ΕΚΦΡΑΣΟΥ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

  Πηγή "Τελειώνει ο Σεπτέμβρης. Είναι ώρα να σου πω πόσο δύσκολο ήταν να μην πεθάνω". Roque Dalton, Ποιήματα (Ώρα της Στάχτης) . μτφρ.: Βασίλης Λαλιώτης. Πηγή:  Cultural News - Πολιτιστικά Νέα   Καλημέρα εκφραστικοί μου, ελπίζω να σας βρίσκω καλά! Μοιράζομαι μαζί σας κάτι που διάβασα πριν λίγο και το βρήκα συγκλονιστικό.  Εμένα ο Σεπτέμβρης μου ήταν πολύ πολύ δύσκολος μήνας (και δεν αναφέρομαι στο Al), που θέλω πραγματικά να τον αφήσω πίσω, βιάζομαι να τον αποχαιρετήσω και κρατιέμαι με νύχια και με δόντια να μη πω από σήμερα καλό μήνα.  Όμως, διαβάζοντας τους επάνω στίχους σήμερα (που τυχαία "πετάχτηκαν" μπροστά μου), με άγγιξαν τόσο πολύ (παρολη την υπερβολή που θα μπορούσαν να κρύβουν γιατί δεν ήξερα) και θέλησα να δω ποιος τους έγραψε, γιατί τους έγραψε και ένιωσα οτι υπάρχει μια θέση ανάρτησης στο blog μου για αυτό σήμερα.  Και έτσι γίνεται αυτή η δημοσίευση "από το πουθενά" αλλά αυτά τα ξαφνικά ειναι και τα πιο ωραία! Τον γνωρίζετε εσείς; Έχετε δια...

  Στάθηκα μπροστά του.   Ο καθρέφτης ήταν συνηθισμένος, χωρίς κορνίζα, χωρίς μνήμη, ένας τοίχος που κουράστηκε να με βλέπει και ξέχασε οτι αντικατοπτρίζει ανθρώπους.   Το πρόσωπο απέναντι δεν είναι δικό μου. Ίσως είναι μίας άλλης,  μίας άλλης που έζησε μέσα μου χρόνια, χωρίς να χτυπήσει την πόρτα για να αποκαλυφθεί.   Τα μάτια — δυο ρωγμές που έσταζαν υγρή απορία. Σαν κάτι να ήθελαν να φωνάξουν μα πνίγονταν στο ίδιο τους το βάθος.   Η ανάσα… αργή, τεμαχισμένη, σάμπως να δικάζεται για κάθε «θέλω» που δεν έγινε «είμαι».   Έβγαλα τα ρούχα μου. Ένα - ένα. Όχι για να γδυθώ. Μα για ν' απελευθερωθώ απ' ό,τι με τσάκιζε.   Κι όμως... κάθε στρώση που έφευγε, μου αποκάλυπτε περισσότερη σκιά τόση σκιά που φοβήθηκα.    Η γυναίκα στον καθρέφτη είχε στόμα αλλά δεν μιλούσε. Είχε φωνή αλλά έβγαζε μόνο βουβό νερό, σαν αυτό που κρατάνε οι σπηλιές στις καταιγίδες.   Ένιωθα το νερό να ανεβαίνει.   Πρώτα στους αστραγάλους, μετά στα γόνατα, ύστε...

Καλημέρα εκφραστικοί μου! Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Σήμερα ένιωσα την ανάγκη να γράψω ένα διήγημα από εκείνα, τα αγαπημένα, που με γυρίζουν τόσο πίσω, σε μια ζεστή αγκαλιά… Ήταν απόγευμα, πριν λίγες μέρες, όταν με κέρασαν μια μουσταλευριά από ένα μικρό μίνι μάρκετ της γειτονιάς μου. Το φτιάχνει μια τοπική, οικογενειακή επιχείρηση. Δεν ξέρω αν ήταν η γεύση της, η υφή της ή η μυρωδιά του μούστου που με χτύπησε κατευθείαν στην καρδιά. Πάντως, δεν ήταν ούτε τόσο νόστιμη ούτε τόσο όμορφη (εξωτερικά) όπως ήταν η δική της. Ξαφνικά βρέθηκα αλλού. Σαν να γύρισα πίσω, πολλά χρόνια πριν. Εκεί, στο χωριό… Στην αυλή της γιαγιάς, της δικής μου της λεβέντισσας. Με το χώμα να μυρίζει φθινόπωρο και τα τζιτζίκια να έχουν πια σωπάσει. Με τα ρούχα πλυμένα στο πλυσταριό και έπειτα απλωμένα στο  σχοινί και το πατητήρι γεμάτο σταφύλια που μας περίμεναν υπομονετικά. Κι όλα αυτά πλαισιωμένα με τη μυρωδιά του ασβέστη όταν ασβέστωνε το σπίτι της. Η εποχή του τρύγου… Αχ, αυτή η εποχή πόσο γρήγορα πάντ...

Καλημέρα εκφραστικοί μου, ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Α μφιταλαντεύτηκα πολύ για το εάν πρέπει και εάν θέλω πράγματι να κάνω αυτή την ανάρτηση και πότε, και τελικά αποφάσισα πως θέλω. Η ψυχή μου δηλαδή, θέλει.  Ί σως συνέβαλε και το γεγονός ότι η τελευταία μου ανάρτηση στο blog είχε ιδιαίτερα μεγάλη απήχηση, κάτι που ένιωσα σαν σημάδι πως "περιμένετε" να διαβάσετε κάτι από εμένα.   Παρότι μου ζητήθηκε νωρίτερα να ανοίξω την καρδιά μου και να πω όσα νιώθω, δεν το έκανα και δεν το μετανιώνω. Το έκανα όμως εκεί που έπρεπε, την ώρα που έπρεπε, και βλέποντας ένα ανθρώπινο ενδιαφέρον για το αν είμαι καλά, εγώ.  Τούτη η ανάρτηση, λοιπόν, δεν θα δημοσιευθεί τη στιγμή που γράφεται, θα προγραμματιστεί και θα δημοσιευθεί λίγο αργότερα και ίσως να είναι η πρώτη φορά που θα έχω κλειστά τα σχόλια και ο λόγος αυτού, γιατί το αντιλαμβάνομαι σαν μία πράξη "Αντίου".  Η παρομοίωση ποιητικά, θα ήταν σαν να κλείνεις μια πόρτα και να μην έχεις ανάγκη να ακούσεις ή να δεις κάτι άλλο γιατί...

    Είναι ευλογία και βάρος μαζί, να κρατάς την αγάπη και το όνειρο ζωντανά, σε έναν κόσμο που σε ξεχνά, σε έναν κόσμο που τρέχει μόνο για να επιβιώσει. Είναι ευχή, γιατί η ψυχή σου παραμένει φωτεινή. Είναι κατάρα, γιατί συχνά μένεις μόνος, παρεξηγημένος, ξεχασμένος. Κι όμως, εκεί βρίσκεται η αλήθεια: να συνεχίζεις να αγαπάς, να συνεχίζεις να ονειρεύεσαι, να συνεχίζεις να θυμάσαι ποιος είσαι, ακόμα κι όταν ο κόσμος γύρω σου προσπαθεί να σε κάνει να το ξεχάσεις. Κική Κωνσταντίνου   _____________   Καλημέρα εκφραστικοί μου, ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Εχθές βράδυ μας ταρακούνησε ο σεισμός. Εγώ δεν τον κατάλαβα — ευτυχώς, γιατί πάντα με φόβιζαν. Από ότι έμαθα όμως, ήταν αρκετά δυνατός, με διάρκεια και φόβο για όσους τον ένιωσαν. Θα περάσει κι αυτό. Στην Εύβοια, άλλωστε, είμαστε μαθημένοι. Σας φιλώ και σας εύχομαι μια όμορφη μέρα!  🌸  

  Στη γωνιά του παλιού μαγαζιού, κάτω απ’ τους δείκτες που γύρναγαν αθόρυβα, στεκόταν ένα κορίτσι. Όχι παιδί. Όχι γυναίκα. Μια σκέψη με φόρεμα και φιτίλι από χρόνον. Τα μάτια της — μικρά τζάμια — κοιτούσαν δυο κούκλες που έμοιαζαν ζωντανές. Είχαν φωνή από πορσελάνη και χέρια δεμένα με βελούδο αναμονής. "Ήμουν κι εγώ εκεί", είπε το κορίτσι, χωρίς να το πει. Το άκουσε μόνο το φως και μια σκόνη παλιάς σονάτας που αιωρούνταν πίσω απ’ τη βιτρίνα. Τα μαλλιά της είχαν μνήμες από παραμύθια, κουρδισμένα με άγνοια κι ευχή. Φορούσε ένα φόρεμα πλεγμένο με υποσχέσεις παλιών παιχνιδιών και μια καμπανούλα στην παλάμη που μόνο οι χαμένοι χρόνοι αναγνώριζαν. "Δεν ήρθα να αγοράσω", έμοιαζε να λέει, "ήρθα να θυμηθώ πώς ήταν να είμαι ξεχασμένη". Και τότε… μία απ’ τις κούκλες της έκλεισε το μάτι. Ίσως από ρεύμα. Ίσως από όνειρο. Ίσως επειδή τα παραμύθια δεν αντέχουν να μένουν ακίνητα όταν τα κοιτάς με αλήθεια. - Κική Κωνσταντίνου Δεν φαντάστηκα — ούτε ζήτησα — να γράφω ποίηση....

Δεν είναι όλες οι λέξεις αποτέλεσμα σκέψης. Κάποιες γεννιούνται απ’ το δέρμα. Από ένα ρίγος. Από μια εσωτερική πίεση που δεν έχει όνομα, μόνο κατεύθυνση: προς τα έξω . Το γράψιμο δεν είναι μονάχα λογική ή τεχνική. Δεν ξεκινά πάντα από ένα "θέμα", ούτε περιμένει έμπνευση. Πολλές φορές ξεκινά από έναν κόμπο. Έναν ήχο που δεν έγινε φωνή. Ένα βάρος στον θώρακα που δεν φεύγει αλλιώς. Υπάρχουν λέξεις που κουβαλάει το σώμα πολύ πριν τις σκεφτείς. Καθώς περπατάς. Καθώς σωπαίνεις. Καθώς προσπαθείς να συνεχίσεις "κανονικά". Η σιωπή δεν είναι πάντα ησυχία Κάποιες σιωπές δεν είναι γαλήνιες. Είναι γεμάτες. Πυκνές. Πιεστικές. Το σώμα τις κρατά. Τις αποθηκεύει. Και κάποια στιγμή, όσο κι αν προσπαθείς να τις αγνοήσεις, θα βρουν τον τρόπο να εμφανιστούν: σε μια αϋπνία χωρίς λόγο, σε μια ανεξήγητη ευαισθησία, σε ένα "δεν αντέχω" που ξεστομίζεται ξαφνικά για κάτι ασήμαντο. Δεν φταις εσύ. Δεν είσαι αδύναμος. Το σώμα απλώς έχει φτάσει στο σημείο όπου οι λέξεις...

  Η λύτρωση δεν είναι στιγμιαία· δεν είναι μια πράξη που συντελείται μεμιάς, ούτε ένα συναίσθημα που αναδύεται ξαφνικά. Είναι ένα ταξίδι – βαθύ, μοναχικό και απαιτητικό. Είναι η πορεία μέσα από τις λέξεις και, κυρίως, μέσα από τον ίδιο μας τον εαυτό. Το γράψιμο γίνεται το μέσο. Όχι για να ξεφύγουμε, αλλά για να συναντήσουμε. Να συναντήσουμε τον εσωτερικό μας κόσμο, τις πληγές μας, τους φόβους και τις ενοχές που συνήθως θάβονται κάτω από τη σιωπή. Κι εκεί, σε αυτό το άβολο και ενίοτε σκοτεινό τοπίο, αρχίζει να ξετυλίγεται η λύτρωση. Η λύτρωση έρχεται με τις λέξεις που αφήνεις να κυλήσουν από μέσα σου. Με τις ιστορίες που τολμάς να φέρεις στο φως, ακόμη κι όταν σε φοβίζουν. Με την ειλικρίνεια που απαιτείς από τον εαυτό σου, όταν αποφασίζεις να μην κρυφτείς άλλο πίσω από μάσκες. Το γράψιμο, όταν γίνεται αληθινό, είναι πράξη γενναιότητας. Δεν αποφεύγεις τον πόνο όταν γράφεις για να λυτρωθείς – τον αγκαλιάζεις. Τον κοιτάς κατάματα. Και με κάθε λέξη που γράφεις, αρχίζεις να του δίνεις...

Το γράψιμο δεν είναι απλά μια διαδικασία έκφρασης ή καταγραφής σκέψεων· είναι μια βαθιά και ανεξάντλητη μορφή έρωτα. Ένας έρωτας που δεν τελειώνει ποτέ, ένας έρωτας που αιωρείται στον αέρα κάθε λέξης, κάθε πρότασης, κάθε σημείου στίξης. Το γράψιμο είναι ο ρυθμός της καρδιάς που χτυπά μέσα στις λέξεις, είναι το φιλί που δίνεις στα άγνωστα συναισθήματα και στις κρυμμένες πλευρές του εαυτού σου. Ο έρωτας που ξεκινά χωρίς αρχή και χωρίς τέλος Όταν γράφεις, βυθίζεσαι σε έναν κόσμο όπου ο χρόνος χάνει το νόημά του. Δεν ξέρεις πότε ξεκίνησε αυτός ο έρωτας ούτε πότε θα τελειώσει. Είναι ένας κύκλος που συνεχώς ανανεώνεται, που σε παρασέρνει να αναζητάς νέες λέξεις, νέες φράσεις, νέες ιστορίες. Κάθε λέξη που γραπώνεις είναι μια υπόσχεση, ένα άγγιγμα που σε φέρνει πιο κοντά στο άγνωστο, σε έναν κόσμο που περιμένει να τον ανακαλύψεις. Αυτή η αίσθηση της επαφής με κάτι πέρα από σένα είναι η ουσία του γραψίματος ως έρωτα. Δεν είναι μόνο η ιστορία που γεννιέται, αλλά και η ίδια η διαδικασία της δη...

  «Όταν γράφεις με την ψυχή, δεν είσαι συγγραφέας∙ είσαι μάρτυρας.» – Κική Κωνσταντίνου Υπάρχουν στιγμές που η γραφή δεν είναι επιλογή, αλλά ανάγκη. Δεν γεννιέται από την επιθυμία να δημιουργήσεις κάτι όμορφο ή να εντυπωσιάσεις∙ γεννιέται από μια εσωτερική φλόγα που καίει και ζητάει διέξοδο. Η ψυχή, κουρασμένη από τη σιωπή, αναζητά τρόπο να μιλήσει. Και τότε γεννιέται ο λόγος που δεν είναι προϊόν λογικής επεξεργασίας, αλλά κατάθεση βιώματος. Η συγγραφή που ξεκινά από την ψυχή δεν είναι τέχνη με την κλασική έννοια∙ είναι μαρτυρία. Ο συγγραφέας παύει να είναι «τεχνίτης λέξεων» και γίνεται μάρτυρας των εμπειριών, των σκέψεων, των φόβων και των ονείρων του. Κάθε φράση είναι μια ομολογία∙ άλλοτε γλυκιά, άλλοτε σκληρή, μα πάντα αληθινή. Η δύναμη της γραφής δεν βρίσκεται στην τελειότητα των προτάσεων, αλλά στην αυθεντικότητα. Μπορεί ένα κείμενο να είναι γεμάτο ατέλειες, κι όμως να σε συνταράζει, γιατί μέσα του υπάρχει η αλήθεια που δεν κρύβεται. Αντιθέτως, μπορεί να είναι τεχνικά άρ...