Σκέψεις. Φίδια. Τυλίγονται γύρω σφιχτά, τον πνίγουν. Δεν αφήνουν χώρο. Δεν αφήνουν φως. Κι εκείνος; Εκείνος κοιτάει ψηλά. Στον ουρανό τον ανοιχτό, τον ατέλειωτο, αυτόν που δεν ξέρει από φόβο. Ψάχνει Δεν ψάχνει λύση. Ούτε απάντηση. Ψάχνει την ελπίδα Όχι το φως που καίει. Όχι τη φωνή που φεύγει. Αλλά κάτι πιο μικρό. Πιο σιωπηλό. Την ανάσα πριν το σπάσιμο. Το πρώτο ψίθυρο πριν ξημερώσει. Τα φίδια σφίγγουν αλλά αυτός δεν γυρίζει πίσω. Στέκεται. Σιωπά. Και ονειρεύεται. Γιατί ξέρει Η ελπίδα δεν είναι φως. Είναι η μαγεία του να κοιτάς ψηλά, ακόμα και όταν τα φίδια σε τυλίγουν. ~~ Κική Κωνσταντίνου Καλημέρα και καλή εβδομάδα, εκφραστικοί μου! Εύχομαι να είστε καλά και να περνάτε όμορφα!
Πηγή Ήταν κάποτε μια πέτρα. Όχι μια πέτρα σπουδαία ή παράξενη. Mια συνηθισμένη, γκρίζα πέτρα, με σκληρή επιφάνεια και σιωπηλό βλέμμα. Έμενε ακίνητη, χρόνια ολόκληρα, σε μια πλαγιά όπου ο ήλιος ανέβαινε και κατέβαινε σαν ρολόι. Ο άνεμος περνούσε και την χάιδευε, η βροχή έπεφτε και την έπλενε, κι εκείνη απλώς… Υπήρχε! Μέχρι που, μια άνοιξη, φύτρωσε δίπλα της ένα λουλούδι. Ήταν μικρό στην αρχή, αδύναμο, με κοτσάνι λεπτό σαν ψίθυρο. Μα όσο περνούσαν οι μέρες, η ρίζα του δυνάμωνε, και το άνθος του άνοιγε σαν μυστικό. Είχε χρώμα απαλό, σχεδόν ονειρικό, κάπου ανάμεσα στο ροζ και στο φως του δειλινού. Η πέτρα το κοιτούσε κ αι για πρώτη φορά στη ζωή της, ένιωσε. Δεν ήξερε τι ήταν αυτό τ...