Ποια είσαι, εσύ; Τι θες; Ποια ψυχική αναλγησία σε φέρνει το βράδυ, τούτο, εδώ; Τι με κοιτάς; Μη με κοιτάς! Δεν θέλω να με κοιτάς! Σου φαίνομαι, παράξενος; Απροσπέλαστος; Όμορφος; Τι; Μήπως το δάφνινο στεφάνι και τα χρυσά φτερά σε παραπέμπουν σε κάτι ξωτικό; Μήπως ακόμη χειρότερα σε ξεγέλασαν και νομίζεις πως είμαι ο γνωστός αγγελιοφόρος, ο Ερμής; Αν τόλμησες να σκεφτείς πως είμαι ο θεός Έρωτας, πραγματικά δεν ξέρω τι κάνεις σήμερα, εδώ. Ακόμη με κοιτάζεις, έτσι; Συνεχίζεις να με κοιτάζεις. Επίμονα με κοιτάζεις και εγώ, θέλω να φύγεις. Απόστρεψε το βλέμμα, ταξίδεψε κάπου αλλού με τους στίχους και άσε με, μόνο μου. Μόνο μου! Εδώ και χρόνια, είμαι μόνος μου! Αυτοεξόριστος και απρόθυμα, εριστικός! Βλέπεις τα πόδια μου; χμ… Τα πόδια μου! Τα βλέπεις; Κινούνται, για να γλιτώσουν την ακινησία τους. Θαμμένος είμαι έρημος τιμωρημένος μόνος πάντα μόνος ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΣ! αυτό είμαι, καταραμένος
Ένα ποίημα γεμάτο από το γνωστό φως της καρδιάς σου.
ΑπάντησηΔιαγραφή