ΕΚΦΡΑΣΟΥ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

  Πηγή Η γιαγιά Χρυσάνθη ξύπνησε πολύ πρωί. Ο ήλιος  είχε αρχίσει να φωτίζει δειλά το σαλόνι της. Οι σκιές πάνω στα έπιπλα έλιωναν αργά και το φως χάιδευε τις λευκές κουρτίνες της, εκείνες με το κέντημα που είχε φτιάξει η ίδια, χρόνια πριν. Δεν ήταν απλές κουρτίνες. Τις είχε φτιάξει η ίδια, ώρες ατέλειωτες στα χέρια της, βελονιά τη βελονιά, τότε που είχε υπομονή και τα χέρια της δεν έτρεμαν. Τότε που οι μέρες ΄ήταν διαφορετικές. Τότε που όλα γίνονταν πιο αργά, πιο απλά, πιο ήρεμα. Χωρίς πίεση, χωρίς ρολόγια και προθεσμίες. Οι κουρτίνες της κρέμονταν σαν ανάλαφρα σύννεφα μπροστά στα παράθυρα. Ήταν σχεδόν διάφανες. Άφηναν το φως να μπει αλλά κρατούσαν για τον εαυτό τους τη σιωπή και τη λαχτάρα της. Εκεί στεκόταν κάθε τόσο, τραβούσε λίγο τη μία και μετά λίγο την άλλη, με τα λεπτά της δάχτυλα, εκείνα που πια κουράζονται γρήγορα, και κοίταζε έξω. Ο δρόμος ήταν ήσυχος. Που και που περνούσε ένα αυτοκίνητο και έσπαγε για λίγο την ησυχία. Τίποτα ακόμα. Αλλά ήξερε ότι θα έρθουν. Της ...

Δεν το πιστεύω πως επιτέλους μπορώ να κάνω αυτή την ανάρτηση... να γράφω για αυτή την Οδύσσεια και να τα έχω αφήσει όλα πίσω.  Πραγματικά αδυνατώ να το πιστέψω, είμαι όμως τόσο χαρούμενη για αυτό.  Η περιπέτειά μου ξεκίνησε μήνες πριν και τελειωμό δεν είχε... Φταίω κι εγώ βέβαια με τις όποιες αναβολές, δεν το αρνούμαι, τη μια οικονομικοί λόγοι (στο Θεό οι τιμές των οδοντιάτρων), την άλλοι προσωπικοί λόγοι, την άλλοι ψυχολογικοί (οι κυριότεροι). Καθότι άνθρωπος με φοβίες στους γιατρούς, στις ασθένειες, στις εξετάσεις και σε όλα τα συναφή, το απέφευγα και το απέφευγα ώσπου κάποια στιγμή δεν μπορούσα να το αποφύγω άλλο και αναγκαστικά οδηγήθηκα στον οδοντίατρο. Αφού πρώτα φτάσαμε στο αμήν, κοινώς περάσαμε πόνους και πόνους και φτάσαμε στο απροχώρητο, δηλαδή μας έσπασε το δοντάκι. Και μιλάμε για το πίσω δοντάκι, το μεγάλο, τον πρώτο γομφίο, κοινώς τον τραπεζίτη.  Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο δύσκολο και κουραστικό και ψυχοφθόρο είναι για μένα αυτό το θέμα με τους γιατρούς...

  Τα μαλλιά της δεν ήταν μαλλιά. Ήταν ένα σμήνος από ανήσυχα φτερά. Κάθε πρωί, όταν έπλενε το πρόσωπό της στο νερό του παραθύρου, τα πουλιά άνοιγαν τα μάτια τους πρώτα από εκείνη. Τινάζονταν, πετούσαν λίγη σκόνη ήλιου πάνω στους ώμους της κι ύστερα γύριζαν πάλι πίσω, κουρνιάζοντας μέσα στις τούφες της νύχτας. Μιλούσε σιγά, γιατί οι λέξεις της είχαν ράμφος και μπορούσαν να τραυματίσουν τη σιωπή. Κι όταν γελούσε, έσπαζαν τα σύννεφα σε μικρά, ζεστά αυγά φωτός. Την έβλεπες να περπατά στο δρόμο και πίσω της ν’ αφήνει ένα ρεύμα από κελαηδισμούς. Οι άνθρωποι γύριζαν το κεφάλι, όχι για να δουν, αλλά για να θυμηθούν πως κάποτε κι αυτοί είχαν μαλλιά που πετούσαν, όταν ακόμα πίστευαν στα θαύματα. Τη νύχτα, άφηνε ένα - ένα τα πουλιά να φύγουν. Τα μετρούσε όμως όπως μετρούν τα δάκρυα... όχι για να ξέρει πόσα έφυγαν μακριά αλλά για να θυμάται ποια την πόνεσαν πιο γλυκά. Στο τέλος, έμεινε μόνη. Μόνο ένα μικρό πουλί στο αυτί της, της ψιθυρίζει: «Μην κλαις... ο ουρανός δεν έχει τέλος, και τα μ...

  Στην άκρη της πόλης, εκεί που δεν πατάνε πολλοί, υπήρχε ένα υπόγειο μπαρ. Από εκείνα που αν δεν σου πουν να πας, δεν θα τα βρεις ποτέ. Το φως του δρόμου δεν έφτανε ως την πόρτα του, μόνο μια ταμπέλα ξεχαρβαλωμένη κρεμόταν πάνω από τα σκαλιά. Έγραφε απλά «ανοιχτά». Μου είχαν μιλήσει για τη μπάντα με το κόκκινο φόρεμα. Δεν ήταν όνομα, ήταν φήμη. Έλεγαν πως κάθε βράδυ στη σκηνή ανέβαινε μια γυναίκα. Πάντα άλλη. Αλλά όλες φορούσαν το ίδιο φόρεμα. Κόκκινο, σαν κραυγή μέσα στο σκοτάδι. Κι όσοι ρωτούσαν παραπάνω, δεν ξαναγύριζαν. Κατέβηκα τα σκαλιά ένα βράδυ με κρύο. Το μπαρ είχε λίγα τραπέζια, παλιά, γεμάτα σημάδια. Ο αέρας μύριζε καπνό και ποτό χυμένο. Οι μουσικοί δεν μίλησαν σε κανέναν. Άρχισαν κατευθείαν. Σαξόφωνο, κιθάρα, πιάνο. Κι ύστερα εκείνη. Ψηλή, με μαλλιά δεμένα πίσω πρόχειρα, σαν να μην την ένοιαζε. Το κόκκινο φόρεμα έμοιαζε πιο ζωντανό από την ίδια. Τραγούδησε. Δεν ήξερα τη γλώσσα. Κι όμως καταλάβαινα. Έλεγε για ανθρώπους που χάθηκαν, για βράδια που δεν ξανα...

Καμένη καρδιά, πόλεμος οικτρός είναι η αλήθεια σου. Μην μου μιλάτε, τα φύλλα σκορπίσανε γεμάτα πόνο.     Κ αλημέρα, εκφραστικοί μου! Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Με χαρά μοιράζομαι σήμερα, τη συμμετοχή μου στο δρώμενο " Χαϊκού " της Μαρίας Νικολάου και "Του Κειμένου" της. ( πατώντας επάνω στα ονόματα μπορείτε να επισκεφτείτε τις παραπομπές και να δείτε τις συμμετοχές και πολλά ακόμη ενδιαφέροντα θέματα ). Θέλω να πω πως είναι, και για εμένα, ένα πολύ δύσκολο είδος, και χαίρομαι πραγματικά που κατάφερα να συμμετάσχω. Συγχαρητήρια τόσο στη νικήτρια του δρώμενου, την Αριστέα,  της οποίας και ξεχώρισα τη συμμετοχή, όσο και σε όλους τους συμμετέχοντες που την ψυχή τους άνοιξαν. Ευχαριστώ όσους με ψήφισαν, αλλά και όσους μας διάβασαν και ψήφισαν όλες τις συμμετοχές. Φυσικά, ευχαριστώ τη Μαρία, που συνεχίζει να μας εμπνέει με τις λήψεις αλλά και τις προτάσεις της, να δημιουργούμε και να μοιραζόμαστε.  Σας φιλώ και σας εύχομαι μια όμορφη μέρα! 

    Μου αρέσουν οι άνθρωποι. Οι σκιές τους όταν περνούν βιαστικά από το φως. Τα μάτια τους που κάποτε ζητούν να τα δεις. Μου αρέσει να με θέλουν. Όχι για πολύ. Όχι για πάντα. Όσο κρατά ένα βλέμμα πριν στρίψει στη στροφή. Αλλά την καρδιά μου, εκεί που γεννήθηκε την κράτησα. Μέσα μου! Όχι κλειδωμένη, μα τυλιγμένη απαλά μ’ ένα κομμάτι ουρανό που δεν χαρίζεται. Μη ρωτάς γιατί. Ούτε πώς. Η καρδιά δεν είναι δρόμος. Είναι τόπος. Κι εγώ μένω εκεί. Όταν οι άλλοι φεύγουν. ~~ Κική Κωνσταντίνου   _________   Kαλημέρα και καλή εβδομάδα, εκφραστικοί μου! 

Στη γωνία μιας παλιάς γειτονιάς της Χαλκίδας, ανάμεσα σε δυο ξεθωριασμένα φανάρια και κάτω από μια γέρικη νεραντζιά, ζούσε ένας κάδος σκουπιδιών. Όχι από αυτούς τους καινούριους, τους πράσινους με τα ροδάκια που τρίζουν. Όχι! Αυτός ήταν παλιός, μεταλλικός, με βαθουλώματα και σημάδια από βροχές, κλωτσιές και καλοκαιρινές φωτιές. Τον έλεγαν Στέφανο. Ο Στέφανος δεν ήταν απλά ένας κάδος. Ήταν παρατηρητής. Ήξερε ποιος πετάει σκουπίδια στις δέκα το πρωί και ποιος στις τρεις τα ξημερώματα. Ήξερε ποια παιδιά κάνουν κοπάνα και κρύβουν τις τσάντες τους πίσω του, ποιος πετάει χαρτιά γεμάτα τύψεις αλλά και ποιος με ευχαρίστηση, ποιος πετάει το φαγητό του χωρίς να ενδιαφέρεται για όσους πεινούν αλλά και ποιοι φροντίζουν σε ειδική σακούλα, να κρεμάνε στο πλάι του φαγητά για τους άπορους.  Ένα βράδυ, καθώς η πόλη έβγαζε τις ρυτίδες της στο φως των δρόμων, ένας νεαρός στάθηκε μπροστά του. Κρατούσε ένα μικρό πακέτο χρώματος καφέ, το οποίο δεν έμοιαζε με σκουπίδι, αλλά ούτε και με σακούλα. Ο νεαρός ...

Μια ανάρτηση στο πλαίσιο του Φθινοπωρινού Παζαριού Ιδεών της Αναστασίας μας   Ο Βίνσεντ βαν Γκογκ (1853–1890) είναι από τους καλλιτέχνες εκείνους που το έργο και η προσωπική του ιστορία με συγκινούν βαθιά και  νιώθω οτι το φθινόπωρο, με όλη του τη μελαγχολία, απορρέει τόσο μέσα από τα έργα όσο και από το βίο του. Κατά τη διάρκεια της ζωής του, δεν γνώρισε την αναγνώριση που του άξιζε. Πούλησε μόλις έναν πίνακα όσο ζούσε. Κι όμως, μετά τον θάνατό του, η φήμη του εξαπλώθηκε ραγδαία και σήμερα αναγνωρίζεται ως ένας από τους πιο σημαντικούς και επιδραστικούς ζωγράφους όλων των εποχών. Επηρεάστηκε από το ρεύμα του Ιμπρεσιονισμού, αλλά δεν δίστασε να ακολουθήσει το δικό του μονοπάτι, δημιουργώντας ένα εντελώς προσωπικό ύφος. Τα συμπληρωματικά χρώματα, που οι ιμπρεσιονιστές απέφευγαν, γίνονται το βασικό του εργαλείο. Η τεχνική του με τις χαρακτηριστικές στροβιλιζόμενες πινελιές, γεμάτες ενέργεια και ψυχική ένταση, αποτυπώνουν το συναίσθημα και την εσωτερική του αναταραχή. Ποιος...

Καλημέρα εκφραστικοί μου, ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Σήμερα κάνω μία άλλου είδους δημοσίευση στο ιστολόγιο μου, που χρόνια έχω να κάνω αντίστοιχη, αλλά είναι από αυτές που μου αρέσουν ιδιαίτερα, γιατί παρουσιάζεται ένα νέο βιβλίο  και γιατί παρουσιάζεται και ένας ακόμη καλλιτέχνης, που τη προκειμένη φορά τυχαίνει να είναι αρκετά αγαπημένος μου και οικείος μιας και έχουμε γνωριστεί μέσω κοινών φίλων και φέρουμε αμοιβαία θα έλεγα εκτίμηση και αγάπη. Άλλωστε ο Κωνσταντίνος και μέσω του blog του αλλά και των λογαριασμών του στα social media με έχει στηρίξει πολύ με τα δικά μου εγχειρήματα, οπότε αυτή η ανάρτηση γίνεται με αγάπη και με μεγάλη χαρά, όχι φυσικά σαν ανταπόδοση αλλά σαν προσφορά. Όταν δίνεις το χέρι σε φίλους, στο δίνουν κι εκείνοι, έτσι βαδίζεις με σιγουριά κόντρα στον άνεμο. Με μεγάλη μου χαρά, σας παρουσιάζω το καινούργιο βιβλίο του Κωνσταντίνου Ιωακειμίδη "Παράλληλες Τροχιές" που κυκλοφορεί από την ΚΑΠΑ Εκδοτική και θα ήθελα να αναφέρω πως οι φωτογραφίες που συ...