Κοιτάζω πίσω και βλέπω τα χρόνια να κυλούν
σαν μικρά παραμύθια κρυμμένα σε αχνές εικόνες.
Κάθε στιγμή, κάθε βλέμμα, κάθε ψίθυρος
κρατούσαν μυστικά που ήθελαν να ειπωθούν,
να γίνουν λέξεις, στίχοι,
να ζωντανέψουν στη σιωπή τους.
Με τον καιρό, πολλά έμειναν κενά,
σαν σκιές που περιμένουν το φως να τις αγκαλιάσει.
Μόνο εκείνα που μπορούσαν να συνοδέψουν ποιήματα
ή να γεννήσουν νέα μέσα από τη σιωπή
κρατούσαν νόημα —
τα κομμάτια της αλήθειάς μου που άντεξαν στον χρόνο.
Και τώρα, αφήνω να υπάρξει κάτι νέο.
Δεν χρειάζονται λόγια για να μιλήσει,
ούτε στίχοι για να υπάρξει.
Η στιγμή παίρνει μορφή μόνη της,
μια παρουσία που αναπνέει φως και σκιές,
σαν ψίθυρος που γίνεται τρυφερότητα,
μια ήσυχη δύναμη που γεμίζει τον χώρο
και αφήνει κάθε λεπτομέρεια να λάμψει.
Η φωνή μου ανασαίνει στη σιωπή,
αγκαλιάζει τα χρόνια που πέρασαν,
τις στιγμές που δεν είδαν λέξεις,
και τις αφήνει να ζωντανέψουν ξανά
σαν μια ξεθωριασμένη ιστορία που ζητά φως και χρώμα.
Η αλλαγή είναι λεπτή, απαλή,
σαν φως που γλιστρά μέσα από αναμνήσεις,
μια σιωπηλή ομορφιά που επιτρέπει σε όλα να συνυπάρχουν:
το παλιό και το νέο,
το σκοτάδι και το φως,
οι σκιές που έφυγαν και η παρουσία μου που τώρα παίρνει χώρο,
ζωντανή, ήσυχη, αληθινή.
Κάθε ανάσα φέρνει φως,
κάθε ψίθυρος ανοίγει μονοπάτια στη σιωπή,
και η φωνή μου μιλάει χωρίς λόγια,
σα να λέει ότι όλα όσα υπήρχαν πάντα
μπορούν να ζουν ξανά,
ήσυχα, ζωντανά, μέσα στη στιγμή που αφήνω να υπάρξει.
Κάθε στιγμή γίνεται ένα μικρό ποίημα,
ένα φως που δεν χρειάζεται λέξεις,
μια σιωπηλή μαρτυρία της ψυχής μου,
ένα σημάδι ότι η ζωή γεμίζει τον χώρο της
με ό,τι ήμουν, ό,τι είμαι και ό,τι συνεχίζω να γίνομαι.
Υπάρχει μια δύναμη απαλή και αόρατη, που δεν επιβάλλεται με φωνές ούτε με βία· μια δύναμη που δεν απαιτεί αλλά προσφέρει, δεν εξουσιάζει αλλά ελευθερώνει. Είναι η γαλήνη.
Η γαλήνη δεν είναι απλώς η απουσία θορύβου ή αναταραχής· είναι η εσωτερική φωτιά που καίει ήρεμα, το φως που φωτίζει το σκοτάδι χωρίς να τυφλώνει, η ανάσα που γεμίζει τον κόσμο με υπομονή και κατανόηση.
Σε έναν κόσμο που τρέχει γρήγορα, που φωνάζει και ζητάει συνέχεια περισσότερα, η γαλήνη είναι το καταφύγιο. Εκεί, στις ήσυχες στιγμές, βρίσκουμε τη δύναμη να ανασάνουμε βαθιά, να ακούσουμε την καρδιά μας και να νιώσουμε την ουσία της ζωής.
Η γαλήνη είναι μια μορφή αντίστασης — αντίσταση στην πίεση, στο άγχος, στην επιφανειακή φασαρία που προσπαθεί να μας πνίξει. Δεν σημαίνει παθητικότητα, αλλά μια ενεργητική επιλογή να κρατήσουμε τον εαυτό μας σταθερό, ακέραιο, παρών.
Είναι το πρώτο βήμα για την αυτογνωσία, γιατί μόνο όταν βουλιάζουμε στη γαλήνη μπορούμε να ξεχωρίσουμε τις φωνές που αξίζουν να ακουστούν από εκείνες που απλώς φωνάζουν χωρίς λόγο.
Η γαλήνη μας δίνει τη δύναμη να συγχωρούμε, να αγαπάμε χωρίς φόβο, να καταλαβαίνουμε χωρίς να κρίνουμε. Κάθε ήρεμη στιγμή είναι σαν ένας μικρός θησαυρός που μας γεμίζει κουράγιο και ελπίδα.
Σε αυτή τη σιωπή γεννιέται η δημιουργία, η σκέψη, το όνειρο. Εκεί ανθίζει η ψυχή, εκεί μεγαλώνει η πίστη, εκεί αναζητά η καρδιά το νόημά της.
Η γαλήνη δεν είναι τελειότητα· είναι αποδοχή. Αποδοχή του εαυτού μας, του κόσμου, της ζωής όπως είναι — με τις ατέλειες και τις πληγές της. Είναι η συνειδητή επιλογή να ζούμε μέσα στο χάος, χωρίς να χάνουμε την ισορροπία μας.
Και η δύναμη της γαλήνης είναι ακριβώς αυτή: να μεταμορφώνει την εσωτερική αναταραχή σε ήρεμη θάλασσα, να μετατρέπει τον πόνο σε γαλήνια ανάμνηση, να φωτίζει το σκοτάδι με τη δύναμη της ελπίδας.
Όταν καταφέρνουμε να αγκαλιάσουμε αυτή τη γαλήνη, γινόμαστε σαν δέντρα που στέκονται γερά μέσα στον άνεμο — δεν σπάνε, δεν λυγίζουν εύκολα. Αντιθέτως, ρίζες τους γίνονται πιο βαθιές, φύλλα τους πιο πράσινα, καρποί τους πιο γλυκοί.
Η γαλήνη είναι η αληθινή μας δύναμη, το φως που δεν σβήνει ποτέ, η φωνή που ψιθυρίζει «είσαι εδώ, είσαι αρκετός, είσαι αγαπητός».
Ας την κρατήσουμε μέσα μας, σαν θησαυρό πολύτιμο, και ας την αφήσουμε να μας οδηγεί κάθε μέρα, σε κάθε βήμα, με αγάπη και σεβασμό προς τον εαυτό μας και τους άλλους.
Γιατί στη γαλήνη βρίσκουμε τη ζωή που πάντα ονειρευόμασταν.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ