ΕΚΦΡΑΣΟΥ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

    Το έχω ξαναζήσει αυτό κι όσο κι αν ψάχνω το πόμολο της πόρτας, τόσο εκείνο μ’ αποφεύγει. Θαρρείς και το βλέπω μπροστά μου, θαμπά μα το βλέπω. Ένα βήμα εμπρός κι εκείνο απομακρύνεται πιο μακριά μου, και πιο μακριά μου, σε μια παράλληλη ζωή. Να ανοίγει μια πόρτα που δεν επέλεξα μα ούτε που θέλω να εξερευνήσω. Κι όχι πως δεν έστριψα τον καρπό μου, τον έστριψα έτσι σαν γάντζο, σφιχτά να γραπωθεί κι ας με τραβούσε. Για εμένα, ήταν ένα πόμολο που έπρεπε να κλείσει μα όσο το πλησίαζα, τόσο εκείνο, σχέδιο διαφυγής κατέστρωνε, ροκάνιζε τις βίδες, της πόρτας, που το συντηρούσε. Είχα μια εντολή, αυτοματοποιημένη διάθεση, ονόμασα μα το παιχνίδι των εντολών παρέβλεψε πως οδηγεί σε μία άλλου είδους, «θεία» τιμωρία. Κι οι στρατηλάτες… Κι οι στρατηλάτες… Ήταν οι πύργοι, σε ένα τάβλι εικονικό, μπλε με κόκκινο, που με κρασί πανηγυρίσαν. Ακόμη μία ήττα, μια πόρτας που δεν είχε πόμολο ούτε καν κλειδαριά, ήταν μια πόρτα, μεταμορφωμένη σε θυρίδα. Το έχω ξαναζήσει αυτό και με βυθίζει. Κυνηγώντας ένα πόμο

  https://www.facebook.com/storywits Με χαρά σας παρουσιάζουμε το τεύχος Οκτωβρίου όπου μπορείτε να απολαύσετε την συνέντευξη της συγγραφέως Marina Papadopoulou του βιβλίου "Η ΝΕΡΑΙΔΑ ΤΗΣ ΦΙΛΙΑΣ" καθώς και διηγήματα και ποιήματα από εξαίρετους δημιουργούς. Μπορείτε να το ξεφυλλίσετε στην ιστοσελίδα μας στην κατηγορία "ΤΕΥΧΗ" ή κάνοντας "κλικ" στον παρακάτω σύνδεσμο. https://storywits.com/issues/ Μην ξεχάσετε να κατεβάσετε και την εφαρμογή μας "STORYWITS" στο Android smartphone ή tablet σας για μεγαλύτερη απόλαυση. https://play.google.com/store/apps/details... Καλή ανάγνωση   Mε χαρά συμμετέχω και εγώ με το διήγημα "Η Μπάμπουσκα" που δημιουργήθηκε πριν λίγο καιρό με την προτροπή/έμπνευση δημιουργίας του αγαπητού μας, Γιάννη Πιταροκοίλη. Μπορείτε να απολαύσετε το τεύχος Οκτωβρίου πατώντας στα λινκ που σας δίνω παραπάνω και στη σελίδα 122 συναντάντε τη "Μπάμπουσκα" . Να είστε καλά και να περνάτε όμορφα!

    Έδωσα τη ψυχή μου, έδωσα τη ψυχή μου κατοικώντας ανάμεσα σε λευκά τριαντάφυλλα και κόκκινους μανδύες σε ανθηρές σιωπές, φορτωμένες, με δάκρυα ανθρώπων καμία φωνή τη φωνή τους• δε σώζει.   Μέσα μου, μια γλυκόπικρη χαραυγή να κερνάει αγάπη να γλείφει τις πληγές σε ένα σύμπαν αλλοιωμένο να φυσάει ο βοριάς και να γεμίζει η φύση με άνθη που κάνουν την ανάγκη της θύμησης να φωνάζει τη λέξη «ευλογία».   Οι σιωπές που ακούω δε νοσούν, περιμένουν καρτερικά τον κόσμο να ανθίσει.   Κρατώ σφιχτά στην αγκαλιά μου έναν λεμονανθό και ενθυμούμαι πως η ζωή έχει ένα παράπονο χαραγμένο στα χείλη γιατί μονάχα έτσι μπορούν να δούνε οι τυφλοί να ακούσουν οι κωφοί να μιλήσουν οι μουγκοί να λυτρωθούν οι πονεμένοι   Έδωσα τη ψυχή μου σε λόγιους εχθρούς σε σκέψεις ειμαρμένες δεν θέλω να συλλογιστώ ούτε να ψιθυρίσω. το “γιατί” και το “διότι” φεγγάρι στα χείλη μου. Μα πως να απαρνηθείς τ’ άστρα της λησμονιάς και το αντίο της αυταπάτης;   Οι σιωπέ