Στην ανάσα της σκιάς

Στέκομαι μόνος. Ένα χαμηλό φως ρίχνει σκιές στο πρόσωπό μου και ο καθρέφτης απέναντι με κοιτάζει αμίλητος, όπως πάντα. Πόσες φορές στάθηκα μπροστά του και αναρωτήθηκα: Ποιος είμαι; Ποιος είμαι πραγματικά;
Μια ερώτηση που με στοιχειώνει, που με σέρνει μαζί της όπως η θάλασσα σέρνει τα φύκια.

Δεν είναι φόβος αυτό. Είναι κάτι πιο βαθύ. Κάτι που δεν έχει όνομα. Μια μελαγχολία που φωλιάζει στη ρίζα της ψυχής και δεν ζητά εξηγήσεις — μόνο παραμένει.

Όλοι γύρω μου φαίνονται να ξέρουν ποιοι είναι. Εγώ όμως, κάθε φορά που προσπαθώ να με ορίσω, χάνω το σχήμα μου. Είναι σαν να περπατάω σε έναν δρόμο χωρίς τέλος, με χιλιάδες φώτα να με τυφλώνουν.
Ξέρω μόνο ότι δεν μπορώ να σταματήσω να βαδίζω, όσο κι αν με κουράζει.

Τα πράγματα ποτέ δεν είναι όπως τα φανταστήκαμε. Από μικρά παιδιά μας λένε πως θα βρούμε τον δρόμο μας, πως ο κόσμος μας περιμένει. Μα ποιος κόσμος;
Αυτός που αλλάζει μορφή κάθε μέρα; Αυτός που υπόσχεται και ύστερα σιωπά;
Πώς να βρω τη θέση μου, όταν ακόμα παλεύω με την ύπαρξή μου;

Κι ύστερα έρχονται οι φόβοι. Η αίσθηση πως δεν είμαι αρκετός. Ποτέ αρκετός.
Κάθε φορά που δίνω κάτι από μέσα μου, νιώθω πως χάνεται. Σαν να μην είχε ποτέ σημασία. Σαν να είμαι μια σκιά που περιπλανιέται, που ψάχνει μάταια να ανήκει κάπου.

Ίσως όλα να είναι απλώς στο μυαλό μου. Ίσως να φτιάχνω φυλακές μόνο και μόνο για να εξηγήσω την αδυναμία μου να ενταχθώ. Συχνά νιώθω θεατής της ζωής. Όχι μέρος της. Σαν να με προσπέρασε και να με ξέχασε.

Αναρωτιέμαι αν έκανα τις σωστές επιλογές. Αν το παρόν μου είναι το τίμημα των λαθών μου ή απλώς το αποτέλεσμα μιας πορείας που δεν καταλαβαίνω. Κάθε επιλογή είναι ένα σταυροδρόμι. Και καμία επιλογή δεν έρχεται χωρίς βάρος. Η αβεβαιότητα με πλακώνει.
Κι όμως, συνεχίζω να ζω σαν να μπορώ να προβλέψω κάτι.

Δεν έχω τίποτα να χάσω. Ίσως γι’ αυτό συνεχίζω. Αν γυρίσω πίσω, δεν βλέπω τίποτα που να με κρατά. Χαμένα όνειρα, αποτυχημένες στιγμές, άνθρωποι που πέρασαν, κι εγώ πάντα… μόνος.
Η μοναξιά δεν είναι απλώς μια κατάσταση. Είναι τρόπος ύπαρξης.
Κι αυτό είναι το πιο τρομακτικό: να περάσει η ζωή και να μην έχει αφήσει ούτε μια αληθινή παρουσία.

Μερικές φορές νιώθω πως περπάτησα όλη μου τη ζωή σε δρόμους γεμάτους πέτρες. Κι όσες φορές προσπάθησα, όσες θυσίες κι αν έκανα, τίποτα δεν άλλαξε. Δεν ξέρω αν φταίω εγώ ή αν απλώς έτσι είναι η ζωή — δύσκολη, σκληρή, απρόβλεπτη.
Αλλά μέσα μου υπάρχει κάτι που δεν με αφήνει να σταματήσω. Κάτι που ψιθυρίζει πως πρέπει να συνεχίσω.
Όχι γιατί έχω ελπίδα — αλλά γιατί, αν σταματήσω, θα παραδεχτώ πως δεν έχω πια δύναμη.

Αυτό είναι το πιο δύσκολο: να ζεις χωρίς βεβαιότητες. Να συνεχίζεις χωρίς χάρτη, χωρίς πυξίδα.
Αλλά ίσως κάπου στο δρόμο να βρω κάτι — όχι την απάντηση, μα έστω ένα σημάδι. Ένα μικρό νόημα.
Ίσως αυτό να είναι αρκετό.

Όλοι μας έχουμε τη δική μας φυλακή. Τη φτιάξαμε με φόβους, με αναμνήσεις, με προσδοκίες.
Αλλά τι αν δεν είναι αληθινή; Τι αν είναι μόνο σκιά;
Αν η ελευθερία δεν είναι να ξεφύγεις, αλλά να την αποδεχτείς;

Σκέφτομαι συχνά πόσο έτρεμα τον πόνο. Πόσο προσπαθούσα να τον κρύψω, να τον σπρώξω βαθιά.
Και τελικά, αυτό που κατάλαβα είναι ότι ο πόνος με έκανε αυτό που είμαι.
Χωρίς αυτόν δεν θα ένιωθα τίποτα. Δεν θα είχα μάθει. Δεν θα μπορούσα να κοιτάζω τον κόσμο με συμπόνια.

Ο πόνος με έκανε να αναπνέω. Και τώρα… δεν τον φοβάμαι πια.

Ο χρόνος… ένα παράξενο πράγμα. Δεν τον κρατάς, δεν τον εξουσιάζεις. Μόνο τον παρατηρείς να φεύγει.
Και κάποια στιγμή καταλαβαίνεις πως το μόνο που υπάρχει είναι το τώρα.
Το παρελθόν δεν μπορεί να αλλάξει. Αλλά μπορεί να εξηγήσει. Να φωτίσει το παρόν.

Δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε τον πόνο. Αλλά μπορούμε να τον αγαπήσουμε.
Όχι όπως αγαπάς κάτι όμορφο — αλλά όπως αγαπάς κάτι δικό σου.
Γιατί όταν αποδέχεσαι τον πόνο, τότε αποκτάς πραγματική δύναμη.
Όχι τη δύναμη να μην πονάς — αλλά να πονάς και να συνεχίζεις.

Αυτό, ίσως, να είναι το νόημα.
Να πέφτεις και να ξανασηκώνεσαι.
Να ξέρεις πως δεν έχεις όλες τις απαντήσεις, αλλά να προχωράς.
Να δέχεσαι την αβεβαιότητα.
Να ζεις.

Και τώρα… κοιτάζω τις πληγές μου. Δεν τις φοβάμαι.
Τις βλέπω σαν έναν χάρτη. Έναν χάρτη που με έφερε εδώ.
Και αν κάτι έμαθα, είναι ότι δεν χρειάζεται να είμαι τέλειος.
Δεν χρειάζεται να ξέρω. Χρειάζεται μόνο να είμαι.

Να αναπνέω.
Να νιώθω.
Να αποδέχομαι.

Επίλογος

Μπορεί να μην ξέρω τίποτα με βεβαιότητα.
Μπορεί οι απαντήσεις να μου διαφεύγουν κάθε φορά που πλησιάζω.
Και ναι… φοβάμαι.
Φοβάμαι το κενό, το άγνωστο, τη σιωπή που με κυκλώνει όταν όλα καταλαγιάζουν.

Αλλά ίσως…
Ίσως δεν χρειάζεται να ξέρω τα πάντα.
Ίσως αυτό που χρειάζεται είναι να μάθω να ζω παρά την αβεβαιότητα.
Να υπάρχω μέσα στον φόβο, όχι κόντρα σ’ αυτόν.

Γιατί κάπου εκεί, στο πιο σκοτεινό σημείο μου, εκεί που όλα μοιάζουν άμορφα και αβέβαια…
γεννιέται η αναπνοή.

Σαν να μου λέει η ίδια η σκιά:
"Εδώ μπορείς να σταθείς. Εδώ μπορείς να υπάρξεις χωρίς να προσποιείσαι".

Και κάπως έτσι, για πρώτη φορά,
δεν αισθάνομαι τόσο χαμένος.

Μέσα στην ανάσα της σκιάς,
βρίσκω χώρο να είμαι ο εαυτός μου.

Όχι ο τέλειος,
όχι ο βέβαιος,
όχι ο ατρόμητος.

Αλλά ο αληθινός.

Και ίσως…
αυτό να είναι αρκετό.

 

---

Γιατί έγραψα αυτόν τον μονόλογο — και γιατί τον έγραψα ως άντρας

Αυτό το κείμενο γεννήθηκε από μια βαθιά ανάγκη να εκφράσω συναισθήματα που κουβαλάω μέσα μου, αλλά που δεν είναι πάντα εύκολο να τα πω με τα δικά μου λόγια. Ήθελα να βρω έναν τρόπο να μιλήσω για τον φόβο, τη μοναξιά, την αβεβαιότητα — όλα αυτά τα κομμάτια που μας κάνουν ανθρώπους, με τις δυσκολίες και την ευαισθησία μας.

Επέλεξα να το γράψω ως άντρας γιατί ένιωσα πως μέσα από αυτή τη φωνή μπορώ να αγγίξω μια πλευρά της ανθρώπινης ψυχής που συχνά μένει αόρατη. Ως γυναίκα, πολλές φορές νιώθω πως οι άντρες δεν έχουν τον ίδιο χώρο να εκφραστούν ανοιχτά, να δείξουν την αδυναμία τους ή τον πόνο τους χωρίς φόβο.

Ήθελα να βάλω τον εαυτό μου στη θέση αυτή — να καταλάβω και να περιγράψω την πάλη που κρύβεται πίσω από το «σκληρό» πρόσωπο, την αμφιβολία, την ανάγκη για αποδοχή και την εσωτερική μοναξιά. Για μένα, ήταν μια προσωπική εξερεύνηση, μια προσπάθεια να αγκαλιάσω όλες τις πλευρές του ανθρώπου — και να θυμίσω πως η ευαλωσία δεν είναι αδυναμία, αλλά δύναμη.

Αυτή η γραφή είναι το προσωπικό μου ταξίδι στην αποδοχή του εαυτού μέσα από μια άλλη φωνή — και ελπίζω να μιλήσει και σε όσους νιώθουν πως δεν μπορούν πάντα να βρουν τις λέξεις να πουν αυτό που πραγματικά νιώθουν.

---