Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΜΑΡΚΗΣΙΑ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ



Η Μαρκησία δεν θέλει απόψε να μας δει.
Δεν έχει ανάγκη από τους γελωτοποιούς της.
Τεθλιμμένη θυγατέρα, οι καρποί από τους κρίνους δεν απέδωσαν.
Δεν έγιναν οι νυχτερίδες, πεταλούδες.
Δεν αναστήθηκαν οι βολβοί, το κουκούλι μαράζωσε στο χώμα.
Το μετάξι μας, απόθανε.
Επάνω σε χλωμές παλάμες, εναποτέθηκε ένα μωβ πέπλο.
Έμοιαζε με λουλουδάκι, ήταν καρπός.
Το πέπλο, ναι!

Μαζί σου, δεν έχω ανάγκη τα επιφωνήματα.
Δεν ζητωκραυγάζουν μάτια μου, οι μελλοθάνατοι.
Είμαι γεμάτος αισιοδοξία.
Δεν κοιτάς σωστά, μάτια μου.
Δεν εξερευνείς.
Έχεις μάθει να γελάς με ανέκδοτα και να κλαις με «σάπιες» εκδηλώσεις.

Δεν πενθούμε όλοι με το μαύρο και το μωβ, αγάπη μου.
Δεν χωράει στην καρδιά μας μόνο ένα χρώμα.
Η Μαρκησία μας αγνάντεψε από ψηλά.
Έμοιαζε διάφανη και φίνα.
Φίνα, σαν ένα γάλα εβαπορέ.
Μα τι δουλειά έχουν τα γάλατα σε ένα ποίημα, διάολε;
«Κούμπωσε» κατάλληλα τις λέξεις.
Η Μαρκησία θα σε μαλώσει.
Να όμως, που γέλασε.

Ένα παιδί, ζητούσε ένα γάλα.
Πεινούσε, του έλειπε, ήταν βασική τροφή.
Τώρα αποκτά άλλη αξία.
Γιατί πρέπει να ντύνουμε τις λέξεις για περισσότερη «αξία – προσοχή;»
Η Μαρκησία φέρει τίτλο, ρούχο, προϊστορία.
Δεν μας ανήκει αυτή η Χαραυγή, να το θυμάσαι.
Μάθαμε να υφαίνουμε με κόπο, τα αραχνιασμένα υφάσματα.
Να ράβουμε βαθιά, τις αντιθέσεις.
Οι λέξεις, φίμωσαν όλο το πρόσωπο μα έδωσαν φλόγα, στα γδαρμένα μας, δάχτυλα.
Γδαρμένα δάχτυλα, ακούς;
Πώς να υπηρετήσουν την Μαρκησία;
Μια φορά, έβαψαν το φόρεμά της κόκκινο.
Στο ορκίζομαι, της ταίριαζε πιότερο.

Κάποτε πενθούσε, σε ένα όστρακο και σε ένα, κοράλλι.
Ήταν πιο όμορφη, τη θυμάμαι.
Έμοιαζε σαν κάποια άλλη.
Αθώα, ολιγαρκής.
Τα κοσμήματα ήταν φύλλα του βοριά και τα μαλλιά της, χτένια και άρπες μιας επουράνιας συνωμοσίας, που έσπειρε στον κόσμο μας, γαλάζιο.
Γαλάζιο και λευκό.
Σαν ό,τι πολύτιμο, κυλάει μέσα μου.
Γιατί κυλάει μα δεν το φωνάζω.
Πολλές φορές, το κοιλοπονώ.
Πίστεψέ με και μην μου αρνηθείς κι αυτή τη φορά, τις λέξεις.
Σύννεφο έγιναν.

Η Μαρκησία μας καλεί.
Τώρα, έχει ανάγκη τους γελωτοποιούς της.
Πρέπει να σε αφήσω τεθλιμμένη θυγατέρα.
Ήρθε η ώρα, να παραδοθώ.
Σαν «ρουφηξιά», το μέσα μας δόθηκε στο μουράγιο.
Σφαγιάστηκαν κι απόψε οι μελωδίες μας.
Έγιναν σκίτσα, για άκαρπες «ευλογίες»
Χρειάζομαι λίγη ώρα να αποκοιμηθώ.
Όταν ξυπνήσεις, δεν θα ’μαι δίπλα σου, μικρή μου.
Καλύτερα έτσι.
Μέρα με την ημέρα, θα πονάς λιγότερο.
Μην με ψάξεις, από ψηλά θα σε κοιτώ.
Θα γίνω άνεμος.

Η Μαρκησία θα μπορεί να ζει ελεύθερη.
Άκουσέ με!
Πίστεψέ με!
Στα σίγουρα και στα αβέβαια, θα σε ζητώ.
Μην θυσιαστείς από τα παρακαλετά μου.
Τεθλιμμένη θυγατέρα.
Ησύχασε!



Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

ΝΑ ΜΕ ΧΑΙΡΕΣΤΕ ΒΡΕ! :) :)

Εκφραστικοί φίλοι καλημέρα! Καλό μήνα να έχουμε! Σήμερα είμαι πολύ χαρούμενη διότι έχω γενέθλια! Και δεν κάνω πλάκα! ;)  Και πρωτομηνιά και πρωταπριλιά, τί άλλο θέλω; Εμ βέβαια, σαν εκφραστικός άνθρωπος που θα γινόμουν, ήξερα εγώ όταν επέλεγα ημερομηνία; :P Mεσα στα ψέματα έσκασα μούρη στη γη. Ξέρετε, για να κάνω πιο εκφραστικά τα ψέματά μας. ;) Εντωμεταξύ τώρα θυμήθηκα πως στα πρώτα πάρτυ γενεθλιών που έκανα στο Δημοτικό σχολείο δεν είχα βρει προσκλητήρια στο χωριό και καλούσα με το στόμα τους συμμαθητές στο σπίτι και εκείνοι νομιζαν πως τους κορόιδευα. Βεβαια ολοι ήρθανε μετά! Εντάξει, όχι να το παινευτώ αλλά θα το παινευτώ. Κυρίως όταν ήμουν μικρή έκανα πολύ όμορφα πάρτυ γενεθλίων. Τι ωραίες στιγμές. :) Να, ένα τέτοιο πάρτυ θα σας κάνω σήμερα! Τώρα θα μου πείτε 28 χρονών γαιδούρα (διότι τα 28 κλείνω) θες και πάρτυ; Αλλά ναι θέλω, άλλωστε μέχρι τα 100 που έχω σκοπό να φτάσω νεογέννητο θεωρούμε ακόμη. :P Πορτοκαλαδίτσα;  ...

ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ.

Πόσες; Πόσες κορδέλες σέρνεις μαζί σου και τις κάνεις νύφες για πεταλούδες; Πές μου! Πές μου, πόσες; Γιατί; Γιατί δε μιλάς; Γιατί; Πές μου! Πές μου! Πόσα ξερόκλαδα κρατάς στο χέρι και τα κάνεις κλωνάρια μιας ζωής; Πόσα; Πές μου, πόσα; Κοίτα με Κοίτα με για λίγο μόνο! Κοίτα με! Γιατί στρέφεις πάντα το βλέμμα στον ουρανό; Γιατί; Πές μου! Πές μου! Πόσες στάχτες μαζεύεις κάθε χρόνο από το τζάκι και τις κάνεις φωλιά για χελιδόνια; Πόσες; Ε; Πές μου, πόσες; Μη μου γυρνάς τη πλάτη! Όχι, όχι μη μου τη γυρνάς! Πές μου! Μόνο πές μου! Πόσα; Πόσα χρώματα συγκεντρώνεις όλο το χρόνο για να συνθέσεις την αναγέννηση της μάνας Γής; Πές μου! Πόσο χρόνο διαθέτεις για να ανασάνεις, να φυσήσεις και να σκορπίσεις στον κόσμο μας με την ανάσα σου, ελπίδα και ζωή; Πές μου! Θέλω να μάθω! Πές μου! Γιατί; Γιατί δε μιλάς; Γιατί; Πές μου! Μα πώς μπορείς να εξαπλώνεις τοσο πράσινο κάτω από τον έναστρο ουρανό και ν...