ΕΚΦΡΑΣΟΥ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

  Στη γωνιά του παλιού μαγαζιού, κάτω απ’ τους δείκτες που γύρναγαν αθόρυβα, στεκόταν ένα κορίτσι. Όχι παιδί. Όχι γυναίκα. Μια σκέψη με φόρεμα και φιτίλι από χρόνον. Τα μάτια της — μικρά τζάμια — κοιτούσαν δυο κούκλες που έμοιαζαν ζωντανές. Είχαν φωνή από πορσελάνη και χέρια δεμένα με βελούδο αναμονής. "Ήμουν κι εγώ εκεί", είπε το κορίτσι, χωρίς να το πει. Το άκουσε μόνο το φως και μια σκόνη παλιάς σονάτας που αιωρούνταν πίσω απ’ τη βιτρίνα. Τα μαλλιά της είχαν μνήμες από παραμύθια, κουρδισμένα με άγνοια κι ευχή. Φορούσε ένα φόρεμα πλεγμένο με υποσχέσεις παλιών παιχνιδιών και μια καμπανούλα στην παλάμη που μόνο οι χαμένοι χρόνοι αναγνώριζαν. "Δεν ήρθα να αγοράσω", έμοιαζε να λέει, "ήρθα να θυμηθώ πώς ήταν να είμαι ξεχασμένη". Και τότε… μία απ’ τις κούκλες της έκλεισε το μάτι. Ίσως από ρεύμα. Ίσως από όνειρο. Ίσως επειδή τα παραμύθια δεν αντέχουν να μένουν ακίνητα όταν τα κοιτάς με αλήθεια. - Κική Κωνσταντίνου Δεν φαντάστηκα — ούτε ζήτησα — να γράφω ποίηση....

Δεν είναι όλες οι λέξεις αποτέλεσμα σκέψης. Κάποιες γεννιούνται απ’ το δέρμα. Από ένα ρίγος. Από μια εσωτερική πίεση που δεν έχει όνομα, μόνο κατεύθυνση: προς τα έξω . Το γράψιμο δεν είναι μονάχα λογική ή τεχνική. Δεν ξεκινά πάντα από ένα "θέμα", ούτε περιμένει έμπνευση. Πολλές φορές ξεκινά από έναν κόμπο. Έναν ήχο που δεν έγινε φωνή. Ένα βάρος στον θώρακα που δεν φεύγει αλλιώς. Υπάρχουν λέξεις που κουβαλάει το σώμα πολύ πριν τις σκεφτείς. Καθώς περπατάς. Καθώς σωπαίνεις. Καθώς προσπαθείς να συνεχίσεις "κανονικά". Η σιωπή δεν είναι πάντα ησυχία Κάποιες σιωπές δεν είναι γαλήνιες. Είναι γεμάτες. Πυκνές. Πιεστικές. Το σώμα τις κρατά. Τις αποθηκεύει. Και κάποια στιγμή, όσο κι αν προσπαθείς να τις αγνοήσεις, θα βρουν τον τρόπο να εμφανιστούν: σε μια αϋπνία χωρίς λόγο, σε μια ανεξήγητη ευαισθησία, σε ένα "δεν αντέχω" που ξεστομίζεται ξαφνικά για κάτι ασήμαντο. Δεν φταις εσύ. Δεν είσαι αδύναμος. Το σώμα απλώς έχει φτάσει στο σημείο όπου οι λέξεις...

  Η λύτρωση δεν είναι στιγμιαία· δεν είναι μια πράξη που συντελείται μεμιάς, ούτε ένα συναίσθημα που αναδύεται ξαφνικά. Είναι ένα ταξίδι – βαθύ, μοναχικό και απαιτητικό. Είναι η πορεία μέσα από τις λέξεις και, κυρίως, μέσα από τον ίδιο μας τον εαυτό. Το γράψιμο γίνεται το μέσο. Όχι για να ξεφύγουμε, αλλά για να συναντήσουμε. Να συναντήσουμε τον εσωτερικό μας κόσμο, τις πληγές μας, τους φόβους και τις ενοχές που συνήθως θάβονται κάτω από τη σιωπή. Κι εκεί, σε αυτό το άβολο και ενίοτε σκοτεινό τοπίο, αρχίζει να ξετυλίγεται η λύτρωση. Η λύτρωση έρχεται με τις λέξεις που αφήνεις να κυλήσουν από μέσα σου. Με τις ιστορίες που τολμάς να φέρεις στο φως, ακόμη κι όταν σε φοβίζουν. Με την ειλικρίνεια που απαιτείς από τον εαυτό σου, όταν αποφασίζεις να μην κρυφτείς άλλο πίσω από μάσκες. Το γράψιμο, όταν γίνεται αληθινό, είναι πράξη γενναιότητας. Δεν αποφεύγεις τον πόνο όταν γράφεις για να λυτρωθείς – τον αγκαλιάζεις. Τον κοιτάς κατάματα. Και με κάθε λέξη που γράφεις, αρχίζεις να του δίνεις...

Το γράψιμο δεν είναι απλά μια διαδικασία έκφρασης ή καταγραφής σκέψεων· είναι μια βαθιά και ανεξάντλητη μορφή έρωτα. Ένας έρωτας που δεν τελειώνει ποτέ, ένας έρωτας που αιωρείται στον αέρα κάθε λέξης, κάθε πρότασης, κάθε σημείου στίξης. Το γράψιμο είναι ο ρυθμός της καρδιάς που χτυπά μέσα στις λέξεις, είναι το φιλί που δίνεις στα άγνωστα συναισθήματα και στις κρυμμένες πλευρές του εαυτού σου. Ο έρωτας που ξεκινά χωρίς αρχή και χωρίς τέλος Όταν γράφεις, βυθίζεσαι σε έναν κόσμο όπου ο χρόνος χάνει το νόημά του. Δεν ξέρεις πότε ξεκίνησε αυτός ο έρωτας ούτε πότε θα τελειώσει. Είναι ένας κύκλος που συνεχώς ανανεώνεται, που σε παρασέρνει να αναζητάς νέες λέξεις, νέες φράσεις, νέες ιστορίες. Κάθε λέξη που γραπώνεις είναι μια υπόσχεση, ένα άγγιγμα που σε φέρνει πιο κοντά στο άγνωστο, σε έναν κόσμο που περιμένει να τον ανακαλύψεις. Αυτή η αίσθηση της επαφής με κάτι πέρα από σένα είναι η ουσία του γραψίματος ως έρωτα. Δεν είναι μόνο η ιστορία που γεννιέται, αλλά και η ίδια η διαδικασία της δη...

  «Όταν γράφεις με την ψυχή, δεν είσαι συγγραφέας∙ είσαι μάρτυρας.» – Κική Κωνσταντίνου Υπάρχουν στιγμές που η γραφή δεν είναι επιλογή, αλλά ανάγκη. Δεν γεννιέται από την επιθυμία να δημιουργήσεις κάτι όμορφο ή να εντυπωσιάσεις∙ γεννιέται από μια εσωτερική φλόγα που καίει και ζητάει διέξοδο. Η ψυχή, κουρασμένη από τη σιωπή, αναζητά τρόπο να μιλήσει. Και τότε γεννιέται ο λόγος που δεν είναι προϊόν λογικής επεξεργασίας, αλλά κατάθεση βιώματος. Η συγγραφή που ξεκινά από την ψυχή δεν είναι τέχνη με την κλασική έννοια∙ είναι μαρτυρία. Ο συγγραφέας παύει να είναι «τεχνίτης λέξεων» και γίνεται μάρτυρας των εμπειριών, των σκέψεων, των φόβων και των ονείρων του. Κάθε φράση είναι μια ομολογία∙ άλλοτε γλυκιά, άλλοτε σκληρή, μα πάντα αληθινή. Η δύναμη της γραφής δεν βρίσκεται στην τελειότητα των προτάσεων, αλλά στην αυθεντικότητα. Μπορεί ένα κείμενο να είναι γεμάτο ατέλειες, κι όμως να σε συνταράζει, γιατί μέσα του υπάρχει η αλήθεια που δεν κρύβεται. Αντιθέτως, μπορεί να είναι τεχνικά άρ...

  Η έμπνευση... Συχνά την φανταζόμαστε σαν κάτι γαλήνιο· μια μούσα που έρχεται αθόρυβα, ένα απαλό χάδι της ψυχής. Κι όμως, η αλήθεια είναι διαφορετική. Η έμπνευση δεν γεννιέται μόνο σε στιγμές ηρεμίας· πολλές φορές ξεσπά μέσα σε θύελλες. Αναδύεται από τις πληγές, από τους σιωπηλούς κόμπους στον λαιμό, από εκείνες τις ώρες που ο πόνος μοιάζει να σε καταπίνει. Ο πόνος έχει έναν παράξενο τρόπο να αποκαλύπτει την αλήθεια. Σου σκίζει τις άμυνες, γδέρνει το περίβλημα της καθημερινότητας και σε φέρνει αντιμέτωπο με ό,τι κρύβεις βαθιά. Στις πιο σκοτεινές νύχτες, η σκέψη γίνεται πιο καθαρή, οι αισθήσεις πιο αιχμηρές. Ο κόσμος φαίνεται πιο αληθινός — ωμός, έντονος, αβάσταχτος. Και τότε, μέσα σε αυτή την ωμότητα, μια σπίθα γεννιέται: η ανάγκη να μιλήσεις, να εκφραστείς, να αποτυπώσεις σε λόγο αυτό που αλλιώς θα σε καταβροχθίσει. Η έμπνευση μέσα στον πόνο δεν είναι ευλογία. Είναι αντίδραση. Είναι σαν να κρατάς το κεφάλι έξω από το νερό την τελευταία στιγμή πριν πνιγείς. Γράφεις, δημιουργε...

  Υπάρχουν βράδια που κάθεσαι μπροστά στο χαρτί — ή στην οθόνη — κι ακούς μόνο τον εαυτό σου να ανασαίνει. Όχι γιατί δεν υπάρχουν άλλοι γύρω σου· υπάρχουν. Αλλά δεν ανήκεις σ’ αυτόν τον χώρο εκείνη τη στιγμή. Δεν είσαι ακριβώς παρών , αλλά ούτε και απών . Βρίσκεσαι αλλού: στον ενδιάμεσο χώρο όπου γεννιούνται οι λέξεις, στη βουβή επικράτεια της μοναξιάς. Η μοναξιά του συγγραφέα δεν είναι κοινωνική. Δεν είναι το "δεν έχω κανέναν". Είναι το "δεν μπορώ να μοιραστώ αυτό που σκέφτομαι τώρα με κανέναν". Είναι η ανάγκη να μείνεις μόνος, για να ακούσεις τη φωνή μέσα σου — αυτή που δεν μιλάει όταν οι άλλες μιλούν. Μια φωνή που δεν φωνάζει, αλλά απαιτεί σιωπή για να ακουστεί. Και αυτή η σιωπή, αν τη δεχτείς, γίνεται εργαλείο. Γίνεται ο δρόμος. Και ενίοτε, και τιμωρία. Στοχάζομαι συχνά την ιδιαιτερότητα αυτού του είδους μοναξιάς. Δεν πρόκειται για μια παθητική κατάσταση. Αντίθετα, είναι ενεργή, σχεδόν δημιουργική. Ο συγγραφέας αποσύρεται, όχι για να κρυφτεί, αλλά για να συγκε...