Αφέθηκα εκεί…
Στο βράχο που μυρίζει θαλασσινή σιωπή.
Κάτω απ’ το βλέμμα ενός μπλε καραβιού που δεν ήρθε για να με σώσει –
μόνο για να με δει να βουλιάζω όμορφα.
Είμαι το βιβλίο που δεν διάβασες ποτέ μέχρι τέλους.
Αυτό που κρατούσες σφιχτά, αλλά άφησες πρώτο.
Οι σελίδες μου δεν πετάνε, βαραίνουν.
Είναι γεμάτες πρόσωπα που δεν σου μίλησαν ποτέ — μόνο σε κοίταζαν.
Κι αν φύσηξε λίγο παραπάνω, δεν ήταν ο άνεμος.
Ήμουν εγώ που ήθελα να πέσω.
Να χαθώ εκεί που τελειώνουν οι λέξεις και ξεκινάει η αλήθεια.
Κική Κωνσταντίνου
Μού αρέσει αυτός ο λυρικός λόγος της φυγής, του χασίματος. Έρχεται αργά να σε αγκαλιάσει, να σβήσει πάνω σου με μια γλυκιά θλίψη. Καλησπέρα, Κική μου.
ΑπάντησηΔιαγραφή