Ο άνθρωπος μοιάζει με έναν μανδύα πολέμου. Κουβαλάει πάνω του όλα όσα πέρασε, τις σιωπές, τις άμυνες, τα «εντάξει» που ειπώθηκαν για να σωθούν οι άλλοι. Είναι φθαρμένος, όμως μέσα στις ραφές του υπάρχει ακόμη ζεστασιά. Από εκείνα τα πρωινά που είπε «θα προσπαθήσω πάλι» ενώ δεν πίστευε ούτε ο ίδιος τη δύναμή του. Ο άνθρωπος δεν είναι φτιαγμένος για πόλεμο, μα έμαθε να πολεμά. Για να κρατήσει λίγη αγάπη, λίγη γαλήνη, λίγο ουρανό μέσα στα μάτια του. Κάθε πληγή του είναι μια ιστορία που δεν χρειάζεται να ειπωθεί. Μια ιστορία που στάζει ακόμη φως, γιατί, όσο κι αν πονά, θέλει να θυμάται. Κάποτε βγάζει τον μανδύα του και τον κοιτάζει. Τον απλώνει στο χώμα σαν σημαία. Και τότε καταλαβαίνει πως δεν ήταν οι μάχες που τον κράτησαν ζωντανό, αλλά η αγάπη που κουβαλούσε κρυφά, κάτω από το ύφασμα. Ο άνθρωπος είναι ρευστός. Κι αυτή είναι η νίκη του. Να περνά μέσα από τη φωτιά και να μη σκληραίνει. Να μαθαίνει να συγχωρεί όχι γιατί ξέχασε, αλλά γιατί κουράστηκε να κουβαλάει το βάρος. Ο άνθρωπος ...
Η ρίζα του κακού είναι πάντα μέσα μας Η ρίζα του κακού δεν φυτρώνει στη σκιά των άλλων γεννιέται βαθιά, εκεί που οι φόβοι μας ακουμπούν την ανάσα και η σιωπή δείχνει τα δόντια της. Καμιά κραυγή δεν την προδίδει μονάχα η δική μας καρδιά, που κάποτε σκληραίνει για να προστατευτεί από όσα ποθεί. Την κουβαλάμε σαν μυστικό φορτίο, σαν μια μικρή σπίθα που περιμένει το πρώτο λάθος άγγιγμα για να γίνει φωτιά και να φωτίσει ό,τι θέλαμε να ξεχάσουμε. Μα η ρίζα του κακού δεν ήρθε για να μας τιμωρήσει ήρθε για να μας δείξει πόσο εύθραυστοι είμαστε όταν κοιτάζουμε κατάματα το είδωλό μας. Κι όσο τη σκαλίζουμε, ξεδιπλώνει παλιές πληγές, ξεχασμένες υποσχέσεις, στιγμές που δεν αντέξαμε να ζήσουμε. Κάθε της φύλλο είναι ανάμνηση που βαραίνει και κάθε κόμπος στο κορμό της μια επιλογή που κάναμε με ψευδαισθήσεις. Μα ίσως το κακό να μην είναι τίποτα άλλο παρά ένα κομμάτι μας που ζητά να το δούμε, να το αγκαλιάσουμε, να το λυτρώσουμε. Και τότε, μόλις τολμήσουμε να το αναγνωρίσουμε, να το ονομάσουμε, να το συ...