ΕΚΦΡΑΣΟΥ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Καλημέρα, εκφραστικοί μου! Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Ήρθε η στιγμή να μοιραστώ κι εγώ τη δική μου ανάμνηση, στο πλαίσιο του δρώμενου  "Χριστούγεννα σε τέσσερις πράξεις" που επινόησε  ο καλός μας φίλος και πάντα δημιουργικός Γιάννης Πιταροκοίλης, μέσα από το blog του «Ηδύποτον».   Η δική μου έντονη ανάμνηση είναι μια εικόνα που έχω στο μυαλό μου για τα καλικαντζούρια. Τα γνωρίζετε; Είναι εκείνα τα μικρά, άτακτα πλασματάκια της παράδοσης, που μέσα στο παιδικό μου μυαλό φτιάχτηκαν και μεγάλωσαν όπως ακριβώς τα φανταζόμουν: σκανταλιάρικα, σκοτεινά, γεμάτα ενέργεια και αταξία. Μια εικόνα που ακόμη και σήμερα, όταν τη θυμάμαι, με κάνει να χαμογελώ αλλά παράλληλα και να τρομάζω.  Θέλω να μοιραστώ μια παιδική ανάμνηση που ακόμα και σήμερα με ακολουθεί, άλλοτε σαν φόβος και άλλοτε σαν γλυκιά ζεστασιά. Ήμουν μικρή, στο χωριό, μαζί με την ξαδέρφη μου. Έκανε κρύο εκείνη τη μέρα και οι δυο μας παίζαμε καθισμένες πάνω στο βυσσινί χαλί, βυθισμένες στον δικό μας παιδικό κόσμο. ...

  Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια γωνιά του κόσμου όπου ο ήλιος έπεφτε απαλά πάνω στα φύλλα και η θάλασσα τραγουδούσε τους πιο γλυκούς ήχους, υπήρχε ένα χωριό τόσο μικρό και όμορφο που έμοιαζε να είναι φτιαγμένο από όνειρα. Σε αυτό το χωριό ζούσε ο Άκακας , ένας ψηλός νεαρός με μάτια μεγάλα και γεμάτα καλοσύνη, που άστραφταν σαν δύο λίμνες φωτεινές. Τα μακριά σκούρα μαλλιά του έπεφταν χαλαρά στους ώμους του, ενώ φορούσε ένα λινό πουκάμισο σε ανοιχτό χρώμα και παντελόνι σε γήινους τόνους. Μαζί του ζούσε η Γκαγκαλίκα , μια καμπυλωτή νεράιδα με ασημένια μακριά μαλλιά και φτερά διάφανα σαν ίνες φωτός, που άστραφταν σε κάθε της κίνηση. Το αέρινο φόρεμά της κυλούσε γύρω από τη σιλουέτα της σαν νερό γεμάτο φως, ενώ το μικρό σμαράγδι στο λαιμό της έλαμπε όταν γελούσε. Μια μέρα, μια βαριά, σκοτεινή ομίχλη κατέβηκε ξαφνικά από τα βουνά. Ήταν γεμάτη λύπη, φόβο και μοναξιά. Κάθε σπίτι κλειδαμπαρώθηκε, κάθε δέντρο έσκυψε τα κλαδιά του, και τα ποτάμια σταμάτησαν να τραγουδούν. Το χωριό έμοιαζε ...

Kαλημέρα, εκφραστικοί μου. Ελπίζω να σας βρίσκω καλά και χαρούμενους. Τον τελευταίο καιρό, προσπαθώ να αξιοποιώ τον ελεύθερο χρόνο μου διαβάζοντας περισσότερα βιβλία και παρακολουθώντας σειρές ή ταινίες στο Netflix, που μου αρέσει πολύ. Σκέφτηκα λοιπόν να μοιραστώ μαζί σας κάποιες από τις αγαπημένες μου επιλογές. Όπως καταλάβατε από τον τίτλο της ανάρτησης, «Διάβασα, Είδα, Άκουσα» , θα σας δώσω μερικές προτάσεις που πιστεύω ότι αξίζουν την προσοχή σας. Πριν λίγες μέρες ολοκλήρωσα το "αμαρτωτό" βιβλίο  «Κάνε μια αμαρτία» ,   της σειράς Συνευρέσεις , των ε κδόσεων ΛΟΓΟ_ΤΥΠΟ , στο οποίο και συμμετέχω με την " Συμφωνία του Κέλετρου" ,     και μπορώ να σας πω με βεβαιότητα πως είναι από τα βιβλία που δεν μπορείς να τα κατατάξεις εύκολα. Πρόκειται για ένα συλλογικό έργο με 49 ιστορίες , κάθε μία τόσο διαφορετική, τόσο δική της, που σχεδόν ξεχνάς πως διαβάζεις μια ενιαία έκδοση. Είναι σαν να περπατάς σε ένα δωμάτιο με πολλές πόρτες και να μην ξέρεις ποτέ τι θα βρεις πί...

Καλημέρα και καλό μήνα, εκφραστικοί μου. Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Ξεκίνησε ο μήνας του κόκκινου και του πράσινου, και ομολογώ πως χαίρομαι κάθε φορά που βλέπω στολισμένους χώρους γιατί μου φτιάχνουν τη διάθεση. Κι όμως, όσο όμορφοι κι αν είναι, όταν μένουν άδειοι από ανθρώπους, κάτι λείπει. Η μαγεία γίνεται πραγματική μόνο όταν μοιράζεται και αυτή η σκέψη με συντροφεύει έντονα αυτές τις ημέρες, μιας και έχω ευχάριστα νέα. Με απέραντη χαρά και συγκίνηση σας ανακοινώνω τη συνεργασία μου με τις εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές για την έκδοση του πρώτου μου Χριστουγεννιάτικου παραμυθιού, με τίτλο «Ντεν, το ελάφι που ήθελε να γίνει τάρανδος» . Για μένα, το παραμύθι αυτό δεν είναι απλώς μια γιορτινή ιστορία. Είναι ένα μικρό κομμάτι της καρδιάς μου, εμπνευσμένο από την πίστη ότι κάθε παιδί -και κάθε μεγάλος- κρύβει μέσα του έναν μικρό ήρωα που μπορεί να μεταμορφώσει τα όνειρά του σε πραγματικότητα. Ο Ντεν μας θυμίζει ότι με θάρρος, επιμονή και αγάπη μπορούμε να φτάσουμε εκεί που θέλουμ...

  Φθινόπωρο, Κρύβεις μέσα σου μια απίστευτη μελαγχολία, που τόσο όμορφα βρίσκει τον τρόπο να αγγίζει τις ψυχές μας. Αποκαλύπτεσαι!  Πότε γυναίκα, πότε άντρας, πότε παιδί. Φ ύλλα φεύγουν στο διάβα σου, και εγώ περπατώ σε δρόμους με χρυσές αποχρώσεις και κίτρινες μνήμες, που ενώ με πληγώνουν, με κάνουν καλύτερη. Θ ολοί ουρανοί προσδοκούν μια αναίτια αιχμαλωσία, και κανείς δεν θυμάται πότε πόνεσε περισσότερο... Είναι η μνήμη ή η λήθη που δαγκώνουν τ' άστρα καλύτερα; Ι μάτια, και τα δικά σου ενδύματα, φίλε μου, φέρουν μια  σιωπή και έναν θαυμασμό που αγκαλιάζει τον χρόνο και κάθε μου βήμα, με φέρνει πιο κοντά στο αύριο. Ν ομίζω, αρκεί να σου πω πως "υπάρχω". Μα ξέρω πως στο φως, δεν χρυσίζει πάντα ο ήλιος, υπάρχει και η καταιγίδα που καρτερά, με απίστευτη προσμονή, το άγνωστο. Ο μάδα θα πει να γελάς, κρατώντας χέρια που σε σέρνουν μαζί τους στον Παράδεισο. Μα εγώ, αντί για ομάδα, συναντώ τη μοναξιά και με εσένα οδηγό, δεν ξέρω αν μπορώ να ανταπεξέλθω στο α΄...

Καλημέρα , εκφραστικοί μου! Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Σήμερα μοιράζομαι μαζί σας το τελευταίο κεφάλαιο της "Κυβέλης".  Στο Κεφάλαιο 1, σας έχω αναλύσει πλήρως τη δημιουργία και τα όνειρα που έκανα για εκείνη. Γεννήθηκε από μια ανάγκη, από στιγμές που με πλήγωσαν, αλλά και από τη δύναμη που πάντα κρατούσα μέσα μου. Από παιδικές ανασφάλειες, από κοκκινίλες, φαγούρα, αδιακρισίες, από όλα όσα κάποιοι θεώρησαν ότι έπρεπε να σχολιάσουν και από όσα εγώ έπρεπε να εξηγήσω, να υπερασπιστώ ή να αφήσω πίσω. Μέσα από τη γραφή βρήκα έναν τρόπο να αδειάσω το βάρος της ψυχής μου, να εκφράσω την αλήθεια μου και να δώσω φωνή σε όσους νιώθουν κάτι παρόμοιο. Η Κυβέλη έγινε γέφυρα ανάμεσα στην προσωπική εμπειρία και στην κοινωνική ευαισθητοποίηση, μια πρόσκληση να αγαπήσουμε τον εαυτό μας όπως είναι, να δώσουμε δύναμη ο ένας στον άλλο και να μοιραστούμε τις ιστορίες μας. Ίσως οι εταιρείες δεν κατάλαβαν ή οι συγκυρίες δεν ευνόησαν τα σχέδια που είχα ονειρευτεί, κι ας με στενοχώρησ...