Η ρίζα του κακού είναι πάντα μέσα μας

Η ρίζα του κακού είναι πάντα μέσα μας

Η ρίζα του κακού
δεν φυτρώνει στη σκιά των άλλων
γεννιέται βαθιά,
εκεί που οι φόβοι μας ακουμπούν την ανάσα
και η σιωπή δείχνει τα δόντια της.

Καμιά κραυγή δεν την προδίδει
μονάχα η δική μας καρδιά,
που κάποτε σκληραίνει
για να προστατευτεί από όσα ποθεί.

Την κουβαλάμε σαν μυστικό φορτίο,
σαν μια μικρή σπίθα
που περιμένει το πρώτο λάθος άγγιγμα
για να γίνει φωτιά
και να φωτίσει ό,τι θέλαμε να ξεχάσουμε.

Μα η ρίζα του κακού
δεν ήρθε για να μας τιμωρήσει
ήρθε για να μας δείξει
πόσο εύθραυστοι είμαστε
όταν κοιτάζουμε κατάματα το είδωλό μας.

Κι όσο τη σκαλίζουμε,
ξεδιπλώνει παλιές πληγές,
ξεχασμένες υποσχέσεις,
στιγμές που δεν αντέξαμε να ζήσουμε.
Κάθε της φύλλο
είναι ανάμνηση που βαραίνει
και κάθε κόμπος στο κορμό της
μια επιλογή που κάναμε με ψευδαισθήσεις.

Μα ίσως το κακό
να μην είναι τίποτα άλλο
παρά ένα κομμάτι μας
που ζητά να το δούμε,
να το αγκαλιάσουμε,
να το λυτρώσουμε.

Και τότε,
μόλις τολμήσουμε να το αναγνωρίσουμε,
να το ονομάσουμε,
να το συγχωρήσουμε,
η ρίζα -η ίδια η ρίζα-
μαλακώνει,
σπάει,
και αφήνει στο χώμα μας χώρο
για κάτι άλλο να φυτρώσει.

Ίσως καλό.
Ίσως φως.
Ίσως εμάς τους ίδιους,
λίγο πιο αληθινούς.

Κική Κωνσταντίνου 

 

_______

 

Καλησπέρα εκφραστικοί μου.

Ελπίζω να σας βρίσκω καλά.

Σας εύχομαι ένα όμορφο Σαββατοκύριακο.

Με σκοτεινό ποίημα, αλλά φέρει το δικό του φως.

Σας φιλώ και σας στέλνω αγάπη.