ΕΚΦΡΑΣΟΥ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

      Ο Ντεν είναι ένα μικρό ελάφι με ένα μεγαααάλο όνειρο: να γίνει τάρανδος και να σύρει το έλκηθρο του Άη Βασίλη. Γι’ αυτό προπονείται κάθε μέρα στο χιονισμένο δάσος, γιατί πιστεύει πως τα όνειρα θέλουν προσπάθεια. Όταν μαθαίνει ότι ένας από τους ταράνδους τραυματίζεται και ότι θα γίνει τουρνουά επιλογής, δεν διστάζει ούτε στιγμή. Δηλώνει συμμετοχή και ξεκινά το ταξίδι του, με στόχο όχι μόνο να κερδίσει, αλλά να αποδείξει πως, αν το θέλεις πραγματικά, μπορείς να τα καταφέρεις. Ο «Ντεν, το ελάφι που ήθελε να γίνει τάρανδος» είναι μια ιστορία για τα παιδιά -αλλά και για τους μεγάλους- που μας θυμίζει να μην εγκαταλείπουμε ποτέ τα όνειρά μας. Αυτό, λοιπόν, το μικρό ελαφάκι σας προσκαλώ να γνωρίσετε αύριο, στην πρώτη του παρουσίαση, που θα πραγματοποιηθεί στο πλαίσιο του Λογοτεχνικού Φεστιβάλ «Όψεις του Φανταστικού» των Εκδόσεων Συμπαντικές Διαδρομές, για πρώτη φορά στη Χαλκίδα. Σας περιμένουμε με χαρά στο Τέχνης Δρώμενα , Ιφιγένειας 8Α , στη Χαλκίδα. Στις 18:00 ξεκινάμε....

  Λογοτεχνικό φεστιβάλ Όψεις του Φανταστικού 2025 Αθήνα 14 Δεκεμβρίου Το λογοτεχνικό φεστιβάλ ΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΥ στην Αθήνα θα διοργανωθεί από τις 13:00 το μεσημέρι στο RockWood Βασ. Ηρακλείου 2 και Πατησίων, δίπλα στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΚΛΗΡΩΣΕΙΣ ΜΕ ΠΛΟΥΣΙΑ ΔΩΡΑ! Κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ θα διατίθενται προς πώληση όλα τα βιβλία των εκδόσεων καθώς επίσης θα υπάρχει διαθέσιμο ενημερωτικό και διαφημιστικό υλικό των Εκδόσεων ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ. Εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές, στηρίζουμε τους συγγραφείς με πράξεις και έργα! Ελάτε και εσείς στην μεγάλη οικογένεια του εκδοτικού μας! Πρόγραμμα του Φεστιβάλ: Όψεις του Φανταστικού! Η γιορτή της Λογοτεχνίας του Φανταστικού που έγινε θεσμός! Αθήνα Κυριακή, 14 Δεκεμβρίου 13:00 μέχρι το τέλος του φεστιβάλ Έκθεση βιβλίων των εκδόσεων Συμπαντικές Διαδρομές. Από τις 13:00 θα λειτουργεί η έκθεση βιβλίων των εκδόσεων Συμπαντικές Διαδρομές όπου θα μπορείτε να αγοράσετε καθ’ όλη τη διάρκ...

Καλημέρα, εκφραστικοί μου! Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Ήρθε η στιγμή να μοιραστώ κι εγώ τη δική μου προσμονή, στο πλαίσιο του δρώμενου  "Χριστούγεννα σε τέσσερις πράξεις" που επινόησε ο καλός μας φίλος και πάντα δημιουργικός Γιάννης Πιταροκοίλης, μέσα από το blog του «Ηδύποτον».   Θυμάμαι τον εαυτό μου μικρή, με μάτια γεμάτα απορία και καρδιά γεμάτη λαχτάρα, να περιμένω κάθε χρόνο το δώρο του Αη Βασίλη κάτω από το δέντρο. Ήταν η πιο μαγική νύχτα του χρόνου για μένα και ένιωθα πως όλος ο κόσμος κρατούσε την ανάσα του μαζί μου. Προσπαθούσα πάντα να μείνω ξύπνια και να νικήσω τη νύστα, για να πιάσω εκείνον τον καλοσυνάτο άγνωστο παππούλη με τα κόκκινα ρούχα, επ’ αυτοφώρω. Ήθελα τόσο πολύ να τον δω, να του μιλήσω, να έχω τη δική μου, μυστική στιγμή μαζί του. Ποτέ δεν τα κατάφερνα όμως, κοιμόμουν ξερή και πάντα, το πρωινό της επόμενης μέρας έτρεχα σαν αστραπή, σχεδόν χωρίς να πατάω στο πάτωμα, με ένα γέλιο ως τα αυτιά για να πάω κάτω από το δέντρο να βρω και να ξετυλίξω το...

  Η γυναίκα μπήκε στη βάρκα χωρίς προορισμό. Η θάλασσα ήταν θολή, μα δεν την τρόμαξε. Το βουνό πίσω της στεκόταν ακίνητο, σαν μνήμη που δεν σβήνει. Την έλεγαν Τιθορέα. Όχι γιατί γεννήθηκε εκεί, αλλά γιατί κουβαλούσε το όνομα σαν ρίζα μέσα της. Η βάρκα τριζοβολούσε, το ξύλο μιλούσε σε γλώσσα παλιά. Η γυναίκα άκουγε. Σαν να μπορούσε το νερό να της μάθει την ίδια της τη ζωή. Η θάλασσα δεν υπόσχεται ποτέ. Μόνο παίρνει. Κι η γυναίκα το ήξερε. Όμως έμεινε εκεί, καθισμένη, να αφήνει τον αέρα να σβήνει τις σκέψεις της. Η Τιθορέα δεν ήταν τόπος. Ήταν το όνομα της γυναίκας. Ήταν το βουνό πίσω της. Ήταν το κύμα που έσβηνε μπροστά της. Τρία πράγματα μαζί, χωρίς διαχωρισμό. Και στο τέλος, μόνο η ηχώ του ονόματος έμεινε στον αέρα, να επιπλέει ελαφρά, σαν τελευταία λέξη: Τιθορέα.   ~~ Κική Κωνσταντίνου   _______   Καλημέρα, εκφραστικοί μου. Εύχομαι να είστε καλά! Σας φιλώ. 

Στο απέραντο ασημένιο πεδίο της Σελήνης μια γυναίκα περπατάει χωρίς σκιά, με τα μαλλιά της να κυματίζουν σαν ομίχλη φωτεινή, και τα μάτια της γεμάτα ουρανούς που κανείς δεν έχει δει. Η Σελήνη είναι βασίλειο αθόρυβο, γεμάτο κρατήρες που φυλάνε μυστικά αιώνων, ποταμούς από αστρική σκόνη, και δάση από κρυστάλλινα φεγγάρια. Κι όμως, η καρδιά της βαραίνει με μια επιθυμία που το φως δεν μπορεί να χορτάσει την Γη. Η Γη είναι ένα μακρινό όνειρο, ένα σμαραγδένιο πλοίο που περιστρέφεται ανάμεσα στα άστρα, γεμάτη θάλασσες που γελούν και βουνά που αγκαλιάζουν τον ουρανό. Κάθε βράδυ, η γυναίκα στέκεται στην άκρη ενός ασημένιου γκρεμού και κοιτάζει κάτω, σαν παιδί που ποθεί ένα δώρο που δεν μπορεί να λάβει. Μια νύχτα, τα αστέρια αποφασίζουν να μιλήσουν, σαν αρχαίοι σοφοί που ξύπνησαν από λήθαργο. «Γιατί είσαι θλιμμένη;» ρωτούν με φωνές που μοιάζουν με ψιθύρους ανέμου. Και η γυναίκα απαντάει «Θέλω να αγγίξω τη Γη, να νιώσω τη ζεστασιά της, να μυρίσω τα δέντρα, να ακούσω τα ποτάμια». Τα αστέρια τη συμ...

  Τι να αγοράσω σήμερα; Κούκλες, κορδέλες, φωτάκια ή μήπως καλύτερα ένα μεγάλο χαμόγελο για μένα, που δεν πουλιέται; Η βιτρίνα μου λέει «Πάρε!» κι η καρδιά μου ψιθυρίζει «Μη!» Τα Χριστούγεννα γεμίζουν σακούλες, κι εγώ γεμίζω κενά. Μα τι κενά; Αυτά που δεν φαίνονται στις ετικέτες, τα κρυμμένα κάτω από λάμψη και γκλίτερ, τα πουλάμε σε ευρώ, αλλά δεν αγοράζονται. Τι να αγοράσω σήμερα; Να κρύψω τη μοναξιά μου; Να ντύσω τις αμφιβολίες μου με χαρτί περιτυλίγματος; Να πουλήσω αγκαλιές σε μικρά κουτιά; Κι οι ουρές στα ταμεία με κοιτάζουν, σαν να λένε «Κοίτα, έτσι είναι η χαρά!» Κι εγώ σκέφτομαι τα παιδιά που γελούν χωρίς τίποτα στα χέρια τους. Τι να αγοράσω σήμερα; Ίσως μόνο ένα δώρο που δεν έχει τίτλο, ούτε τιμή, ούτε barcode, ούτε απόδειξη, αλλά θα ζεστάνει την ψυχή. Τι να αγοράσω σήμερα; Λίγο χρόνο, λίγο γέλιο, ένα βλέμμα που θα λέει «είμαι εδώ», μια αγκαλιά που δεν χάνεται στο ράφι. Κι ίσως τότε, ανάμεσα στις σακούλες, θα δω το φως που πάντα υπήρχε, το γέλιο...

Καλημέρα, εκφραστικοί μου! Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Ήρθε η στιγμή να μοιραστώ κι εγώ τη δική μου ανάμνηση, στο πλαίσιο του δρώμενου  "Χριστούγεννα σε τέσσερις πράξεις" που επινόησε  ο καλός μας φίλος και πάντα δημιουργικός Γιάννης Πιταροκοίλης, μέσα από το blog του «Ηδύποτον».   Η δική μου έντονη ανάμνηση είναι μια εικόνα που έχω στο μυαλό μου για τα καλικαντζούρια. Τα γνωρίζετε; Είναι εκείνα τα μικρά, άτακτα πλασματάκια της παράδοσης, που μέσα στο παιδικό μου μυαλό φτιάχτηκαν και μεγάλωσαν όπως ακριβώς τα φανταζόμουν: σκανταλιάρικα, σκοτεινά, γεμάτα ενέργεια και αταξία. Μια εικόνα που ακόμη και σήμερα, όταν τη θυμάμαι, με κάνει να χαμογελώ αλλά παράλληλα και να τρομάζω.  Θέλω να μοιραστώ μια παιδική ανάμνηση που ακόμα και σήμερα με ακολουθεί, άλλοτε σαν φόβος και άλλοτε σαν γλυκιά ζεστασιά. Ήμουν μικρή, στο χωριό, μαζί με την ξαδέρφη μου. Έκανε κρύο εκείνη τη μέρα και οι δυο μας παίζαμε καθισμένες πάνω στο βυσσινί χαλί, βυθισμένες στον δικό μας παιδικό κόσμο. ...