Καλημέρα , εκφραστικοί μου! Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Σήμερα μοιράζομαι μαζί σας τη συνέχεια της "Κυβέλης". Για να γνωρίσεις ή να θυμηθείς το εγχείρημα αυτό, πάτα επάνω στα κεφάλαια που σου δίνω: Κεφάλαιο 1 , Kεφάλαιο 2 , Κεφάλαιο 3 , Κεφά΄λαιο 4 , Κεφάλαιο 5 , Κεφάλαιο 6 και Κεφάλαιο 7 και Κεφάλαιο 8. Κεφάλαιο 9: Ο Χορός της Κυβέλης Δεν είχα σκεφτεί ποτέ σοβαρά τον χορό. Τον έβλεπα πάντα σαν κάτι ξένο, σχεδόν απομακρυσμένο, τον θαύμαζα, αλλά μου φαινόταν σαν μια γλώσσα που μιλούν μόνο όσοι ξέρουν να ακούνε το σώμα τους χωρίς φόβο. Εγώ, για χρόνια, το δικό μου σώμα το άφηνα τελευταίο. Μπορώ να πω πως το κουβαλούσα, αλλά δεν το ζούσα. Κι όμως, εκείνο το απόγευμα, κάτι μέσα μου με έσπρωξε. Ήταν σαν το φως που με οδήγησε πίσω, εκεί που ξεκίνησαν όλα... Απαλό φως, αθόρυβο μα επίμονο. Ίσως ήταν η στιγμή που φρόντισα το σώμα μου με τις κρέμες που είχα ανακαλύψει τελευταία, ή η αίσθηση της α...
Η λευκή καρέκλα στέκεται μπροστά στο απέραντο μαύρο σαν μια σιωπηλή φιγούρα που γνώρισε την έννοια της ύπαρξης μέσα από την απουσία της και τώρα προσπαθεί να σκηνοθετήσει μια κενή ζωή, όχι επειδή της ανήκει, αλλά επειδή μόνο μέσα από το κενό μπορεί να ξεκινήσει το παραμικρό νόημα να αναδ ύεται. Δεν έχει μάτια, κι όμως βλέπει τα πάντα ή ίσως βλέπει μόνο όσα οι άνθρωποι προσπερνούν, εκείνα τα λεπτά ρεύματα σκοταδιού που αλλάζουν θέση χωρίς ποτέ να τα αντιληφθεί κανείς, εκείνες τις μικρές κινήσεις του κενού που μοιάζουν με αναπνοές ενός κόσμου που δεν κατάφερε να γεννηθεί εγκαίρως. Η καρέκλα, με την απλή, σχεδόν ταπεινή της μορφή, απλώνει μια αόρατη χειρονομία προς το μαύρο, σαν να του ζητά να σταθεί ακίνητο για λίγο, να της επιτρέψει να χαράξει πάνω του μια σκηνή, μια σκέψη, ένα βλέμμα που δεν ειπώθηκε ποτέ, έναν διάλογο ανάμεσα στο τίποτα και στο λίγο πριν γίνει κάτι. Κι αν πλησιάσεις αρκετά, αν σκύψεις όσο χρειάζεται ώστε η ανάσα σου να ακουμπήσει την άκρη της σιωπ...