ΛΙΓΟ ΑΚΟΜΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

Καλημέρα εκφραστικοί μου, τι κάνετε; Ελπίζω να σας βρίσκω καλά.

Όσοι επιστρέψατε από τις διακοπές σας, καλή δύναμη για την επάνοδό σας εύχομαι.

Όσοι βρίσκεστε ακόμη σε διακοπές, τυχεροί, ξεκουραστείτε και περάστε όμορφα.

Μένει λίγο ακόμη καλοκαίρι για όλους. 

Απίστευτο το πόσο γρήγορα κυλάει ο καιρός. Σαν γοργό νεράκι.

Πάντα τέτοια εποχή, πριν την άδεια, νιώθω πως θα έχω χρόνο να κάνω τόσα πολλά και τελικά συνειδητοποιώ πως και πάλι, ελάχιστος είναι ο χρόνος. 

Το θετικό είναι πως ο επιπλέον χρόνος με τη μικρή, ο μαγικός αυτός θα έλεγα χρόνος, τα κάνει όλα ομορφότερα.

Μεγαλώσαμε, δυόμιση χρονών, οδεύουμε προς τα τρία και πραγματικά κάθε μέρα κοντά της είναι και μία έκπληξη.

Φέτος, λέμε, να πάμε παιδικό σταθμό. Περιμένουμε τα οριστικά αποτελέσματα. Ανυπομονώ να πάμε μαζί να αγοράσουμε τσαντούλα,  παγούρι, σετ φαγητού και φορμούλες.

 

Στην μικρή μου ανάπαυλα, εκτός από πολύ παιχνίδι, βόλτες, μπάνιο και πολλές αγκαλιές βρήκα χρόνο να διαβάσω που τόσο πολύ μου είχε λείψει.

Για την ακρίβεια, ολοκλήρωσα ένα που είχα ξεκινήσει εδώ και καιρό και διάβασα ακόμη ένα που από καιρό ήθελα.

Αναφέρομαι στα "Το Ημερολόγιο της Άννα Φρανκ" και "Ο Φιλαράκος" του Γκυ Ντε Μωπασσάν.

 

Η  Άννα Φρανκ γεννήθηκε στη Φραγκφούρτη της Γερμανίας το 1929. Η άνοδος του Χίτλερ στην εξουσία το 1933 αναγκάζει την οικογένειά της να καταφύγει στην Ολλανδία, για να αποφύγει τις διώξεις που εξαπολύει το ναζιστικό καθεστώς ενάντια στις εβραϊκές κοινότητες.
Το 1942, η δεκατριάχρονη Άννα μαζί με την οικογένειά της κρύβονται στο πίσω μέρος ενός σπιτιού στο Άμστερνταμ. Για τα επόμενα δύο χρόνια, θα καταγράψει στο ημερολόγιό της την οδυνηρή εμπειρία του εγκλεισμού. Με αφοπλιστική ειλικρίνεια και χιούμορ, στις καταγραφές της έχει αποτυπωθεί ο αγώνας ενός κοριτσιού να διαφυλάξει, ακόμα και μέσα στον χειρότερο κίνδυνο, την ελευθερία της σκέψης, τη φαντασία και τη χαρά της παιδικής αθωότητας.
Εβδομήντα χρόνια μετά την πρώτη του έκδοση, το ημερολόγιο αυτό παραμένει η πιο συγκινητική ιστορία του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου και ένας συγκλονιστικός ύμνος στο ιδεώδες της ελευθερίας.

 

"Ο Φιλαράκος" γράφτηκε όταν ο Γκυ ντε Μωπασσάν βρισκόταν στο απόγειο της συγγραφικής του τέχνης. Είναι ένα κλασικό μυθιστόρημα αποπλάνησης, ίντριγκας και αθέμιτης κοινωνικής αναρρίχησης την περίοδο της belle epoque του Παρισιού.
Ο Ζωρζ Ντυρουά, ο ήρωας του βιβλίου, είναι ένας ξοφλημένος δημοσιογράφος και πρώην υπαξιωματικός των Ουσσάρων με ταπεινή καταγωγή, ο οποίος με δόλια μέσα και συνάπτοντας σχέσεις με ισχυρές και ευκατάστατες γυναίκες καταφέρνει να αναρριχηθεί στην κορυφή της παριζιάνικης κοινωνίας. Με τη γοητεία και τους αβρούς τρόπους του εκμεταλλεύεται τις αδυναμίες των άλλων προς ίδιον όφελος - προδίδοντας ακόμη και τη γυναίκα που στάθηκε δίπλα του με αυταπάρνηση. Δημοσιευμένο το 1885, "Ο Φιλαράκος" δεν είναι μόνο ένα γλαφυρό πορτραίτο της τότε φαντεζί, αλλά διεφθαρμένης και παρηκμασμένης, παριζιάνικης κοινωνίας, είναι επιπλέον μια συγκλονιστική σύγχρονη έκθεση για την καταστροφική δύναμη των αχαλίνωτων φιλοδοξιών, της εξουσίας και του σεξ.
Σε σχέση με τους Γάλλους νατουραλιστές, οι χαρακτήρες του Μωπασσάν είναι πολύ πιο αληθοφανείς και πολύπλοκοι. "Ο Φιλαράκος", το πρώτο μεγάλο μυθιστόρημά του, είναι άκρως απολαυστικό. Οι αναλογίες του σήμερα με τα όσα περιγράφονται στο βιβλίο είναι αδιαμφισβήτητες. Σκάνδαλα, πολιτικές ραδιουργίες και σεξ παρουσιάζονται με κυνικό πεσιμισμό, που ωστόσο ισορροπεί ανάμεσα στο μαύρο χιούμορ και την περιγραφή των μικρών απολαύσεων της ζωής.

Πιθανόν να τα έχετε διαβάσει μιας και είναι παλιά αλλά κλασσικά και διαχρονικά. Ειδικά "το ημερολόγιο" ακόμη κι αν δεν το έχετε διαβάσει, θα ξέρετε την ιστορία, ίσως να έχετε δει και την ταινία αλλά σίγουρα στο διαδίκτυο έχετε διαβάσει διάφορα αποσπάσματα από τα χειρόγραφα αυτού του σπουδαίου και αδικοχαμένου κοριτσιού/συγγραφέως.

 

Σας τα προτείνω και τα δ΄ύο ανεπιφ΄ύλακτα. Διαφορετικά μεταξύ τους αλλά εξίσου δυνατά. Το κάθε ένα για άλλον λόγο βέβαια.  

 

Εκτός από ανάγνωση όμως, φέτος κατάφερα να παρακολουθήσω και μία θεατρική παράσταση. Δυστυχώς δεν μπορώ να βλέπω πολλές όπως παλιά αλλά μία είπα θα τη καταφέρω και έτσι, την είδα. 

 

Αναφέρομαι στο   "Ο ΚΑΤΑ ΦΑΝΤΑΣΙΑΝ ΑΣΘΕΝΗΣ"του ΜΟΛΙΕΡΟΥ.

 

 

 

Την εκρηκτική κωμωδία του Μολιέρου «Ο Κατά Φαντασίαν Ασθενής» σκηνοθετούν και διασκευάζουν φέτος το καλοκαίρι ο Αιμίλιος Χειλάκης και ο Μανώλης Δούνιας.  Μετά από τον «Δον Ζουάν» το 2009 στο Εθνικό Θέατρο και τον «Ταρτούφο» το 2016, συνεχίζουν τη μελέτη τους πάνω στον κορυφαίο Γάλλο δραματουργό, ο οποίος, μέσα πάντα από το πρίσμα της κωμωδίας φώτισε τα σκοτάδια της ανθρώπινης ψυχής, κατανόησε την ανθρώπινη ψυχοσύνθεση και δημιούργησε χαρακτήρες με οικουμενική εμβέλεια και έργα που παραμένουν επίκαιρα μέχρι σήμερα.

Με τον «Κατά Φαντασίαν Ασθενή» ο Μολιέρος βάζει στο στόχαστρό τη τους τσαρλατάνους και τους κομπογιαννίτες που λυμαίνονται το ιατρικό επάγγελμα. Σατιρίζει τους «ειδήμονες» της εποχής του που κρύβονταν πίσω από πομπώδες φράσεις και φανταχτερές ορολογίες πασχίζοντας έτσι να καμουφλάρουν την ανεπάρκεια των γνώσεών τους και το γεγονός ότι πάνω από τον ιπποκράτειο όρκο βάζουν το κέρδος και το προσωπικό συμφέρον. Ο Μολιέρος – ως ένα από τα λαμπρότερα επαναστατικά πνεύματα της εποχής του - δεν μένει μόνο εκεί, αλλά κάνει και ένα πολιτικό σχόλιο καταγγέλλοντας κάθε μορφή εξουσίας και ασκώντας έντονη κριτική στη γαλλική κοινωνία και στα κακώς κείμενά της. Με ανάλαφρο αλλά καυστικό τρόπο, τα βάζει με τις παντός είδους αυθεντίες που τυφλωμένοι από αλαζονεία και έχοντας κατακτήσει προνόμια και εξουσία, υποτιμούν και καταπιέζουν τον απλό πολίτη.

Κατά τραγική ειρωνεία ο «Κατά Φαντασίαν Ασθενής» ήταν το κύκνειο άσμα του. Το 1673, λίγο μετά την τέταρτη παράσταση του έργου στην οποία πρωταγωνιστούσε, ο Μολιέρος – άρρωστος και προδομένος από τους γιατρούς -  πέθανε στα παρασκήνια. Η παράσταση, που θα παρουσιαστεί σε μεγάλα θέατρα της Αθήνας και θα περιοδεύσει σε ολόκληρη την Ελλάδα, αποτελεί την ένατη συνσκηνοθεσία του Αιμίλιου Χειλάκη και του Μανώλη Δούνια μετά τις εξαιρετικά επιτυχημένες παραστάσεις «Μήδεια», «Μη σου τύχει», «Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας», «Οθέλλος», «Αντιγόνη», «Ιφιγένεια», «Ταρτούφος» και «Μόνος με τον Άμλετ».

Το έργο

Στο κωμικό μικροσκόπιο του Μολιέρου μπαίνει ένας αριστοκράτης, ο Αργκάν, ο οποίος ζει μια άνετη ζωή μέσα στον πλούτο και στα προνόμια. Θεωρεί τον εαυτό του το κέντρο του κόσμου και καταδυναστεύει τους γύρω του απαιτώντας να υπηρετούν τις παραξενιές και τα καπρίτσια του. Παρ’ όλα αυτά, και ο ίδιος ο Αργκάν υποφέρει καθώς νιώθει ότι κάτι τού φταίει. Τρομερά υποχόνδριος και αρρωστοφοβικός είναι πεπεισμένος ότι το πρόβλημά του είναι η πολύ κλονισμένη υγεία του. Γι’ αυτό και έχει καλέσει όλους τους γιατρούς για να του βρουν θεραπεία. Μάταια όμως. Οι γιατροί – αλλά και κάθε είδους τσαρλατάνοι - δοκιμάζουν πάνω του όλες τις δοκιμασμένες και πειραματικές θεραπείες με σκοπό να τον απαλλάξουν από την «άγνωστη» ασθένειά του, ενώ ταυτόχρονα τον απαλλάσσουν και από τεράστια χρηματικά ποσά ως αμοιβή. Καθώς βλέπει ότι οι «επιστήμονες» προσπαθούν να τον εκμεταλλευτούν, αποφασίζει να παντρέψει την κόρη του, Αγγελική, με ένα γιατρό προκειμένου να έχει δωρεάν ιατρική φροντίδα, αδιαφορώντας αν εκείνη είναι ερωτευμένη με τον Κλεάνθη. Όταν η Αγγελική αντιδρά, ο Αργκάν με την προτροπή της δεύτερης συζύγου του της Μπελίνα, της ανακοινώνει ότι μοναδική της εναλλακτική είναι να κλειστεί σε μοναστήρι. Αυτοί που αναλαμβάνουν να τον συνεφέρουν είναι η υπηρέτριά του η Τουανέτα και ο αδερφός του ο Βεράλδος. Τον πείθουν να παραστήσει το νεκρό ώστε να ανακαλύψει ποιος τον εκμεταλλεύεται και ποιος τον νοιάζεται, ποιος τον επιβουλεύεται και ποιος πραγματικά τον αγαπάει.

Είναι όμως ο Αργκάν πράγματι ασθενής; Και αν ναι, ασθενεί από μια αρρώστια που μπορεί η ιατρική να θεραπεύσει; Ή μήπως είναι ένας ανασφαλής, φοβισμένος άνθρωπος που ενώ τα έχει όλα, προσπαθεί να βρει τι του φταίει και δεν είναι ευτυχισμένος και με πρόσχημα την κλονισμένη του υγεία πασχίζει να προκαλέσει τον ενδιαφέρον των γύρω του και να σιγουρευτεί ότι νοιάζονται για αυτόν;  Και μήπως τελικά ο μολιερικός Αργκάν δεν διαφέρει και πολύ από τον σύγχρονο άνθρωπο που δεν ικανοποιείται με τίποτα και παρόλο που ζει μια άνετη οικογενειακή ζωή, συνειδητοποιεί τελικά ότι η βαθύτερη και σημαντικότερη ανάγκη του είναι να αγαπηθεί.

Συντελεστές

Σκηνοθεσία - Διασκευή: Αιμίλιος Χειλάκης – Μανώλης Δούνιας

Ελεύθερη απόδοση: Μανώλης Δούνιας

Σκηνικά: Γιώργος Γαβαλάς

Κοστούμια: Αλεξία Θεοδωράκη

Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου

Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος

Κίνηση: Έλενα Γεροδήμου

Βοηθός σκηνοθετών: Θάνος Χατζόπουλος

Γραφιστική επιμέλεια: Δημήτρης Γκέλμπουρας

Social Media: Renegade Media

Παραγωγή: Τεχνηχώρος

ΠΑΙΖΟΥΝ:

Αιμίλιος Χειλάκης,  Αθηνά Μαξίμου,  Μυρτώ Αλικάκη,  Θοδωρής Ρωμανίδης,  Νίκος Γκέλια, 

Παναγιώτης Γαβρέλας,  Βίκυ Διαμαντοπούλου,  Γιώργος Ζυγούρης,  Δημήτρης Φιλιππίδης

 

Λοιπόν, ξεχώρισα για ακόμη μία φορά την Αθηνά Μαξίμου και μου άρεσε πολύ και η Βίκυ Διαμαντοπούλου.

Κατά τα άλλα δεν ξετρελάθηκα, ούτε γέλασα όσο πίστευα. Την εκρηκτική κωμωδία δηλαδή, δεν την αντίκρισα ούτε κατά διάνοια. 

 

Τέλος, κατάφερα να δω και μια σειρά στο netflix που μου άρεσε και σας τη προτείνω.

 Τα χρώματα του κακού: Κόκκινο.

 

Όταν το πτώμα ενός κοριτσιού εντοπίζεται σε μια παραλία της Πολωνίας, ένας εισαγγελέας συνεργάζεται με τη μητέρα του θύματος σε μια παθιασμένη αναζήτηση της αλήθειας.

Πρωταγωνιστούν:Γιακούμπ Γκίρσαλ, Μάγια Οστασέβσκα, Ζόφια Γιαστσέμπσκα

 

Αυτά από μένα, εκφραστικοί.

Καλή συνέχεια στο καλοκαίρι σας.

Να περνάτε όμορφα.