Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Δανεική Μοναξιά

 

 


- Δεν θέλω να γράψω
- Κλείσε το στόμα σου
- Δεν θέλω να γράψω
- Κλείσε το στόμα σου
- Δεν θέλω να ματώσω τα χείλη μου με λέξεις
- Κρύψε στο συρτάρι τις αναμνήσεις
- Δώσε μου πίσω το στυλό που μου πήρες
- Δεν θέλεις να γράψεις
- Δεν θέλω να σου πω την αλήθεια
- Μην παίζεις μαζί μου
- Δεν παίζεις ωραία
- Δώσε μου κάτι από εσένα
(σιωπή..)
- Δώσε μου κάτι δυνατό
(σιωπή…)
- Δώσε μου κάτι να με μεθύσεις
(σιωπή…)
- Δώσε μου κάτι δικό σου
- Συνήθεια
- Αυτό είσαι;
- Αυτό είσαι εσύ. Συνήθεια! Είσαι συνήθεια!
- Είμαι μέσα στο μυαλό σου
- Σκότωσέ με
- Αφού εσύ δεν μπορείς να το κάνεις, θα το κάνω εγώ. Πίστεψέ με, μπορώ!
- Το ξέρω
- Κι εγώ το ξέρω
- Τι ξέρεις εσύ;
- Ότι χωρίς εμένα δεν μπορείς να ζήσεις
- Μπορώ
- Δεν μπορείς
- Μπορώ
- Κάντο
(σιωπή..)
- Κάντο
(σιωπή..)
- Κάντο
(σιωπή..)
- Καλά το υπέθεσα
- Τι υπέθεσες;
- Φοβάσαι
- Τι φοβάμαι;
- Τη μοναξιά
- Και που υπάρχεις μέσα σε όλο αυτό, εσύ;
- Εγώ είμαι η μοναξιά
- Δεν είμαι μόνος
- Είσαι
- Δεν είμαι μόνος
- Είσαι
- Είμαι με κόσμο
- Είσαι μόνος
- Έχω φίλους, οικογένεια, ενδιαφέροντα, χόμπι, σκύλο, λουλούδια, γραβάτες, έχω…. Έχω όνειρα!
- Είσαι μόνος
- Δεν είμαι μόνος
- Είσαι μόνος
- Εσύ είσαι μόνος
- Εγώ είμαι εσύ
- Δεν είσαι εγώ
- Είμαι εγώ
- Είσαι εσύ
- Ποιος είμαι;
- Κάποιος άλλος, όχι εγώ
- Εγώ είμαι η μοναξιά
- Δεν είμαι μόνος
- Είσαι
- Δεν είμαι μόνος
- Είσαι
- Πως θα φύγω από ‘δω;
- Δεν μπορείς
- Γιατί;
- Γιατί μόνο εγώ μπορώ να φύγω
- Φύγε
- Διώξε με
- Δεν μπορώ
- Μπορείς
- Δεν μπορώ
- Μπορείς
- Δεν μπορώ
- Μπορείς
- Πάρε κάτι από εμένα
(σιωπή..)
- Μάθε κάτι από εμένα
(σιωπή..)
- Αγάπα κάτι από εμένα
(σιωπή..)

~~ Δανεική Μοναξιά - Κική Κωνσταντίνου


Σχόλια

  1. Διάλογος λιτός αλλά συνάμα απίστευτα δυνατός και συναισθηματικός. Πολύ όμορφο, Κική μου.
    Την καλησπέρα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Κάδος Εξομολόγησης

Στη γωνία μιας παλιάς γειτονιάς της Χαλκίδας, ανάμεσα σε δυο ξεθωριασμένα φανάρια και κάτω από μια γέρικη νεραντζιά, ζούσε ένας κάδος σκουπιδιών. Όχι από αυτούς τους καινούριους, τους πράσινους με τα ροδάκια που τρίζουν. Όχι! Αυτός ήταν παλιός, μεταλλικός, με βαθουλώματα και σημάδια από βροχές, κλωτσιές και καλοκαιρινές φωτιές. Τον έλεγαν Στέφανο. Ο Στέφανος δεν ήταν απλά ένας κάδος. Ήταν παρατηρητής. Ήξερε ποιος πετάει σκουπίδια στις δέκα το πρωί και ποιος στις τρεις τα ξημερώματα. Ήξερε ποια παιδιά κάνουν κοπάνα και κρύβουν τις τσάντες τους πίσω του, ποιος πετάει χαρτιά γεμάτα τύψεις αλλά και ποιος με ευχαρίστηση, ποιος πετάει το φαγητό του χωρίς να ενδιαφέρεται για όσους πεινούν αλλά και ποιοι φροντίζουν σε ειδική σακούλα, να κρεμάνε στο πλάι του φαγητά για τους άπορους.  Ένα βράδυ, καθώς η πόλη έβγαζε τις ρυτίδες της στο φως των δρόμων, ένας νεαρός στάθηκε μπροστά του. Κρατούσε ένα μικρό πακέτο χρώματος καφέ, το οποίο δεν έμοιαζε με σκουπίδι, αλλά ούτε και με σακούλα. Ο νεαρός ...

Οι κουρτίνες της γιαγιάς Χρυσάνθης

  Πηγή Η γιαγιά Χρυσάνθη ξύπνησε πολύ πρωί. Ο ήλιος  είχε αρχίσει να φωτίζει δειλά το σαλόνι της. Οι σκιές πάνω στα έπιπλα έλιωναν αργά και το φως χάιδευε τις λευκές κουρτίνες της, εκείνες με το κέντημα που είχε φτιάξει η ίδια, χρόνια πριν. Δεν ήταν απλές κουρτίνες. Τις είχε φτιάξει η ίδια, ώρες ατέλειωτες στα χέρια της, βελονιά τη βελονιά, τότε που είχε υπομονή και τα χέρια της δεν έτρεμαν. Τότε που οι μέρες ΄ήταν διαφορετικές. Τότε που όλα γίνονταν πιο αργά, πιο απλά, πιο ήρεμα. Χωρίς πίεση, χωρίς ρολόγια και προθεσμίες. Οι κουρτίνες της κρέμονταν σαν ανάλαφρα σύννεφα μπροστά στα παράθυρα. Ήταν σχεδόν διάφανες. Άφηναν το φως να μπει αλλά κρατούσαν για τον εαυτό τους τη σιωπή και τη λαχτάρα της. Εκεί στεκόταν κάθε τόσο, τραβούσε λίγο τη μία και μετά λίγο την άλλη, με τα λεπτά της δάχτυλα, εκείνα που πια κουράζονται γρήγορα, και κοίταζε έξω. Ο δρόμος ήταν ήσυχος. Που και που περνούσε ένα αυτοκίνητο και έσπαγε για λίγο την ησυχία. Τίποτα ακόμα. Αλλά ήξερε ότι θα έρθουν. Της ...