ΕΚΦΡΑΣΟΥ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Αναρτήσεις

Πρόσφατες αναρτήσεις

Φθαρμένες αναμνήσεις της Άνοιξης

Παιδικά μου χρόνια, φθαρμένες αναμνήσεις, γόνατα που διψούσαν για ζωή έχετε μια μελαγχολία στα χείλη Φθαρμένες αναμνήσεις - Κική Κωνσταντίνου Φύτρωσε μέσα μου η ελπίδα και σαν αγαλμάτινη στοά καθοδηγούμαι από μία Άνοιξη που έλειψε στον κόσμο Η Άνοιξη που λείπει - Κική Κωνσταντίνου

Το Σπουργίτι

Απαγορεύεται η ξηρασία. Στην καρδιά κατοικεί ένα σπουργίτι. Ένα μικρό, πληγωμένο, φοβισμένο σπουργίτι. Ήταν απόγευμα Χειμώνα όταν βρέθηκε στο περβάζι μου. Έτρεμε, λες και εξορία το είχαν στείλει. Πέρασε καιρός για να το πλησιάσω. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί επέλεξε να μείνει. Κι ούτε το ρώτησα, τι σημασία είχε άλλωστε αφού η πρόθεσή του ήταν να βοηθήσει. Σε μια στιγμή, οι χτύποι της καρδιάς μου έμοιαζαν σαν ξύλινο ρολόι που μαρτυρούσε πένθιμο ήχο. Κελάηδησε εκείνη την στιγμή με έναν απαρηγόρητο τρόπο. Στην παλάμη μου κατοικεί ένα σπουργίτι και στην καρδιά μου είναι το σπίτι του. ~~Το Σπουργίτι - Κική Κωνσταντίνου

Το Μικρό Ταρανδάκι - Baby Reindeer

Ο Ρίτσαρντ Γκαντ που είναι και ο δημιουργός της σειράς, παρουσιάζει ουσιαστικά όσα συνέβησαν στον ίδιο. Official Trailer | Netflix / @netflix Υποδυόμενος τον εαυτό του ως Nτόνι Νταν, ο Γκαντ εμβαθύνει στην πολυετή παρενόχληση από μια γυναίκα ονόματι Μάρθα (την υποδύεται εκπληκτικά η ηθοποιός Jessica Gunning), απεικονίζοντας τα δικά του ελαττώματα και τη δική του συνενοχή στην κατάσταση. Παρά την αναγνώριση των λαθών του, έρχεται επίσης αντιμέτωπος με την αλήθεια του παρελθόντος του, συμπεριλαμβανομένης της βίας που υπέστη. Όλα ξεκίνησαν το 2015, όταν σε μία παμπ του Λονδίνου όπου δούλευε, εμφανίστηκε μία λυπημένη γυναίκα. Χωρίς να έχει χρήματα πάνω της, ο Γκαντ προσφέρθηκε να την κεράσει ένα τσάι. Από εκείνη τη στιγμή, ξεκίνησε ένας εφιάλτης που κράτησε 6 ολόκληρα χρόνια. Μία νέα σειρά μιας σεζόν του Netflix που αν μη τι άλλο προβληματίζει. Την είδα και σας την προτείνω. Αν την είδατε θα χαρώ να μάθω τις απόψεις σας.

Ένα τίποτα με κόκκινα μάτια

Κι όλα ήταν, Αυταπάτη. Η τραγική Επανάσταση που τους έλαχε. Διθυραμβικό μου μηδέν, Εσύ. Φαντασία πλανεύτρα, Εσύ. Αναίτιος περίγελος, Εσύ. Όλα εσύ! Το τίποτα που έζησε με τα μεγάλα, κόκκινα μάτια. Βαθιά, μας κατέκαψε. ~~ Ένα τίποτα με κόκκινα μάτια - Κική Κωνσταντίνου

Τράφηκε η Αγάπη

Στα μάτια σου αντίκρισα θησαυρούς άυλους κόσμους, μη υπαρκτούς. Στο βλέμμα σου ατένισα του κόσμου το κακό μακριά, στο πέλαγο, κρύφτηκε κι αυτό. Στις μειλίχιους κόσμους της ψυχής οι άνθρωποι πρέπει να σέβονται εξαρχής να τιμούν την αγάπη, να υψώνουν τον σταυρό ιερή να γίνεται, απέναντι σε κάθε δαιμονικό. Τράφηκε η αγάπη, με συναίσθημα κι αυτή αξίες, ιδανικά και καίριοι θεσμοί, έδιωξαν μακριά την όποια αναβολή. Στην βεράντα συνεχίζω να σε κοιτώ και με θέρμη την ζωή, αναπολώ Δώσε το χέρι σου, πάμε σθεναρά κοιτώντας την μέρα, καρδιοχτυπά. Φόβοι, κακίες, ανασφάλειες, μακριά μαζί σου όλα είναι δυνατά. Πάμε γερά, ενάντια στους κοινωνικούς φραγμούς νικητές, στους κόσμους τους δήθεν, ηθικούς. Δώσε έναυσμα στη χαρά και με τη φυσαρμόνικα, χαμογέλασε ζεστά. Τράφηκε η αγάπη, με συναίσθημα κι αυτή αξίες, ιδανικά και καίριοι θεσμοί έδιωξαν μακριά την όποια αναβολή στην βεράντα συνεχίζω να σε κοιτώ και με θέρμη την ζωή, αναπολώ Δώσε το

Το Τρένο της Αγάπης

Σ τις ράγες των τρένων υπάρχει ζωή μυρίζει μπαρούτι μια άδεια πληγή Ένα μέσο είναι κι αυτό που θέλει να πλήξει σώμα, ψυχή και μυαλό Θέλει να πας πάρει από τη γη να τρίξουν οι ουρανοί Τα τρένα σφυρίζουν, ψάχνουν ζωή Υποκρίνομαι, έναν ακόμη ταξιδευτή Κάθισε δίπλα μου, ανυπεράσπιστος είμαι κι εγώ Μπες στο βαγόνι, ας’ το συρμό διαολεμένο όχημα είναι κι αυτό Στις στάσεις των τρένων υπάρχει πνοή Βαθιά των ανθρώπων καρδιά, καραδοκεί Ένα μέσο είναι κι αυτό που θέλει να ενώσει γη κι ουρανό Στην θάλασσα να μας ταξιδέψει εν ψυχρώ να πάψω να νιώθω μόνος, εγώ Τα τρένα σφυρίζουν, ψάχνουν ζωή Υποκρίνομαι, έναν ακόμη ταξιδευτή Κάθισε δίπλα μου, Ανυπεράσπιστος είμαι κι εγώ Μπες στο βαγόνι, ας’ το συρμό διαολεμένο όχημα είναι κι αυτό Ας το να μας πάει όπου θέλει το εισιτήριο είναι ανοιχτό Η θέση κενή έλα κάθισε, κι εσύ Ταξίδεψε μαζί μου, στη ζωή Πιάσε το χέρι μου, κι αφέσου