Προσπαθώ να βρω λέξεις για να ξεκινήσω να γράφω, να βγάλω από μέσα μου όσα αισθάνομαι, αλλά ειλικρινά δεν μπορώ. Ζούμε σε μια κοινωνία που φοβόμαστε να ζήσουμε. Νιώθω πως δεν ξέρουμε από που να προστατευθούμε. Σεισμοί, βροχές, κεραυνοί, κρύο, φωτιά. Όλα, πλέον, σε σκοτώνουν. Σαφέστατα και ευθυνόμαστε για τα περισσότερα. Ξυπνούν μνήμες στο μυαλό μου από όταν έκαψαν τη Βόρεια Εύβοια, το πράσινο στολίδι που μεγάλωσα. Όπως θα έχετε μάθει, καίνε τώρα την Νότια Εύβοια. Να μην αφήσουν τίποτα όμορφο. Να μην αφήσουν οξυγόνο για τις επόμενες γενιές. Στεναχωριέμαι τόσο πολύ... Έρχεται το καλοκαίρι και φοβάμαι να πλησιάσω περιοχή με πράσινο, με έντονη βλάστηση γιατί φοβάμαι ότι θα βάλουν φωτιά και θα εγκλωβιστούμε και θα καούμε ζωντανοί (μνήμες Μάτι, δεν ήμουν εκεί αλλά δεν ξέχασα). Το είχε πει..... "Θ α ’ρθει μια μέρα που τα δέντρα θα μισήσουν την αχαριστία των ανθρώπων και θα σταματήσουν να παράγουν ίσκιο, θροΐσματα κι οξυγόνο. Θα πάρουνε τις ρίζες τους και θα φύγο
Έχουμε ανάγκη από ανάλογες εκδηλώσεις. Να ευχηθώ κάθε επιτυχία. Καλησπέρα Κική μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα Κική και καλό Φθινόπωρο να έχουμε!
ΑπάντησηΔιαγραφή