ΕΚΦΡΑΣΟΥ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

  Φως που ανατέλλει αργά. Σκιά που γλιστρά ανάμεσα στα δάχτυλα. Κάθε λεπτό εύθραυστο, σαν νερό που κυλάει χωρίς φράγμα.   Πουλιά στον ανοιχτό ουρανό. Φτερά που χτυπούν αργά, η καρδιά ακολουθεί τον ρυθμό τους, χωρίς προορισμό, μόνο πνοή, μόνο πτήση.   Σκέψεις σαν σπίθες που αιωρούνται. Δεν έχουν δρόμο, δεν χρειάζονται χάρτη. Απλώς καίνε απαλά, μέσα στο στήθος, αφήνοντας ίχνη φωτός στον αέρα.   Νύχτα που βαραίνει σαν πέτρα, η κούραση που τρώει τα πόδια, δίψα για ανάσα που δεν έρχεται, κι όμως η φλόγα μένει — αθόρυβη, αέναη, δυνατή.   Χαρτί ανοικτό, χωρίς κριτή. Λέξεις που γεννιούνται γίνονται φως, μονοπάτια που ανοίγουν μέσα μου, αναπνοές που φτερουγίζουν, σιωπές που φωνάζουν.   Ο δρόμος είναι παραμύθι, κάθε ανάσα ένα ταξίδι, κάθε φτερούγισμα ένας χτύπος καρδιάς, κάθε φως μια υπόσχεση.   Ανάσα. Σιωπή. Κύκλος. Φλόγα που ανεβαίνει, αέρας που γεμίζει πνοή, πουλιά που φεύγουν, επιστρέφουν, χορεύουν.   Δεν χρειάζονται ονόματα. Ούτε συγχώρεση. Η δύναμη υπ...