Κυβέλη, το δέρμα που μιλά - Κεφάλαιο 2: Το άγγιγμα που δεν πόνεσε

Καλημέρα και καλό μήνα, εκφραστικοί μου!

Ελπίζω να σας βρίσκω καλά  ή έστω, όσο γίνεται καλύτερα μέσα στις μέρες που τρέχουν σαν νερό.
Εγώ, για να είμαι ειλικρινής, δεν είμαι στα καλύτερά μου. Υπάρχουν στιγμές που οι λέξεις και τα συναισθήματα βαραίνουν και δεν βρίσκουν εύκολα τον δρόμο τους προς τα έξω. Κι αυτή είναι μία από αυτές τις στιγμές. Δεν έχω τη διάθεση να πω πολλά, ούτε τη δύναμη να ξεδιπλώσω όσα με βαραίνουν.

Παρόλα αυτά, κι επειδή είμαι εδώ -κι αυτό από μόνο του έχει τη δική του σημασία- θέλω να μοιραστώ μαζί σας το δεύτερο κεφάλαιο της Κυβέλης.
Ένα κομμάτι από τον εσωτερικό μου κόσμο που προσπαθεί να βρει φωνή μέσα από τη γραφή και το μοίρασμα.

Αν δεν γνωρίζεις τι είναι η Κυβέλη και ποιο είναι το ταξίδι της, μπορείς να ξεκινήσεις από την αρχή, δηλαδή διάβασε για το εγχείρημα, γνώρισε την ιστορία, μπες στον κόσμο της και αφέσου...  Εδώ θα βρεις το πρώτο κεφάλαιο και το εισαγωγικό μου σημείωμα: Η Κυβέλη - Κεφάλαιο 1

 

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2: Το άγγιγμα που δεν πόνεσε

Για καιρό απέφευγα την ιδέα της φροντίδας. Ήταν σαν να μην άξιζα την απλή, καθημερινή τρυφερότητα που τόσοι άλλοι θεωρούσαν δεδομένη. Το σώμα μου κουβαλούσε βαριά φορτία από παλιές πληγές, και η ιδέα να το αγγίξω με αγάπη έμοιαζε σχεδόν αδύνατη.

Όμως αυτή η μέρα ήταν διαφορετική. Ένιωθα μια παράξενη ανάγκη, μια επιθυμία να κάνω ένα μικρό βήμα, μια πράξη που δεν ήταν μόνο εξωτερική περιποίηση, αλλά μια αργή, τρυφερή συμφιλίωση με τον εαυτό μου. Και τότε, εκεί μπροστά μου, βρέθηκε ένα μικρό βαζάκι.

Το βαζάκι ήταν μικρό, στρογγυλό, από γυαλί με ματ επιφάνεια που έπαιζε με το φως του δωματίου, σαν να έκρυβε μέσα του μια στιγμή ηρεμίας που τόσο είχα ανάγκη.

Το καπάκι άνοιξε με ένα απαλό κλικ, όχι βιαστικό, αλλά προσεκτικό, σαν να ήθελε να μην διαταράξει τη σιωπή της στιγμής. Μια σιωπή που σαν πηλός έπλαθε τη δική της ανάγκη.

Δεν θυμόμουν πώς βρέθηκε στα χέρια μου. Ίσως κάποιος κοντινός άνθρωπος να μου το είχε δώσει. Αλλά καθώς το κοίταζα, κατάλαβα ότι δεν ήταν απλώς ένα δώρο, ήταν η παρουσία όλων αυτών που με φρόντιζαν με τρόπο αόρατο. Κάθε χείλος που χαμογέλασε για μένα ή μαζί με εμένα, κάθε χέρι που με στήριξε, κάθε ψίθυρος αγάπης που ποτέ δεν άκουσα φωναχτά, όλα είχαν συσσωρευτεί μέσα σε αυτό το βαζάκι. Η κρέμα ήταν η υλική υπόσχεση της φροντίδας των ανθρώπων γύρω μου, μια συλλογική αγκαλιά που με προσκαλούσε να δεχτώ τον εαυτό μου.

Μέσα, η κρέμα ήταν λευκή, με βελούδινη υφή που θύμιζε αφρό σύννεφου. Η μυρωδιά της δεν ήταν βαριά ή τεχνητή, αλλά απλή, σχεδόν φυσική, κάτι ανάμεσα σε χαμομήλι και φρέσκο μετάξι.

Κράτησα λίγη κρέμα στα δάχτυλά μου και ένιωσα το βάρος της αγάπης, μέσα από τα χέρια και τις καρδιές των άλλων. Δεν ήταν  μια απλή κίνηση φροντίδας. Ήταν η αρχή μιας νέας σχέσης με το σώμα μου, με το δέρμα μου, με εμένα, μέσα σε ένα δίκτυο σιωπηλής τρυφερότητας που υπήρχε πάντα γύρω μου.

Και τότε, χωρίς βιασύνη, άγγιξα το δέρμα μου. Οι κοκκινίλες μου με κοίταξαν. Δεν ήταν πια πληγές που ήθελαν να κρυφτούν. Ήταν ιστορίες, χαραγμένες με πόνο, αγάπη, φόβο, και ελπίδα. Δεν ήταν εχθροί. Ήταν μέρη μου... Μέρη που περίμεναν υπομονετικά να τα αγγίξω με καλοσύνη.

Άγγιξα το μέτωπό μου, εκεί που η επιδερμίδα ήταν λεπτή, ευάλωτη, ξεφλουδισμένη και με έτσουζε αλύπητα. Πέρασα απαλά στα ζυγωματικά μου, που είχαν μάθει να σφίγγουν και να χλομιάζουν, όταν κοιτούσα τον καθρέφτη. Έφτασα στον λαιμό μου, εκεί που το δέρμα μιλούσε με σιωπές και μικρές αναταράξεις. Τα δάχτυλά μου πήγαιναν αργά, χωρίς βιασύνη. Ήταν μια συνομιλία χωρίς λόγια. Ένα τραγούδι επιστροφής, που σιγοτραγουδούσε για το τώρα.

Και τότε, το δέρμα μου… δεν αντέδρασε όπως παλιά. Δεν έτρεμε, δεν έκαιγε, δεν φώναζε! Ήπιε, αναστέναξε, σαν να φώναζε: «Επιτέλους! Επιτέλους ήρθε η στιγμή να αφεθώ!»

Δεν ένιωσα όμορφη, όπως «υπόσχονται» τα περιοδικά και οι διαφημίσεις, αλλά ένιωσα ένα συναίσθημα άκρως αληθινό... Είδα, θα έλεγα, εκείνη την ομορφιά που δεν χαρίζεται, αλλά την κερδίζεις. Και την κερδίζεις όταν τα βρεις με τον εαυτό σου!

Για πρώτη φορά, μετά από καιρό, δεν ένιωσα ανάγκη να κρυφτώ. Γιατί, εκείνη τη στιγμή, είχα αρχίσει να βλέπω εγώ εμένα. Με τα μάτια της αποδοχής, της αγάπης, της φροντίδας.

Κάθε άγγιγμα της κρέμας ήταν μια υπενθύμιση ότι δεν ήμουν ποτέ μόνη,  η αγάπη των άλλων είχε γίνει ένα άγγιγμα που διαπερνούσε την ίδια μου την ψυχή. Ήταν η αρχή μιας μικρής επανάστασης. Το σώμα μου και η ψυχή μου μπορούσαν να δεχτούν φροντίδα χωρίς πόνο, χωρίς ντροπή, χωρίς φόβο.

Η φροντίδα που έδινα στο δέρμα μου ήταν στην ουσία, μια καθημερινή προσευχή για τον εαυτό μου, αλλά και μια σιωπηλή ανταπόδοση σε όλους όσους είχαν αφήσει κομμάτια της τρυφερότητάς τους σε εμένα. Αυτή η στιγμή, μικρή και απλή, έγινε η αφετηρία μιας μεγάλης μεταμόρφωσης.

Το δέρμα μου, με τα σημάδια και τις ατέλειές του, δεν ήταν πια ένα τυχαίο καμουφλάζ, ούτε ένας τοίχος που με χώριζε από τον κόσμο. Ήταν ο χάρτης της ύπαρξής μου, ένα ζωντανό βιβλίο γραμμένο με γραμμές πόνου και χαράς, φόβου και θάρρους, ντροπής και ελπίδας. Κάθε απαλό χάδι πάνω του ήταν σαν να άνοιγα μια παλιά πληγή, όχι για να πονέσω, αλλά για να την αναγνωρίσω, να την τιμήσω, να την αφήσω να ανασάνει.

Και τότε κατάλαβα πως η φροντίδα δεν ήταν μόνο μια εξωτερική πράξη. Ήταν η αλληγορία όλων των ανθρώπων που νοιάζονταν για μένα. Μια αθόρυβη, αλλά ζωντανή παρουσία, που μου επέτρεπε να αγαπήσω τον ίδιο μου τον εαυτό. Να γνωριστούμε και να αγαπηθούμε από την αρχή. Αυτή την αρχή που τόσο ζεστά μας περιβάλλει...

Για χρόνια, είχα κρατήσει σιωπηλές ερωτήσεις κρυμμένες μέσα μου. Ερωτήσεις που δεν ζητούσαν απάντηση, αλλά απεγνωσμένα ζητούσαν ελευθερία. Και αυτή η κρέμα, ένα άγγιγμα της ανθρωπιάς που με γαλήνευε, με βοήθησε να ξεκινήσω να δίνω τις απαντήσεις που χρειαζόμουν. 

 __________ Συνεχίζεται____________

 

 

Αυτό ήταν το δεύτερο κεφάλαιο, εκφραστικοί μου.

Με βάση όσα μοιράστηκα μαζί σας στο πρώτο κεφάλαιο, στο εισαγωγικό μου σημείωμα και με βάση όσα διαβάσατε μόλις, η ιδέα μου ήταν σε αυτό το κεφάλαιο να μπορούσαν να ενταχθούν κρέμες της εταιρείες που θα συνεργαζόμασταν για το δωρεάν βιβλίο που ήθελα να κυκλοφορήσει.  

Εύχομαι να σας αρέσει και να ταξιδέψετε μαζί του.

Σας φιλώ και σας εύχομαι μια όμορφη εβδομάδα.

Να περνάτε όμορφα!