Πέτα ψηλά σαν τα περιστέρια

 

 

 

Μια γυναίκα, γύρω στα τριάντα, ψηλή, μελαχρινή και πολύ όμορφη, κάθεται σκεπτική σε ένα παγκάκι σε ένα πάρκο. Γύρω της, υπάρχει πολύς κόσμος: παιδιά που παίζουν, άνθρωποι που κάνουν βόλτες και συζητούν με παρέες, άλλοι που βγάζουν τα ζωάκια τους για βόλτα, και άλλοι μοναχικοί, σαν κι αυτή, που κάθονται στα διπλανά παγκάκια και απολαμβάνουν την παρέα του καφέ ή της εφημερίδας τους.

Η γυναίκα κοιτάζει γύρω της με μια ματιά διαφορετική, αλλόκοτη, μπερδεμένη, μπορώ να πω. Ενώ κοιτάζει απεγνωσμένα, σα να προσπαθεί να βρει κάποιον δικό της, κάποιον που έχει να δει καιρό, κάποιον που λαχταρά να αγκαλιάσει, η ματιά της φανερώνει ότι στην πραγματικότητα δεν ψάχνει κανέναν και τίποτα. Το μόνο που κάνει είναι να προσπαθεί να ξεγελάσει τον εαυτό της και τους γύρω της ότι περιμένει κάποιον. Όμως η αφηρημένη της έκφραση δείχνει καθαρά ότι αυτή η κοπέλα είχε πάψει να περιμένει κάποιον από καιρό — ή, μάλλον, έπρεπε να είχε πάψει να περιμένει. Αυτό το ξέρει, αλλά δεν μπορεί να το παραδεχτεί, τουλάχιστον όχι τώρα.

Λίγα μέτρα πιο πέρα, είναι ένα παιδάκι γύρω στα δέκα του έτη, πολύ ζωηρό, που κυνηγά τα περιστέρια του πάρκου προσπαθώντας να τα πιάσει. Είναι τόσο ζωηρός, που οι φωνές του αρχίζουν να ενοχλούν τους γύρω του, αλλά κανείς δεν τολμά να του κάνει παρατήρηση γιατί είναι παιδί.

«Έλα Βαλάντη, ορίστε το παγωτό σου», λέει ένας ηλικιωμένος κύριος, μάλλον ο παππούς του.

«Όχι τώρα, παππού. Πρώτα θα πιάσω τα περιστέρια και μετά θα το φάω», λέει το μικρό, θυμωμένο.

«Μα θα έχει λιώσει μέχρι τότε», επισημαίνει ο παππούς.

«Δε με νοιάζει, σου λέω! Εγώ πρώτα θα πιάσω τα περιστέρια και μετά θα το φάω», λέει το μικρό και αρχίζει πάλι να κυνηγά τα περιστέρια.

Ο Βαλάντης, θυμωμένος και πεισμωμένος που δε μπορεί να πιάσει κανένα περιστέρι, πλησιάζει το παγκάκι που κάθεται η γυναίκα και στριμώχνεται δίπλα της, σταυρώνοντας σφιχτά τα χέρια του στη μέση, υποδηλώνοντας έτσι πόσο πεισμωμένος είναι.

«Είσαι θυμωμένος που δεν τα έπιασες;» ρωτά η γυναίκα χαμογελώντας.

«Θα τα πιάσω σε λίγο, μόλις ξεκουραστώ!» αποφασίζει ο μικρός.

«Γιατί θέλεις τόσο πολύ να τα πιάσεις;»

«Γιατί μπορώ!» απαντά δυναμικά ο μικρός.

«Ναι, αλλά αυτά δε θέλουν να τα πιάσεις».

«Και τι με νοιάζει εμένα! Εγώ θέλω!» απαντά πεισματικά.

 «Και τι θα τα κάνεις αυτά που θα πιάσεις;»

 «Θα τα πάρω σπίτι μου, θα τα βάλω σε ένα κλουβί και θα τα ταΐζω».

«Αν τα βάλεις σε κλουβί, θα στενοχωρηθούν και δε θα αντέξουν… αυτό θέλεις;»

Ο Βαλάντης κοιτάζει περίεργα τη γυναίκα, σαν να συμφωνεί με αυτό που λέει, αλλά χωρίς να θέλει να το παραδεχτεί.

 «Και τι θα πάθουν;» τη ρωτά σιγανά.
«Θα πεθάνουν από τη στεναχώρια τους», απαντά γλυκά η γυναίκα, αφήνοντας το μικρό άναυδο.
«Αφού θα τα ταΐζω, θα τα κάνω μπάνιο και θα παίζω συχνά μαζί τους, γιατί να ψοφήσουν;» ρωτά ανήσυχα και μπερδεμένα.
«Γιατί θα στεναχωριούνται. Ξέρεις, κάποιες φορές, αγόρι μου… αλήθεια, πώς σε λένε;» τον ρωτά με τρυφερότητα.
«Βαλάντη, κυρία, εσάς;» απαντά το μικρό με ανησυχία.
«Εμένα Μαργαρίτα», λέει η γυναίκα χαμογελαστά.
«Λοιπόν, Βαλάντη, τι σου έλεγα… α, ναι, θυμήθηκα! Κάποιες φορές, εμείς οι άνθρωποι νομίζουμε ότι κάνουμε το καλύτερο για τους άλλους και τα ζώα μας, αλλά κάποιες φορές ξεχνάμε ότι αυτό που είναι το καλύτερο για εμάς, μπορεί να είναι αρκετά στενάχωρο για αυτούς. Και αυτό καταλήγει να τους στενοχωρεί.»

«Δε καταλαβαίνω… πώς είναι δυνατόν να στεναχωρούμε αυτούς που αγαπάμε;» ρωτά ο μικρός, με τα μάτια του να ανοιγοκλείνουν από την απορία.

Η Μαργαρίτα χαμογελά γλυκά με την ερώτηση του μικρού, τον χαϊδεύει απαλά στο μάγουλο και τον ρωτά:

«Πες μου, Βαλάντη, τι είναι αυτό που σου αρέσει πολύ να κάνεις; Κάτι που αγαπάς…».
«Χμμ… η μπάλα, κυρία! Μου αρέσει πολύ να παίζω μπάλα! Καθημερινά παίζω, αλλά η μαμά φωνάζει γιατί λέει ότι δε διαβάζω αρκετά, αλλά εγώ συνεχίζω να παίζω γιατί μου αρέσει!»
«Έχεις σκεφτεί ποτέ σου πώς θα αισθανόσουν αν η μαμά σου σε ανάγκαζε να σταματήσεις να παίζεις μπάλα για μεγάλο διάστημα;»
«Ναι, θα ήταν απαίσια! Αλλά εγώ δε θα την άκουγα! Θα το έσκαγα κρυφά για να πάω να παίξω και αν δε με άφηνε, θα έκλαιγα συνέχεια και θα φώναζα δυνατά να με ακούσει η γειτονιά. Αν συνέχιζε να με κρατά μακριά από το ποδόσφαιρο, θα πήγαινα στην αστυνομία να το πω», είπε αποφασιστικά ο μικρός.
«Άρα, λοιπόν, θα ήσουν θυμωμένος με τη μαμά σου και στεναχωρημένος γι' αυτό που σου έκανε. Σωστά;»
«Σωστά!» συμφώνησε ο μικρός.
«Τα περιστέρια πώς νομίζεις ότι αισθάνονται μαζί σου όταν τα πιάσεις και τα κλείσεις σε ένα κλουβί που δε θέλουν; Και αυτά δεν θα μπορούν να σου μιλήσουν για να σου πουν πώς νιώθουν, ούτε να φωνάξουν, ούτε να πάνε στην αστυνομία…».

Ο Βαλάντης σκέφτεται σοβαρά και προβληματισμένα, χωρίς να απαντήσει αμέσως. Επεξεργάζεται τα λόγια της Μαργαρίτας.

«Θα θύμωναν μαζί μου, ε;» ρωτά άξαφνα.
«Ναι…», απαντά η Μαργαρίτα γλυκά.
«Εγώ δε θέλω να τα στεναχωρήσω, ούτε να τα κάνω να θυμώσουν μαζί μου. Θέλω απλά να παίζω μαζί τους.»
«Και το κάνεις, έτσι δεν είναι;»
«Ναι, κάθε φορά που έρχομαι εδώ, αλλά δε με φέρνουν συχνά.»
«Όμως τα αγαπάς, έτσι δεν είναι;» ρωτά η Μαργαρίτα με τη γλυκιά φωνή της.
«Πολύ!» απαντά δυναμικά ο μικρός.
«Οπότε, τί θέλεις να κάνεις μαζί τους; Να παίζεις μαζί τους όποτε μπορείς ή να πάρεις μερικά από αυτά σπίτι σου και να τα φυλακίσεις, ενώ ξέρεις πως θα υποφέρουν;»
«Να παίζω φυσικά μαζί τους όταν θα μπορώ!» απαντά αποφασιστικά.
«Μπράβο, Βαλάντη!» λέει η Μαργαρίτα με ικανοποίηση.

«Εγώ δε θα μπορούσα ποτέ να ζήσω φυλακισμένος και ούτε θέλω να τα φυλακίσω. Να έχω παρέα ήθελα, αλλά όχι να τους κάνω κακό. Όμως κατάλαβα ότι σημασία έχει το τι θέλουν αυτά και όχι εγώ!» καταλήγει ο μικρός.

«Μπράβο αγόρι μου! Είσαι πανέξυπνος!» λέει η Μαργαρίτα με θαυμασμό.

«Κυρία Μαργαρίτα, να σε ρωτήσω κάτι;»

«Ναι, αγόρι μου».

«Εσένα σε έχουν φυλακίσει ποτέ;»

«Όχι, Βαλάντη μου», αποκρίνεται χαμογελαστά.

«Σίγουρα;» ρωτά ανήσυχα.

«Όχι, αλλά γιατί με ρωτάς; Σου φαίνομαι για άνθρωπος που θα έμπαινα φυλακή;»

«Όχι… αλλά… όταν μου μιλούσατε για το πώς θα αισθάνονταν τα περιστέρια αν τα φυλάκιζα σε ένα κλουβί, ο τρόπος που τα κοιτούσατε ήταν τόσο λυπητερός, τόσο… τόσο… Ήταν σα να ξέρατε το πώς θα αισθανόντουσαν».

Η Μαργαρίτα ξαφνιάστηκε από την απάντηση του μικρού. Δεν περίμενε να καταλάβει ένα τόσο μικρό παιδί πώς μπορεί να αισθάνεται κάποιος φυλακισμένος.

«Όχι, καλέ μου, απλά προσπάθησα να αισθανθώ πώς θα ένιωθα αν ήμουν φυλακισμένη».

Ο παππούς του Βαλάντη τους πλησίασε και, αφού χαιρέτησε τη Μαργαρίτα, πήρε το μικρό από το χέρι και έφυγαν για το σπίτι. Η μαμά του είχε τηλεφωνήσει και τους περίμενε το φαγητό.

Η Μαργαρίτα τους αποχαιρέτησε και, καθισμένη στο παγκάκι, συνέχισε να τους κοιτάζει μέχρι που εξαφανίστηκαν από το οπτικό της πεδίο. Σκεπτόταν πώς ήταν δυνατόν ένα τόσο μικρό παιδί να καταλάβει και να αισθανθεί το πώς θα αισθανόταν ένα περιστέρι κλεισμένο σε ένα κλουβί...

Όχι, δεν είχε μπει ποτέ στη φυλακή, αλλά είχε αφήσει κάποιον άλλο να φυλακίσει τη ψυχή της. Είχε αφήσει κάποιον άλλο να πάρει τη ψυχή της και να τη χειριστεί όπως ήθελε. Και το χειρότερο ήταν ότι αυτή του το είχε επιτρέψει. Νόμιζε πως ήταν για καλό, αλλά τελικά κατάλαβε ότι το καλό της δεν ήταν το ίδιο με το καλό του άλλου...

Με τον καιρό, και μετά από πολλές προσπάθειες και κόπο, κατάφερε να ελευθερωθεί. Μόνο που αυτή η ελευθερία την πόναγε τόσο πολύ. Όμως ήξερε ότι ο χρόνος θα τη γιατρέψει… το μόνο που έπρεπε να κάνει ήταν να κάνει υπομονή. Και αυτό θα έκανε.

Κάθε μέρα, θα ερχόταν στο πάρκο για να παρακολουθεί τα περιστέρια που πετούσαν ελεύθερα και καμαρωτά, παίρνοντας λίγο δύναμη από αυτά για να καταφέρει να πετάξει ξανά στη ζωή της.

Πάλι από την αρχή, μόνη της, θα γίνει δυνατή και θα πετάξει ψηλά, καμαρωτή και ελεύθερη, σαν τα περιστέρια!

 

~~ Πετά ψηλά σαν τα περιστέρια - Κική Κωνσταντίνου 

_____________

 

Καλημ΄έρα και καλό ΣΚ, εκφραστικοί μου.

Να περνάτε όμορφα.

Σας φιλώ.