχτή και αφορά όλο το καλοκαίρι. Εύχομαι να την απολαύσετε! Το concept είναι απλό: 🌞 Καλοκαιρινός Θησαυρός: Τα Κρυμμένα Σημεία της Γειτονιάς μας 🌿 Έχεις κάποιο αγαπημένο, κρυφό σημείο στη γειτονιά που λίγοι γνωρίζουν; Εκείνη τη γωνιά που σε μαγεύει, το μικρό μονοπάτι που ανακαλύπτεις στα καλοκαιρινά σου περπατήματα ή το μυστικό μέρος με την πιο όμορφη θέα; 📸 Μοιράσου μαζί μας μια φωτογραφία, ένα βίντεο, ένα τραγούδι ή ήχο που στο θυμίζει, μια ιστορία ή μια σύντομη περιγραφή. Αν θέλεις, πρόσθεσε και οδηγίες για να το βρούμε κι εμείς! Ας φτιάξουμε μαζί έναν χάρτη με τους μικρούς θησαυρούς που κρύβει η γειτονιά μας — να τα αν...

Ντύθηκε Θάλασσα

Ντύθηκε θάλασσα, όχι για να εντυπωσιάσει — αλλά γιατί δεν άντεχε πια να είναι στεριά. Άφησε πίσω της τους δρόμους, τα χαρτιά με τις εκκρεμότητες, τις λέξεις που δεν ειπώθηκαν ποτέ. Έπλεξε τα μαλλιά της με φύκια, φρόντισε να μπλέξει μέσα κι έναν μικρό ιππόκαμπο. Κανείς δεν τον είδε να κρύβεται, παρά μόνο ο άνεμος, που της μιλούσε σαν παλιός εραστής. Αστερίες για πιάστρες. Λευκά, χρυσά, κοκκινωπά — έστεκαν ήσυχα πάνω στους κυματισμούς των μαλλιών της, σαν να ήξεραν πως εκεί ανήκουν. Το φόρεμά της από διάφανο νερό. Στιγμές που κυλούν, λάμψεις ήλιου, μυστικά που άκουσαν τα βράχια και κράτησαν. Στο λαιμό της κρεμόταν ένα κοχύλι. Αν το πλησίαζες, θα άκουγες τη φωνή της — όχι να λέει λόγια, αλλά να τραγουδά παλιούς αποχαιρετισμούς. Περπατούσε ξυπόλυτη στην άμμο. Τα πόδια της δεν άφηναν ίχνη, λες και η γη δεν ήθελε να την κρατήσει, λες και της έδινε την ελευθερία να φεύγει όποτε το θελήσει. Πίσω της, τα παιδιά την φώναζαν "θεά", οι γέροι την κοιτούσαν με τα μάτ...