Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Δανεική Μοναξιά

 

 


- Δεν θέλω να γράψω
- Κλείσε το στόμα σου
- Δεν θέλω να γράψω
- Κλείσε το στόμα σου
- Δεν θέλω να ματώσω τα χείλη μου με λέξεις
- Κρύψε στο συρτάρι τις αναμνήσεις
- Δώσε μου πίσω το στυλό που μου πήρες
- Δεν θέλεις να γράψεις
- Δεν θέλω να σου πω την αλήθεια
- Μην παίζεις μαζί μου
- Δεν παίζεις ωραία
- Δώσε μου κάτι από εσένα
(σιωπή..)
- Δώσε μου κάτι δυνατό
(σιωπή…)
- Δώσε μου κάτι να με μεθύσεις
(σιωπή…)
- Δώσε μου κάτι δικό σου
- Συνήθεια
- Αυτό είσαι;
- Αυτό είσαι εσύ. Συνήθεια! Είσαι συνήθεια!
- Είμαι μέσα στο μυαλό σου
- Σκότωσέ με
- Αφού εσύ δεν μπορείς να το κάνεις, θα το κάνω εγώ. Πίστεψέ με, μπορώ!
- Το ξέρω
- Κι εγώ το ξέρω
- Τι ξέρεις εσύ;
- Ότι χωρίς εμένα δεν μπορείς να ζήσεις
- Μπορώ
- Δεν μπορείς
- Μπορώ
- Κάντο
(σιωπή..)
- Κάντο
(σιωπή..)
- Κάντο
(σιωπή..)
- Καλά το υπέθεσα
- Τι υπέθεσες;
- Φοβάσαι
- Τι φοβάμαι;
- Τη μοναξιά
- Και που υπάρχεις μέσα σε όλο αυτό, εσύ;
- Εγώ είμαι η μοναξιά
- Δεν είμαι μόνος
- Είσαι
- Δεν είμαι μόνος
- Είσαι
- Είμαι με κόσμο
- Είσαι μόνος
- Έχω φίλους, οικογένεια, ενδιαφέροντα, χόμπι, σκύλο, λουλούδια, γραβάτες, έχω…. Έχω όνειρα!
- Είσαι μόνος
- Δεν είμαι μόνος
- Είσαι μόνος
- Εσύ είσαι μόνος
- Εγώ είμαι εσύ
- Δεν είσαι εγώ
- Είμαι εγώ
- Είσαι εσύ
- Ποιος είμαι;
- Κάποιος άλλος, όχι εγώ
- Εγώ είμαι η μοναξιά
- Δεν είμαι μόνος
- Είσαι
- Δεν είμαι μόνος
- Είσαι
- Πως θα φύγω από ‘δω;
- Δεν μπορείς
- Γιατί;
- Γιατί μόνο εγώ μπορώ να φύγω
- Φύγε
- Διώξε με
- Δεν μπορώ
- Μπορείς
- Δεν μπορώ
- Μπορείς
- Δεν μπορώ
- Μπορείς
- Πάρε κάτι από εμένα
(σιωπή..)
- Μάθε κάτι από εμένα
(σιωπή..)
- Αγάπα κάτι από εμένα
(σιωπή..)

~~ Δανεική Μοναξιά - Κική Κωνσταντίνου


Σχόλια

  1. Διάλογος λιτός αλλά συνάμα απίστευτα δυνατός και συναισθηματικός. Πολύ όμορφο, Κική μου.
    Την καλησπέρα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ευχή και κατάρα

    Είναι ευλογία και βάρος μαζί, να κρατάς την αγάπη και το όνειρο ζωντανά, σε έναν κόσμο που σε ξεχνά, σε έναν κόσμο που τρέχει μόνο για να επιβιώσει. Είναι ευχή, γιατί η ψυχή σου παραμένει φωτεινή. Είναι κατάρα, γιατί συχνά μένεις μόνος, παρεξηγημένος, ξεχασμένος. Κι όμως, εκεί βρίσκεται η αλήθεια: να συνεχίζεις να αγαπάς, να συνεχίζεις να ονειρεύεσαι, να συνεχίζεις να θυμάσαι ποιος είσαι, ακόμα κι όταν ο κόσμος γύρω σου προσπαθεί να σε κάνει να το ξεχάσεις. Κική Κωνσταντίνου   _____________   Καλημέρα εκφραστικοί μου, ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Εχθές βράδυ μας ταρακούνησε ο σεισμός. Εγώ δεν τον κατάλαβα — ευτυχώς, γιατί πάντα με φόβιζαν. Από ότι έμαθα όμως, ήταν αρκετά δυνατός, με διάρκεια και φόβο για όσους τον ένιωσαν. Θα περάσει κι αυτό. Στην Εύβοια, άλλωστε, είμαστε μαθημένοι. Σας φιλώ και σας εύχομαι μια όμορφη μέρα!  🌸  

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Ο Αύγουστος μας αποχαιρετά

  Ο Αύγουστος περπατά αργά, με τα βήματά του βαριά από ήλιο που σβήνει, σαν να κουβαλάει ολόκληρο τον χρόνο σε μια ανάσα, σε μια τελευταία ματιά πριν χαθεί πίσω από το κατώφλι του φθινοπώρου. Η πόλη μοιάζει να κρατά την αναπνοή της, με το χώμα ακόμα ζεστό κάτω από τα πόδια, το κελάηδημα των πουλιών λιγοστό και νωχελικό, τα τζιτζίκια σιγούν, μα ο αέρας ακόμα φέρνει την ανάμνηση του ατελείωτου καλοκαιριού — των απογευμάτων που λιώσαμε σε γέλια, των βραδιών με αστέρια να πέφτουν σαν βροχή και της θάλασσας που αγκάλιαζε κάθε μας βήμα. Στην αυλή η κούνια κουνιέται ακόμα, σαν να χαιρετάει εκείνους που σίγουρα θα φύγουν, τραγουδώντας έναν ήσυχο αποχαιρετισμό, μ’ ένα γλυκό, μακρινό τραγούδι που θυμίζει: «Μείνετε εδώ λίγο ακόμα — η στιγμή δεν τέλειωσε». Τα δέντρα στέκονται βαρύθυμα, φύλλα χρυσά, κόκκινα και καφέ, αρχίζουν να πέφτουν απαλά στο χώμα, σαν να φυλάνε μέσα τους μνήμες που θα κρατήσουν τη ζεστασιά του ήλιου και της βροχής, το άρωμα των λουλουδιών που έλιωσα...