Θέλω σήμερα να σας καλωσορίσω στον ιδιαίτερο κόσμο των Ποιητικών Παραμυθιών μου — έναν κόσμο όπου η ποίηση και το παραμύθι συναντιούνται και δημιουργούν μαζί μικρές ιστορίες γεμάτες φαντασία, όνειρα, παιδικότητα και μια γλυκιά μελαγχολία.
Υπάρχει ένα ποίημα που σημάδεψε την πορεία μου σαν δημιουργού. Ο «Αταλάντης» ήταν το πρώτο ποίημα που ξεκλείδωσε μέσα μου μια μαγική πόρτα. Μια πόρτα που για μένα δεν είναι απλώς μια μεταφορά — είναι μια πραγματικότητα, ένα σημείο καμπής που ένωσε το παραμύθι με την ποίηση που κρατούσα μέσα στην καρδιά μου χρόνια ολόκληρα.
Ήταν σαν να άνοιξε μια κρυφή δίοδος όπου η φαντασία, τα όνειρα, η παιδικότητα και οι εικόνες που είχαν ζωντανέψει μέσα μου όλα αυτά τα χρόνια, ενώθηκαν σε μια ολοκληρωμένη έκφραση. Από εκείνη τη στιγμή, άρχισε να γεννιέται μέσα μου μια σειρά από ποιήματα που δεν είναι μόνο λέξεις, αλλά μικρά παραμύθια — ιστορίες που μοιάζουν με όνειρα, που αγγίζουν την ψυχή, που μιλούν για την απουσία και την παρουσία, τη σιωπή και τη φωνή, το φως και τη σκιά.
Το ποίημα «Αταλάντης» μιλά για έναν μονόκερο που δεν είναι ήρωας με μεγάλα κατορθώματα. Δεν πετάει, δεν γιατρεύει, δεν λάμπει όπως οι άλλοι. Είναι «ατάλαντος» — ξεχασμένος, περιθωριακός, αόρατος για τον κόσμο. Αλλά μέσα στην απουσία και την ακινησία του, βρίσκεται μια αλήθεια βαθιά και αναγκαία: η αξία της ύπαρξης ακόμα και μέσα στη σιωπή, η σημασία της αφαίρεσης, η ομορφιά της διαφορετικότητας που δεν πρέπει να μετριέται με τα κοινά μέτρα.
Ο Αταλάντης
ένα βράδυ
σαν τα άλλα
(όπου κανείς δεν μιλούσε στον εαυτό του
κι οι σκιές δεν ήξεραν πού να σταθούν)
γεννήθηκε ένας μονόκερος
χωρίς λάμψη
χωρίς μελωδία
χωρίς ουράνιο λόγο
για την ύπαρξή του.
τον είπαν ατάλαντο.
τον άφησαν εκεί.
να στέκει
σαν σημείωση στο περιθώριο
ενός ξεχασμένου παραμυθιού
που δεν διαβάστηκε ποτέ μέχρι τέλους.
δεν ήξερε να πετάξει
ούτε να γιατρέψει
ούτε να φανεί χρήσιμος στα παιδιά
που χρειαζόντουσαν ήρωες
με ιπτάμενα μέτωπα.
μόνο περπατούσε
εκεί
ανάμεσα στα δέντρα
που δεν ήθελαν να ανθίσουν
και στις πέτρες
που θυμούνταν ονόματα.
ο κόσμος δεν είχε θέση για τέτοια πλάσματα
– ούτε καν τα όνειρα.
μια φορά
μόνο
τον είδε μια γυναίκα
(ή ήταν σκιά;
ή μήπως ήταν η μνήμη
που μεταμορφώθηκε σε μορφή;)
τον άγγιξε στο μέτωπο.
εκεί που έλειπε το φως.
και του είπε:
"κι εσύ, είσαι αναγκαίος
για να υπάρξει η απουσία."
έκτοτε
δεν τον ξαναείδαν.
μόνο μερικοί
(όσοι δεν κοιμούνται καλά)
τον αισθάνονται
να στέκεται στην άκρη του ύπνου
χωρίς φωνή
χωρίς σκοπό
χωρίς τίποτα
και γι’ αυτό
τόσο
βαθιά
αληθινό.
Κική Κωνσταντίνου
Αυτό το ποίημα με βοήθησε να καταλάβω πως η ποίηση μου δεν είναι απλώς παιχνίδι λέξεων ή τεχνική γραφή — είναι ένα μαγικό παράθυρο σε έναν κόσμο όπου το αόρατο παίρνει μορφή, όπου η παιδικότητα και η φαντασία βρίσκουν χώρο να ανθίσουν, ακόμα και μέσα σε έναν κόσμο που πολλές φορές μοιάζει να μην τα χωράει.
Θέλω μέσα από αυτές τις σελίδες να σας προσκαλέσω να περπατήσετε μαζί μου σε μονοπάτια όπου τα ποιητικά παραμύθια ζωντανεύουν, όπου οι σκιές αποκτούν φωνή και οι απουσίες γίνονται παρόν. Μια ποίηση που δεν αποζητά την τελειότητα, αλλά την αλήθεια, τη συγκίνηση και το βάθος.
Θα δημιουργήσω μια ξεχωριστή ετικέτα και κατηγορία για αυτά τα ποιήματα, ώστε να έχω συγκεντρωμένα όλα όσα έγραψα και όλα όσα θα γράψω στο μέλλον. Γιατί αυτοί οι μικροί κόσμοι που χτίζω με λέξεις είναι η καρδιά μου, η φωνή μου και το όνειρό μου.
Όσοι με γνωρίζετε από παλιά, ξέρετε ότι ξεκίνησα να γράφω παραμύθια — έτσι άρχισε το ταξίδι μου. Το να μεταφέρω αυτές τις αφηγήσεις στην ποίηση ήταν για μένα μια φυσική εξέλιξη, μια ανάγκη να ενώσω το όνειρο με τη γλώσσα, την εικόνα με το συναίσθημα.
Ευχαριστώ που είστε εδώ, που διαβάζετε, που μοιράζεστε μαζί μου αυτό το ταξίδι. Μαζί, ας ανακαλύψουμε τα μικρά θαύματα που κρύβει η σιωπή, η φαντασία και η καρδιά.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ