Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Από την Άλλη Πλευρά

 

 

Πηγή

Ο ήλιος είχε ήδη ανέβει ψηλά στον ουρανό όταν ο Δημήτρης πήρε στα χέρια του τον φάκελο. Είχε εκείνη τη μυρωδιά που τον έκανε να νιώθει σαν να ήρθε από το παρελθόν, από ένα άλλο κεφάλαιο της ζωής του, που δεν ήθελε να θυμάται. Ήταν το είδος του φακέλου που θα πετούσε χωρίς δεύτερη σκέψη, αν δεν είχε ένα περίεργο αίσθημα στο στομάχι.

Άνοιξε τον φάκελο αργά, λες και το περιεχόμενό του θα μπορούσε να τον τραυματίσει, κι εκεί, ανάμεσα σε μερικά τσαλακωμένα χαρτιά, βρήκε ένα παλιό κασετόφωνο. Το κρατούσε στα χέρια του, κοιτώντας το με μια αίσθηση αμηχανίας, σα να είχε ανοίξει έναν θησαυρό που δεν ήξερε πώς να διαχειριστεί.

Το κασετόφωνο ήταν ακριβώς το ίδιο όπως εκείνα που χρησιμοποιούσαν οι γονείς του όταν ήταν μικρός, από εκείνα τα μοντέλα που ακούγονταν σαν να παίζουν με χαμηλή ένταση ακόμα κι όταν ήταν στο τέρμα. Μόνο που αυτή η συσκευή δεν είχε καμία ετικέτα, καμία ένδειξη για το ποιος ήταν ο αποστολέας ή το περιεχόμενό της. Το μόνο που υπήρχε πάνω ήταν μία κασέτα, και στην κασέτα μια λέξη γραμμένη με πυκνά, γεμάτα γράμματα: "Άκου".

Ο Δημήτρης άφησε το κασετόφωνο πάνω στο τραπέζι και κοίταξε γύρω του, το δωμάτιο σκοτεινό, μόνο ο ήλιος να πετάγεται από τις γωνίες του παράθυρου, σαν να κρυβόταν κι αυτός από κάτι.

Πήρε μια βαθιά ανάσα και έβαλε την κασέτα στο κασετόφωνο. Άκουσε το χαρακτηριστικό «κλικ» και πάτησε το play.

Η φωνή ήρθε απότομα, με έναν ήχο που έκανε τα αυτιά του να τσινίσουν. Στην αρχή, δεν μπορούσε να καταλάβει τίποτα, το μόνο που άκουγε ήταν μια ψιλή, παράξενη ηχώ. Μετά, τα λόγια εμφανίστηκαν καθαρά, τόσο καθαρά που φάνηκε σαν να ήταν δίπλα του.

«Ξέρω ότι με θυμάσαι. Ίσως προσπαθείς να με ξεχάσεις. Μην το κάνεις. Σου μένουν μόνο λίγες μέρες».

Η φωνή ήταν απαλή, σχεδόν υπνωτιστική, αλλά τα λόγια της ήταν κάτι παραπάνω από απειλητικά. Ο Δημήτρης έμεινε ακίνητος, το κασετόφωνο να παίζει στον αέρα με την ίδια αίσθηση ενός σκοτεινού, αόρατου πράγματος που πλησίαζε αργά και βασανιστικά.

Τι σήμαιναν αυτά τα λόγια; Από πού ερχόταν αυτή η φωνή; Κι αν αυτό ήταν ένα αστείο που δεν καταλάβαινε, γιατί του προκαλούσε τόσο έντονο φόβο; Η καρδιά του άρχισε να χτυπά πιο γρήγορα, και τα χέρια του ιδρώσανε, αν και ο αέρας στο δωμάτιο ήταν ψυχρός.

«Ποια είσαι;» ψιθύρισε και κοίταξε το κασετόφωνο, περιμένοντας μια απάντηση που δεν ήρθε. Η φωνή συνέχισε.

«Μην προσπαθήσεις να ξεφύγεις. Είμαι παντού. Ξέρω τα πάντα για σένα. Όλα αυτά που προσπαθείς να ξεχάσεις».

Ο Δημήτρης αναστέναξε. Το μυαλό του έτρεξε πίσω στον χρόνο. Ήταν σίγουρος πως δεν είχε κάνει τίποτα για να προκαλέσει μια τέτοια απειλή. Αλλά αυτό το "ξέρω τα πάντα για σένα" του φαινόταν τρομακτικά γνώριμο.

Η φωνή συνέχισε να μιλάει, με έναν ήρεμο τόνο που ανέβαινε και κατέβαινε σαν τη θάλασσα. «Πες μου, Δημήτρη, τι ήταν αυτό που έκανες εκείνο το βράδυ;»

Ο Δημήτρης ανατρίχιασε. Αυτό το βράδυ… Το ήξερε. Το ήξερε καλά. Το θυμόταν σα να ήταν χθες, αν και πέρασαν χρόνια. Η καρδιά του άρχισε να χτυπά σαν τρελή και το δέρμα του έγινε κρύο.

Άκουγε τη φωνή να συνεχίζει, και αυτή τη φορά είχε κάτι σιγανό και σχεδόν τρομακτικό: «Είναι πολύ αργά να διορθώσεις ό,τι έγινε εκείνη τη νύχτα. Αλλά θα σου δώσω την ευκαιρία…».

Ο Δημήτρης έβαλε το χέρι του στο κασετόφωνο και σταμάτησε τη μαγνητοσκόπηση. Το δωμάτιο έμεινε σιωπηλό. Το βλέμμα του περιπλανήθηκε στους τοίχους, τα έπιπλα, σαν να προσπαθούσε να βρει κάτι που να εξηγεί την όλη κατάσταση.

Η ανατριχίλα του όμως δεν έλεγε να φύγει. Πήγε στην κουζίνα και προσπάθησε να ηρεμήσει, να συγκεντρωθεί. Η φωνή που άκουσε τον ακολουθούσε παντού. Μπορεί να ήταν κάποιος που ήξερε από το παρελθόν του. Ίσως κάποια παλιά του φίλη, ή και κάποια που είχε «ξεχάσει» χωρίς να θέλει.

Ξαναπάτησε το play, αλλά δεν υπήρχε πια καμία φωνή. Μόνο μία αμήχανη σιωπή.

«Και τώρα;» αναρωτήθηκε δυνατά.

Άφησε το κασετόφωνο και κατευθύνθηκε προς το κρεβάτι του, αναστενάζοντας. Σίγουρα ήταν κάποιος που προσπαθούσε να τον τρομάξει. Μα γιατί να στείλει μια κασέτα, και όχι κάτι πιο σύγχρονο;

Ξάπλωσε στο κρεβάτι και έκλεισε τα μάτια του. Σκέφτηκε ότι ίσως είχε υπερβάλλει. Μετά από λίγα λεπτά, γύρισε και κοίταξε την κασέτα που άφησε πάνω στο τραπεζάκι.

Το χαμόγελο που σχηματίστηκε στα χείλη του ήταν σχεδόν ειρωνικό. Πήρε την κασέτα, την έβαλε στο κασετόφωνο και πάτησε πάλι το play.

Η φωνή ξεκίνησε πάλι, αλλά αυτή τη φορά, ήταν καθαρά διαφορετική. Ο Δημήτρης ανασήκωσε το φρύδι του.

«Είναι ώρα να γυρίσεις την κασέτα, φίλε. Θα ήθελα να το ακούσεις από την άλλη πλευρά».

Το φάντασμα της απειλής και του φόβου χάθηκε για λίγο, καθώς το βλέμμα του Δημήτρη έπεσε στην οθόνη του κινητού του. Του ήρθε μήνυμα από την… Ελένη!

     «Αχ, Δημήτρη, μη μου πεις ότι άκουσες τη νέα κασέτα από το νέο μας project στο μαγαζί!»

       Με έναν βαθύ αναστεναγμό, το τηλέφωνο του Δημήτρη τον ξύπνησε από τη δική του ατμόσφαιρα. Χαμογέλασε και πέταξε την κασέτα με θυμό. «Πάλι καλά που δεν τρελάθηκα τελείως!» σκέφτηκε και γύρισε πλευρό.

        Το νέο διαφημιστικό της Ελένης δεν ήταν και τόσο τρομακτικό.

 

 

 _______________________________ ΤΕΛΟΣ __________________________________

 

 

 


 

 

Καλημέρα εκφραστικοί μου! Τι κάνετε; Ελπίζω να σας βρίσκω όλους καλά. Τα διαδικτυακά δρώμενα καλά κρατούν και μας κάνουν δημιουργικούς και εμπνευσμένους. Αυτή ήταν η δική μου συμμετοχή στο "Μια Ιδέα - Μια Έμπνευση #4", τέταρτος κύκλος, του αγαπημένου μας Γιάννη Πιταροκοίλη (ή αλλιώς Σινεφιλ) στο υπέροχο μπλοκοσπιτάκι του "Ηδύποτων", και φυσικά δεν θα μπορούσα να μην αποδεχτώ και αυτή τη φορά την πρόσκληση-κάλεσμα και να στείλω κι εγώ τη δική μου δημιουργία.

 

Αυτή τη φορά, το κάλεσμα ήταν το εξής:
"Ένα πρωινό, λαμβάνετε έναν φάκελο χωρίς αποστολέα. Μέσα υπάρχει μόνο ένα παλιό κασετόφωνο χειρός και μια κασέτα. Πατάτε το play.

Η φωνή μιας γυναίκας ακούγεται καθαρά:

'Ξέρω ότι με θυμάσαι. Ίσως προσπαθείς να με ξεχάσεις. Μην το κάνεις. Σου μένουν μόνο λίγες μέρες.'

Δεν λέει το όνομά της. Δεν εξηγεί τίποτε περισσότερο. Η φωνή της είναι ήρεμη, σχεδόν υπνωτιστική. Μα τα λόγια της κουβαλούν κάτι παράξενο: μια απειλή, ή μια κραυγή από το παρελθόν;

Το μυαλό σας αρχίζει να αναζητά. Ποια μπορεί να είναι; Από πού σας ξέρει; Τι εννοεί με τις λίγες μέρες; Μήπως κάποτε την πληγώσατε; Μήπως εσείς την εγκαταλείψατε; Ή μήπως ζητά τη βοήθειά σας;

Ξανακούτε την κασέτα. Στη δεύτερη ακρόαση, κάτι αλλάζει. Μια λέξη, μια αναπνοή, ένας ψίθυρος που δεν είχατε προσέξει πριν. Μια μελωδία ναι, με τον ήχο να αργοσβήνει. Ίσως ένα στοιχείο επί πλέον.

Η φωνή της επιμένει μέσα σας. Και τώρα, η αναμέτρηση αρχίζει. Πρέπει να τη βρείτε. Ή να ξεφύγετε.

Τι σας ενώνει; Τι σας χωρίζει; Ποιος πληγώθηκε και ποιος φεύγει τελευταίος;"

 

Κι εκεί που σκεφτόμουν "πότε θα γράψω και τι θα γράψω", τσουπ, σαν διαφώτιση, ήρθε στο νου μου η ιδέα του χιουμοριστικού. Δεν είναι κόντρα ρόλος για μένα, αλλά σίγουρα αυτή τη φορά ήταν πολύ δελεαστικός. Δεν γράφω συχνά με χιούμορ, αλλά όταν το κάνω, το κάνω με χαρά. Αυτή τη φορά, από την αρχή ήξερα ότι ήθελα να γράψω κάτι με χιούμορ, αλλά να μη φαίνεται από την αρχή. Εξού και η αρχή του διηγήματος καθώς και ο τίτλος που του έδωσα.

Ελπίζω να σας αρέσει! Δεν περίμενα να δημιουργηθεί τόσο γρήγορα και εύκολα, αλλά αφού έγινε, το μοιράζομαι με χαρά. Ευχαριστούμε, Γιάννη μου, για κάθε δυνατότητα! Σας φιλώ και σας εύχομαι να περνάτε όμορφα.


Σχόλια

  1. Και εκεί που έχω καθίσει και το πράγμα έχει βαρύνει για τα καλά. Εκεί που έχω βάλει κλασική μουσική για να ανεβάσω περαιτέρω την ατμόσφαιρα. Εκεί που έριχνα και κάτι λοξές ματιές ολόγυρά μου, "ρε μπας και....", έχω και εγώ κλασικό ντεκ με κασέτες δίπλα μου και ...καταλαβαίνεις, Κική μου.
    Να που έρχεται το φινάλε. Και ένας βαθύς αναστεναγμός ανακούφισης ακολουθεί το πλατύ χαμόγελο.
    Κική μου, έγραψες κάτι ξεχωριστό και μπράβο. Με ένα χιούμορ, που ξετρυπώνει την κατάλληλη στιγμή. Μπράβο, κορίτσι μου.
    Σε ευχαριστώ πολύ για την έμπνευση και τη συμμετοχή σου, κορίτσι μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Απρόσμενο το τέλος Κικίτσα. Ναι μου άρεσε πολύ αλλά έμεινα με την περιέργεια για εκείνο το βράδυ, τι έγινε χααχαα . Σου πάει και το χιουμοριστικό, συνέχισέ το.
    Καλή αρχή έκανες στο δρώμενό μας
    Φιλάκια πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πραγματικά παίρνεις θέση και λες ''ωχ τι θα διαβάσω τώρα;'' και να η ανατροπή! Πολύ καλό Κική μου πραγματικά μας πέταξες σε κρύο ντους και το χαρήκαμε! Να είσαι καλά και να έχεις ένα όμορφο Σ/Κ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Κατόρθωσες το θρίλερ να το φέρεις στη διάσταση του καλοκαιριού, ανάλαφρα δίχως να μας τρομάξεις παραπέρα... Ωραία έμπνευση Κική! Νάσαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πανέξυπνη η σκέψη σου, Κική μου! Μας έπιασες όλους στον "ύπνο". Για ψυχολογικό θρίλερ το ξεκινήσαμε, σε διαφημιστικό πρότζεκτ καταλήξαμε!!!
    Μου άρεσε τρελά. Σύντομο, μεστό, περιγραφικό, και με την απόλυτη (χιουμοριστική) ανατροπή στο τέλος!
    Τα συγχαρητήριά μου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Έτσι την πάτησα και εγώ Κική μου στην ανάγνωση της συμμετοχής σου. Ενα δυνατό θρίλερ διαβάζω σίγουρα σκέφτηκα. Και όπως λες και εσύ τσούπ να το ανατρεπτικό και χιουμοριστικό του τέλος. Μπράβο Κική μου το χαρήκαμε φιλιαααα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Τέλειο Κική μου και πολύ πρωτότυπο!
    Μπράβο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Απροσδόκητο Κική μου. Εκεί που μας είχες βάλει στο mood ότι θα διαβάσουμε κάτι σκληρό, ήρθε το ανάλαφρο να μας καθησυχάσει και να μας κλείσει το μάτι.
    Μπράβο σου.
    Ωραίο ξεκίνημα στον νέο κύκλο του δρώμενου.
    Καλό ξημέρωμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Κική μου μια ανατριχίλα την ένιωσα στην αρχή, αλλά γρήγορα ήρθε η ανακούφιση μετά το τηλεφώνημα. Πολύ αναπάντεχο το τέλος και αυτό είναι το ωραίο. Μπράβο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Αγαπητοί φίλοι, σας ευχαριστώ όλους μέσα από την καρδιά μου για τα τόσο θερμά και χαρούμενα σας σχόλια!
    Χαίρομαι που το «θρίλερ» μου κατάφερε να σας πιάσει στον ύπνο και να σας χαρίσει αυτό το αναπάντεχο χαμόγελο στο τέλος.
    Ήθελα ακριβώς να φέρω αυτή τη μικρή ανατροπή, να παίξω με το αναμενόμενο και να προσθέσω λίγη ελαφρότητα και χιούμορ, γιατί πιστεύω πως κάθε ιστορία έχει και μια έκπληξη μέσα της.
    Ευχαριστώ που με αγκαλιάζετε σε κάθε βήμα και που μου δίνετε κίνητρο να συνεχίζω να γράφω με τέτοιο πάθος.
    Να έχετε ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο γεμάτο έμπνευση και χαμόγελα!
    Με πολλή αγάπη,
    Κική 🌸✨

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

ΝΑ ΜΕ ΧΑΙΡΕΣΤΕ ΒΡΕ! :) :)

Εκφραστικοί φίλοι καλημέρα! Καλό μήνα να έχουμε! Σήμερα είμαι πολύ χαρούμενη διότι έχω γενέθλια! Και δεν κάνω πλάκα! ;)  Και πρωτομηνιά και πρωταπριλιά, τί άλλο θέλω; Εμ βέβαια, σαν εκφραστικός άνθρωπος που θα γινόμουν, ήξερα εγώ όταν επέλεγα ημερομηνία; :P Mεσα στα ψέματα έσκασα μούρη στη γη. Ξέρετε, για να κάνω πιο εκφραστικά τα ψέματά μας. ;) Εντωμεταξύ τώρα θυμήθηκα πως στα πρώτα πάρτυ γενεθλιών που έκανα στο Δημοτικό σχολείο δεν είχα βρει προσκλητήρια στο χωριό και καλούσα με το στόμα τους συμμαθητές στο σπίτι και εκείνοι νομιζαν πως τους κορόιδευα. Βεβαια ολοι ήρθανε μετά! Εντάξει, όχι να το παινευτώ αλλά θα το παινευτώ. Κυρίως όταν ήμουν μικρή έκανα πολύ όμορφα πάρτυ γενεθλίων. Τι ωραίες στιγμές. :) Να, ένα τέτοιο πάρτυ θα σας κάνω σήμερα! Τώρα θα μου πείτε 28 χρονών γαιδούρα (διότι τα 28 κλείνω) θες και πάρτυ; Αλλά ναι θέλω, άλλωστε μέχρι τα 100 που έχω σκοπό να φτάσω νεογέννητο θεωρούμε ακόμη. :P Πορτοκαλαδίτσα;  ...

ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ.

Πόσες; Πόσες κορδέλες σέρνεις μαζί σου και τις κάνεις νύφες για πεταλούδες; Πές μου! Πές μου, πόσες; Γιατί; Γιατί δε μιλάς; Γιατί; Πές μου! Πές μου! Πόσα ξερόκλαδα κρατάς στο χέρι και τα κάνεις κλωνάρια μιας ζωής; Πόσα; Πές μου, πόσα; Κοίτα με Κοίτα με για λίγο μόνο! Κοίτα με! Γιατί στρέφεις πάντα το βλέμμα στον ουρανό; Γιατί; Πές μου! Πές μου! Πόσες στάχτες μαζεύεις κάθε χρόνο από το τζάκι και τις κάνεις φωλιά για χελιδόνια; Πόσες; Ε; Πές μου, πόσες; Μη μου γυρνάς τη πλάτη! Όχι, όχι μη μου τη γυρνάς! Πές μου! Μόνο πές μου! Πόσα; Πόσα χρώματα συγκεντρώνεις όλο το χρόνο για να συνθέσεις την αναγέννηση της μάνας Γής; Πές μου! Πόσο χρόνο διαθέτεις για να ανασάνεις, να φυσήσεις και να σκορπίσεις στον κόσμο μας με την ανάσα σου, ελπίδα και ζωή; Πές μου! Θέλω να μάθω! Πές μου! Γιατί; Γιατί δε μιλάς; Γιατί; Πές μου! Μα πώς μπορείς να εξαπλώνεις τοσο πράσινο κάτω από τον έναστρο ουρανό και ν...